รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 174

ในใจของส้มเปรี้ยวเต้นกึกๆ ทันใดนั้นก็เข้าใจว่าตัวเองแสดงปฏิกิริยาท่าทางออกเกินไป ทำให้เขาเดิกความสงสัยขึ้น

เธอหยีกฝ่ามือ รีบทำจิตใจให้ดีขึ้น พยักหัวแล้วพูดว่า： “เปล่าหรอก ฉันไม่ได้กลัว ฉันก็แค่รู้สึกกังวล”

“กังวลอะไร？” เปปเปอร์ยังคงจ้องมองเธอไว้เหมือนเดิม

ส้มเปรี้ยวแกล้งทำหน้าเหมือนเศร้ามาก “กลัวหมอจะขังฉันเอาไว้ ฉันเคยเห็นในหนังมาก่อน หมอในนั้นจะขังคนไข้แยกบุคลิกภาพไว้ในห้องหนึ่งห้อง เปปเปอร์ ฉันจะถูกขังไหมนะ？”

เธอจับแขนเสื้อของผู้ชายไว้

ผู้ชายขจัดความสงสัยในใจของเขาออก และลูบหัวเธอ “ไม่หรอก เรื่องในหนังมันเป็นของปลอมทั้งหมดแหละ หมอจะค่อยๆ อบรมสั่งสอนคุณอย่างช้าๆ และจะไม่ทำอะไรอย่างอื่นกับคุณหรอก”

“จริงเหรอ？” ส้มเปรี้ยวมองเขาอย่างยังกังวลเล็กน้อย

เปปเปอร์พยักหน้า “จริงสิ ไว้ใจได้เลย”

“อืม ในเมื่อเปปเปอร์พูดแบบนี้แล้ว งั้นฉันก็ไว้ใจแล้วแหละ เปปเปอร์ ฉันขอไปห้องน้ำก่อนนะ” ส้มเปรี้ยวปล่อยแขนเสื้อของเขา แกล้งทำเป็นไว้ใจแล้วยิ้มออกมา

เปปเปอร์พยักหน้า “ไปเถอะ”

ส้มเปรี้ยวหันหลัง แล้วเดินไปทางห้องน้ำ

เข้าไปในห้องน้ำ เธอก็ปิดประตู สีหน้าบนใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นอย่างเคลียด

เธอนั่งไว้บนฝาชักโครก เอามือถือออกมาแล้วโทรสายออกไป

ไม่นานโทรศัพท์ก็ถูกรับขึ้น การันต์พึ่งทำการผ่าตัดเสร็จ เสียงที่เหนื่อล้าก็ดังผ่านมา “ส้มเปรี้ยว คุณหาผมเหรอ？”

“การันต์ ฉันต้องการความช่วยเหลือของเธอ” ส้มเปรี้ยวจับโทรศัพท์ไว้อย่างแน่น กล่าวด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

แว่นตาของการันต์สะท้อนแสงเล็กน้อย “เรื่องอะไร เรื่องที่มายมิ้นท์ท้องหรอ？”

“ไม่ใช่ เรื่องที่มายมิ้นท์ท้องยังไม่รีบ ตอนนี้ที่รีบสุดคือเรื่องของฉัน เปปเปอร์ช่วยฉันหานักจิตวิทยาได้คนหนึ่ง จะพาฉันไปหาหมอ แต่ฉันไม่ได้ป่วยเลย หากถูกหมอเปิดโปงละ？” ส้มเปรี้ยวกังวลอย่างยิ่ง

ถ้าหักเปปเปอร์บอกเธอล่วงหน้าว่าหาหมอได้แล้ว เธอยังมีเวลาคบหากับหมอหน่อย ให้หมอช่วยปิดปัง

แต่ว่าตอนนี้เปปเปอร์ทำให้เธอรับมือไม่ทันเลย ให้เธอทำไรไม่ได้สักอย่างเลย เธอจะบ้าอยู่แล้วเชียว

