รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 173

เปปเปอร์ไม่ตอบกลับถามว่า “ตอนนี้คุณอยู่บริษัทตระกูลนวบดินทร์หรือ？”

“อืม ฉันอยู่ที่ล็อบบี้” ส้มเปรี้ยวพยักหน้า

เปปเปอร์นวดขมับเบาๆ “ผมรู้ละ คุณรอฉันอยู่ที่นั่น มีเรื่องอะไร รอผมประชุมเสร็จแล้วค่อยว่ากัน”

พูดจบ เขาก็วางสายไปเลย

ส้มเปรี้ยวโมโหกระทืบเท้า

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาวางสายเธอเอง！

เปปเปอร์กลับถึงห้องประชุม

คนในห้องประชุมกำลังกระซิบกระซาบกันอยู่ เห็นเธอเดินเข้ามา ก็รีบหุบปากเลยทันที

นัยน์ตาเปปเปอร์มืดลง เห็นความท้าทายในดวงตาของมายมิ้นท์ ก็เข้าใจว่าเมื่อกี้คนพวกนี้กำลังนินทาเธออยู่ ริมฝีปากที่บางเม้มเข้าหากัน เสียงทุ้มขึ้นเยอะเลย “ต่อเลยครับ”

การประชุมนี้กินเวลานานกว่าหนึ่งชั่วโมง ในที่สุดก็จบลงสักที

พวกคนเริ่มแยกย้ายกันไป

มายมิ้นท์เดินอยู่หลังสุดเหมือนปกติ

กำลังเดินถึงตรงหน้าประตู เธอก็ถูกเปปเปอร์เรียกหยุดไว้ “รอก่อน”

“ประธานเปปเปอร์เรียกฉันเหรอคะ” มายมิ้นท์หยุดเดิน

เปปเปอร์ยื่นเอกสารชุดหนึ่งให้เธอ

มายมิ้นท์รับมาอย่างประหลาดใจ “นี่คือ……”

“นี่คือการวางแผนของเยี่ยมบุญ ที่ถูกส้มเปรี้ยวเปลี่ยนไป ผมนึกว่าเป็นของคุณ ในนี้ทำการเปลี่ยนไปแปลงมากมาย มีข้อเสนอแนะมากมาย คุณลองเปิดดูสิ ดีต่อความร่วมมือครั้งต่อไปของคุณ” เปปเปอร์อธิบายอย่างเฉยชา

ได้ยินเช่นนี้มายมิ้นท์ก็เปิดเอกสารในมือดู ก็เห็นการอธิบายและข้อเสนอแนะมากมายที่ทำเครื่องหมายเป็นสีแดงไว้จริง

เธอดูไปสักครู่หนึ่ง ก็ปิดแฟ้มเอกสาร และมองดูชายตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ "ทำไมประธานเปปเปอร์ถึงช่วยฉันทำเรื่องพวกนี้"

ตอนนั้นเขายังไม่รู้เลยว่าการวางแผนนี้เป็นของเยี่ยมบุญ นึกว่าเป็นของเธอ เขายังแก้ไขให้เธออีก ไม่รู้สึกว่าทำเกินความจำเป็นเหรอ？

เพราะว่านี่ไม่ใช่เรื่องจำเป็นอะไรเลย เมื่อดูเอกสารนี้มีหลายจุดที่ถูกวงไว้ ใครก็รู้ว่าการวางแผนนี้มันแย่ขนาดไหน โยนทิ้งเลยทีเดียวก็จบ ทำไมต้องเปลืองแรงไปแก้ไขด้วย ทำให้คนคิดไม่ออกจริงๆ เลยนะเนี้ย

เปปเปอร์ก้มหน้าลง ปกปิดความล้ำลึกในดวงตา “ไม่ใช่ช่วยคุณ ฉันแก้ไขและให้ข้อเสนอแนะให้กับทุกคนเลย”

“อย่างงี้หรือ” มายมิ้นท์พยักหน้า ไม่ได้คิดอะไรมาก เชื่อคำพูดของเขา

ก็จริงนอ เขาไม่ชอบเธอสักหน่อย

ทำไมต้องดีกับเธอเหนือกว่าคนอื่นเพียงผู้เดียวด้วย

“ฉันรู้ล่ะค่ะ ฉันจะตั้งใจดูดีๆ เลยค่ะ ขอคุณประธานเปปเปอร์เป็นอย่างยิ่ง” มายมิ้นท์คำนับเปปเปอร์

เปปเปอร์'อืม'ไปหนึ่งคำ “พรุ่งนี้เซ็นสัญญาอย่างมาสายละ”

“ค่ะ งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ” มายมิ้นท์ยิ้มอย่างสุภาพไม่คุ้นเคยให้เธา หันหลังเดินจากไป

เปปเปอร์มองดูเงาที่จากไปของเธอ ค่อยๆ ยกมือขึ้น เหมือนอยากจะดึกเธอไว้

แต่สุดท้าย เขาก็ปล่อยมือไป

“ประธานเปปเปอร์” ในเวลานี้ ผู้ช่วยเหมันตร์ก็เดินมา

เปปเปอร์สอดมือเข้ากระเป๋ากางเกง “มีเรื่องอะไร？”

“คุณหมอสตีฟ ขึ้นเครื่องบินแล้วครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์ตอบกลับ

นัยน์ตาของเปปเปอร์มีแสงวาบผ่านไปอย่างเร็ว “ฉันรู้ละ คลินิกจิตวิทยาที่ให้คุณหมอสตีฟ จัดการเสร็จหรือยัง？”

“จัดการเสร็จหมดแล้วครับ จัดตามความต้องการของเขาแล้วครับ พอเขามาถึง ก็สามารถเข้าไปรับเปิดร้านได้เลยครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์ตอบกลับ

เปปเปอร์พยักหน้า “ไปเถอะ กลับบริษัทตระกูลนวบดินทร์”

“ครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้า

ไม่ช้า ทั้งสองก็กลับถึงบริษัทตระกูลนวบดินทร์