รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 175

อีกอย่างยังดพึ่งมาหาตอนที่มายมิ้นท์พึ่งได้สร้อยคอนั้นมา นอกจากนี้แล้ว ยังมีอีกที่ที่แปลก ก็คือในข่าวยังบอกว่า ตามหาหญิงที่มีสร้อยคอพิเศษ

นั้นก็แปลว่า สิ่งที่ตระกูลภักดีพิศุทธิ์จะตามหานั้นคือหญิงสาวคนหนึ่ง แต่ไม่ใช่สร้อยคอ

“ตรวจสอบดูว่าทำไมตระกูลภักดีพิศุทธิ์ถึงตามหาหญิงสาวที่มีสร้อยคอพิเศษ” เปปเปอร์เอามือเคราะกระจก พูดอย่างเสียงเข้ม

ตระกูลภักดีพิศุทธิ์กำลังตามหามายมิ้นท์แน่นอน

แค่ว่าตระกูลภักดีพิศุทธิ์ไม่รู้เอง

“ครับผม” ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้าแล้วตอบกลับ

เปปเปอร์ก้มหน้าลง เอามือออกมาแล้วลังเลไปสักพัก สุดท้ายก็โทรสายออกไป

เทนเดอร์กรุ๊ป

มายมิ้นท์กำลังแก้ไขเอกสารชุดหนึ่งที่ยุ่งยากมาก กำลังมีเส้นสนกลในเรื่องราวที่สลับซับซ้อนขึ้นหน่อย โทรศัพท์ก็ดังขึ้น ทำให้แนวคิดของเธอแตกแยกไปหมด

เพราะอย่างนี่ มายมิ้นท์จึงไม่ได้ดูว่าใครโทรมา จับโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วใส่ไว้ข้างหูเลย “ใครค่ะ？”

ฟังน้ำเสียงของเธอออกว่าหงุดหงิดอยู่ เปปเปอร์ก็เงียบลง

ตอนนี้แม้แต่รับโทรศัพท์ของเธอเขาก็ไม่อยากรับเลยเหรอ？

“ไม่พูดฉันวางสายแล้วนะ” มายมิ้นท์เห็นว่าอีกฝั่งของโทรศัพท์ไม่มีเสียงตอบรับ นวดกลางหน้าผากเบาๆ แล้วพูดขึ้นอีกครั้ง

เปปเปอร์เม้มริมฝีปากที่บางเข้าหากัน ในที่สุดก็พูดขึ้นว่า “ผมเองครับ”

มายมิ้นท์ได้ยินเสียงของเขา ตกตะลึงแป๊บ จากนั้นเอาโทรศัพท์มาตรงหน้าแล้วดู เห็นเป็นเบอร์ของเปปเปอร์จริงๆ แล้วก็วางโทรศัพท์ไว้ที่หูต่อ พูดอย่างเฉยชาว่า： “ประธานเปปเปอร์เหรอค่ะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าค่ะ？”

“ข่าวที่เอสซีกรุ๊ปประกาศ คุณเห็นยัง？” เปปเปอร์ถามเธอ

“ข่าว？” ทำเอามายมิ้นท์งงไปหมด “ข่าวอะไรเหรอ？”

ดูท่าแล้วไม่เห็นแน่นอนเลลย

งั้นตอนนี้ตัวเองถือว่าเป็นคนบอกให้เธอคนแรกหรือเปล่านะ？

ด้วยความปลาบปลื้มใจเล็กน้อย เปปเปอร์ยับยั้งความดีใจแล้วไอเบา ๆ “ตระกูลภักดีพิศุทธิ์กำลังตามหคนที่มีสร้อยคอของลูกสาวเขา ก็คือเธอนี่เอง”

“อะไรนะ？ตระกูลภักดีพิศุทธิ์กำลังตามหาฉันอยู่？” มายมิ้นท์จับปากกาในมือไว้อย่างแน่น

เปปเปอร์พยักหน้า “ใช่แล้ว แต่ว่าพวกเขาไม่รู้ว่าคนที่กำลังตามหาเป็นเธอ เพราะว่าพวกเขาไม่รู้ว่าสร้อยคอลูกสาวอยู่ในมือของเธอ”

“เดียวก่อนนะ ฉันขอดูแป๊บ” มายมิ้นท์โยนปากกาทิ้ง วางโทรศัพท์ไว้บนไหล่ แล้วเคราะแป้นพิมพ์

ไม่ช้า เธอก็เห็นข่าวที่เอสซีกรุ๊ปประกาศออกมา

“แปลกจัง ตระกูลภักดีพิศุทธิ์รู้ได้ไงว่าสร้อยคอยังอยู่อยู่？” มายมิ้นท์ขมวดคิ้วไว้แน่นๆ

เธอก็คิดเช่นเดียวกับเปปเปอร์ เธอไม่คิดว่าตระกูลภักดีพิศุทธิ์จะรู้ว่าสร้อยคอยังอยู่อยู่

แต่ข่าวอันนี้สื่อให้เธอรู้ว่า ตระกูลภักดีพิศุทธิ์รู้ แถมยังกำลังตามหาคนที่มีสร้อยคออยู่ด้วย

“ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่เวลาที่ประกาศ ตรงกับวันที่เธอเอาสร้อยคอได้พอดีเลย ดังนั้นผมเลยคิดว่าพวกเขาอาจรู้โดยบังเอิญว่าสร้อยคอยังอยู่อยู่” เปปเปอร์ไตร่ตรองสักครู่แล้วคาดเดา

มายมิ้นท์พยักหน้า คิดว่าก็คงเป็นแบบนี้แหละ

“แต่ว่าถ้าหากตระกูลภักดีพิศุทธิ์รับรู้โดยบังเอิญว่าสร้อยคอยังอยู่อยู่ งั้นพวกเขาก็คงจะหาแค่สร้อยคอสิ ทำไมต้องหาคนที่มีสร้อยคอด้วยล่ะ และระบุไว้อย่างชัดเจนว่า เป็นผู้หญิง หรือพวกเขาคิดว่าชวนชมยังมีชีวิตอยู่?” มายมิ้นท์พูด

นัยน์ตาของเปปเปอร์หดตัวลง “ที่เธอเดาอาจจะถูกก็ได้ ตระกูลภักดีพิศุทธิ์คิดว่าชวนชมยังมีชีวิตอยู่”

ตระกูลภักดีพิศุทธิ์ไม่รู้ว่าไปรู้ข่าวมาจากที่ไหน รู้ว่าสร้อยคอของชวนชมยังอยู่อยู่ แต่ไม่รู้ว่าสร้อยอยู่ที่มือของมายมิ้นท์ รู้แค่ว่าอยู่ในมือของผู้หญิงคนหนึ่ง

เลยคิดว่าหญิงคนนั้นเป็นชวนชม เลยจัดดกิจกรรมแบบนี้ขึ้น

“เป็นไปไม่ได้หรอกมั้ง” มายมิ้นท์รู้สึกตกตะลึงอย่างยิ่ง ลุกขึ้นมา “ท่านย่าบอกแล้วว่า ชวนชมถูกพ่อฉันจมน้ำตายแล้วสิ เป็นไปได้ไง……”

“จะเป็นไปไม่ได้ได้ไงละ？” เปปเปอร์พูดขัดจังหวะเธอ “สร้อยคอในมือของคุณก็คือหลักฐาน”

สร้อยคอ？