รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 168

“ผมไปเป็นเพื่อนคุณ” ลาเต้ลุกขึ้นมา ลักษณะท่าทีตื่นเต้นกับเธอมากแบบนั้น

ในใจมายมิ้นท์ทั้งรู้สึกซาบซึ้งใจทั้งรู้สึกน่าขำ “ไม่ต้องเลย ฉันเพียงแค่ตั้งครรภ์ ก็ไม่ใช่ได้รับบาดเจ็บสักหน่อย จะต้องให้คุณไปเป็นเพื่อนที่ไหนล่ะ เอาล่ะ ฉันไปก่อนแล้ว”

พูดจบ เธอหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย ออกจากออฟฟิศ ขับรถไปยังโรงแรม

บังเอิญมาก มายมิ้นท์เพิ่งถึงหน้าประตูโรงแรม ก็ได้พบเจอกับเปปเปอร์กับผู้ช่วยเหมันตร์

พวกเขาก็เพิ่งมาเช่นกัน และนึกไม่ถึงว่าจะพบเจอมายมิ้นท์อยู่ที่นี่ด้วย บนใบหน้าก็มีความประหลาดใจเล็กน้อย

“คุณมายมิ้นท์” ผู้ช่วยเหมันตร์ทักทายกับมายมิ้นท์

มายมิ้นท์พยักหน้านิดๆ ถือว่าตอบกลับ

จากนั้น เธอจ้องมองเปปเปอร์หนึ่งที ก็เอ่ยปากทักทาย “ประธานเปปเปอร์”

เปปเปอร์ อืม เสียงหนึ่ง หยุดการย่างก้าว อยากให้เธอเข้าไปก่อน

แต่มายมิ้นท์ก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน

ถึงยังไงเปปเปอร์ก็เป็นผู้ก่อการร่วมกิจกรรม ทั้งยังเป็นเถ้าแก่ของโรงแรมแห่งนี้ ไม่ว่าจะเป็นความผูกพันหรือตามหลักการ ล้วนควรให้เขาเข้าไปก่อน

จากนั้น ทั้งสามคนล้วนยืนอยู่หน้าประตูโรงแรม ใครก็ไม่ได้เข้าไป บรรยากาศอดไม่ได้ที่จะมีความอึดอัดเล็กน้อย

สุดท้ายยังเป็นผู้ช่วยเหมันตร์มีปฏิกิริยาขึ้นมาก่อน เข้าใจถึงความคิดของมายมิ้นท์ อะแฮ่ม เบาๆเสียงหนึ่ง กล่าวเตือนเปปเปอร์เสียงเบาๆ “ประธานเปปเปอร์คุณมายมิ้นท์อยากให้คุณเข้าไปก่อนล่ะ ผมก็รู้ว่าคุณอยากให้คุณมายมิ้นท์เข้าไปก่อนเช่นกันล่ะ แต่ท่านเป็นผู้ก่อการร่วมกิจกรรม ท่านไม่เข้าไปล่ะก็ คุณมายมิ้นท์ก็จะไม่เข้าไปเช่นกัน”

เปปเปอร์ขมวดคิ้วนิดๆ

เขาถึงขนาดนึกไม่ถึง เธอใส่ใจกับกฎเกณฑ์ของห้างสรรพสินค้าขนาดนี้

ก็ใช่ ถ้าหากเธอไม่ใส่ใจล่ะก็ ตอนที่อยู่สกีรีสอร์ทในตอนต้นก็จะไม่ผูกพยาบาทกับส้มเปรี้ยวที่ไม่รู้จักการเรียงตามลำดับที่มาก่อนหลังแล้ว

นึกถึงที่นี่ เปปเปอร์ยกเท้าก้าวเข้าไปในโรงแรม

ผู้ช่วยเหมันตร์ติดตามอยู่ข้างหลัง

มายมิ้นท์จ้องมองภาพด้านหลังของพวกเขา โล่งอกไปทีนิดๆ

เข้าไปแล้วก็ดี ถ้าหากพวกเขาไม่เข้าไปอีก เธอก็จะเตรียมตัวทำลายกฎเกณฑ์ของห้างสรรพสินค้าแล้ว