“ดังนั้นเธอถึงให้ฉันหาวิธีจัดการกับนักจิตวิทยานั้น ในขณะเดียวกันก็ให้นักจิตวิทยานั้นวินิจฉัยว่าคุณมีความแตกแยกทางบุคลิกภาพใช่หรือไม่？” การันต์เข้าใจความหมายของส้มเปรี้ยวเลยทันที ดันแว่นแล้วพูด

ส้มเปรี้ยวรีบพยักหน้า “ใช่ ใช่แล้ว การันต์ คุณรีบช่วยฉันคิดวิธีหน่อย”

“เรื่องแค่นี้ง่ายนิดเดียว” การันต์ดึงเก้าอี้สำนักงานออกมาแล้วนั่งลง “ตอนคุณไปหานักจิตวิทยา นักจิตวิทยาก็จะล่อบุคลิกที่สองของคุณออกมา เพื่อแน่ใจว่าคุณมีความแตกแยกทางบุคลิกภาพจริงหรือไม่ ถึงตอนนั้นคุณก็แสดงละครฉากหนึ่ง”

“แสดงละคร？” ส้มเปรี้ยวขมวดคิ้ว

การันต์อืมไปคำหนึ่ง “ใช่ แสดงละคร บุคลิกที่สองของคุณ เป็นคนที่ชั่วร้ายที่มีแต่ความแค้นเต็มต่อมายมิ้นท์ ถึงตอนนั้น คุณก็แสดงฉากแบบนั้นออกมา”

“ยังนี้จะได้เหรอ？” ส้มเปรี้ยวกัดริมฝีปาก ยังมีความกังวลเล็กน้อย “ฉันหลอกเปปเปอร์ได้ แต่จะหลอกนักจิตวิทยาได้เหรอ？คุณก็เรียนจิตวิทยาไม่ใช่เหรอ คุณควรเข้าใจว่าการที่คนคนหนึ่งจะแสดงละครได้ดีแค่ไหน ยังไงมันก็เป็นเพียงการแสดงละคร เป็นไปไม่ได้ที่นักจิตวิทยาจะดูไม่ออกหรอก”

ไม่อย่างนั้นทำไมทีมสอบสวนคดีอาญาของสถานีตำรวจ ต้องมีนักจิตวิทยาเป็นที่ปรึกษาด้วยละ

เหตุผลมันอยู่ที่นี่แหละ นักจิตวิทยาสามารถมองออกได้ง่ายว่าคนคนหนึ่งเป็นจริงหรือแกล้งทำเป็น

ดวงตาของการันต์มีแสงสว่างแวบผ่านอย่างเร็ว “คุณอย่ากังวลไปเลย คุณแสดงให้ดีที่สุดก็พอ ส่วนที่เหลือฉันจัดการเอง”

ได้ยินเขาพูดแบบนี้ ส้มเปรี้ยวก็ต้องเชื่ออย่างไม่เต็มใจ

ไม่เชื่อแล้วจะทำไงได้อีกละ เธอไม่มีวิธีอื่นอีกแล้วนี

“อืม ฉันรู้ละ” ส้มเปรี้ยวทำเป็นฝืนยิ้ม

การันต์ก็ถามต่อว่า “ใช่แล้ว คุณรู้นักจิตวิทยาที่เปปเปอร์เชิญมาไหม？”

“อันนี้ฉันไม่รู้จริงๆ” ส้มเปรี้ยวขมวดคิ้ว

การันต์อืมไปอีกคำหนึ่ง “ไม่เป็นไร คุณไปถามให้ชัดเจ็น ถามแล้วค่อยบอกผม”

“อืม” ส้มเปรี้ยวพยักหน้า

พอวางสายแล้ว เธอก็สูบลมหายใจคำหนึ่งเข้าเบา แล้วลุกขึ้นกดชักโครก จากนั้นแกล้งทำเหมือนตัวเองเข้าห้องน้ำจริง เปิดประตูแล้วเดินออกไป