ต้องรู้ว่าคนที่ทำลายกฎเกณฑ์ของห้างสรรพสินค้าอย่างตามใจ ก็จะถูกห้างสรรพสินค้ารังเกียจบีบออกนะ โชคดีว่าพวกเขายังคงเข้าไปก่อนแล้ว

มายมิ้นท์ยกสายกระเป๋าที่อยู่บนไหล่ยกแล้วยกอีก สูดลมหายใจหนึ่งที ก็เข้าไปในโรงแรมแล้วเช่นกัน

มาถึงหน้าลิฟต์

มายมิ้นท์กดปุ่มขึ้นปุ่มแรกของลิฟต์

สิ่งที่นึกไม่ถึงคือ หลังจากกดเสร็จ ไฟที่อยู่บนปุ่มนั้นก็ดับไปเองเลย

เกิดอะไรขึ้นนะ?

มีลิฟต์เปิดแล้วเหรอ?

มายมิ้นท์ขมวดคิ้วขึ้นมา เพิ่งจะดูว่าลิฟต์ไหนเปิดแล้ว ก็ได้ยินด้านหน้าทางขวาส่งเสียงมา “คุณมายมิ้นท์ ทางนี้”

โดยจิตใต้สำนึกมายมิ้นท์หันหน้าไปมอง เห็นผู้ช่วยเหมันตร์โผล่หัวออกจากลิฟต์ที่สามของแถวนี้ กำลังยิ้มกับเขาอยู่

ในวินาทีนี้ มายมิ้นท์ยังมีสิ่งที่ไม่เข้าใจอะไรอยู่

มิน่าล่ะเธอกดปุ่มของลิฟต์หนึ่งที ไฟที่อยู่บนปุ่มก็ดับไปเลย

ที่แท้พวกเขาเปปเปอร์กับผู้ช่วยเหมันตร์ ล้วนรอเธออยู่ในลิฟต์ที่สามตลอด

“คุณมายมิ้นท์ รีบเข้ามาเถอะ รอแค่ท่านแล้วล่ะ” ผู้ช่วยเหมันตร์เห็นมายมิ้นท์ยืนอยู่หน้าลิฟต์ที่หนึ่ง เนิ่นช้าไม่ได้เคลื่อนไหว เร่งอีกรอบหนึ่ง

ริมฝีปากแดงๆของมายมิ้นท์ขยับแล้วขยับอีก “ไม่ต้องแล้ว พวกคุณขึันไปก่อนเถอะ ฉัน……”

“จะสายแล้ว!” ผู้ช่วยเหมันตร์ได้รับสายตาที่เถ้าแก่บ้านตนเองส่งมา รีบตัดคำบอกปัดของมายมิ้นท์

มายมิ้นท์ได้ยินคำพูดนี้ พอยกนาฬิกาดู เป็นอย่างที่คิดไว้ใกล้จะสายแล้ว ยังมีไม่กี่นาทีแล้วจริงๆ

ดูแล้ว เธอต้องเข้าไป ขึ้นไปพร้อมกันกับพวกเขา

มายมิ้นท์ถอนหายใจหนึ่งที เข้าในลิฟต์เลย

จ้องมองผู้ชายที่มีออร่าทรงพลังยืนอยู่กลางลิฟต์ มายมิ้นท์หนังตาหย่อนนิดๆ “ขอบคุณ”

“ไม่เป็นไร” หางตาเปปเปอร์จ้องมองเธอแล้วจ้องมองเธออีก ตอบกลับ

มายมิ้นท์เดินมาไปยืนอยู่มุมลิฟต์เงียบๆ ไม่พูดอีกเลย

เปปเปอร์ก็ไม่ได้เอ่ยปากเช่นกัน

ผู้ช่วยเหมันตร์เป็นลูกน้อง อยู่ในสภาพการณ์ที่เถ้าแก่ไม่ได้เอ่ยปาก ย่อมไม่เหมาะที่จะพูดอยู่แล้ว