รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 177

เปปเปอร์หรี่ตาล่าง

ที่แท้……

“ได้มีการตรวจสอบข้อมูลอย่างชัดเจนไหมว่า ทำไมพวกของเยี่ยมบุญถึงคิดว่าลูกสาวคนโตของเขาน่าจะยังมีชีวิตอยู่？”เปปเปอร์มองไปยังผู้ช่วยเหมันตร์พลางถามขึ้น

ผู้ช่วยเหมันตร์ขยับแว่นตาเล็กน้อย“มีครับ ได้ข่าวมาว่าตอนที่คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ ไปที่ร้านDTจิวเวลรี่ได้ยินหัวหน้าร้านพูดว่ามีผู้หญิงนำสร้อยคอของลูกสาวมาถามข้อมูล ดังนั้นคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์เลยคาดเดาว่าน่าจะเป็นลูกสาวคนโตของตน”

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เอง

ก่อนหน้านี้มายมิ้นท์ได้เคยพูดในห้องผู้ป่วยของคุณย่าว่า ตอนที่เธอพบสร้อยคอ เธอได้ไปที่ร้านDTจิวเวลรี่เพื่อสอบถามข้อมูลเกี่ยวกับสร้อยเส้นนั้น

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์นั้นสวมใส่เครื่องประดับของDTมาโดยตลอด อีกทั้งสถานะอย่างหล่อน แน่นอนว่าหัวหน้าร้านจะต้องเป็นคนต้อนรับเขาด้วยตนเอง ดังนั้นแน่นอนว่าหัวหน้าร้านจะต้องเคยเห็นสร้อยคอที่คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์เคยใส่ จากนั้นจึงเล่าเรื่องราวที่มายมิ้นท์นำสร้อยคอของลูกสาวมาที่ร้านบอกกับคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์

เพียงแต่ว่าหัวหน้าร้านไม่ได้บอกชื่อของมายมิ้นท์ให้คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ทราบ ดังนั้นคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์จึงไม่รู้ว่าคนที่นำสร้อยคอของลูกสาวมานั้นคือมายมิ้นท์ ไม่ใช่ลูกสาวคนโตของหล่อนแต่อย่างใด

เมื่อทุกย่างอธิบายอย่างกระจ่างแจ้งแล้ว

เปปเปอร์จึงโบกมือ ให้ผู้ช่วยเหมันตร์ทราบว่าตนควรออกไปได้แล้ว

หลังจากที่ผู้ช่วยเหมันตร์ออกไป

เปปเปอร์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วส่งผลการตรวจสอบให้กับมายมิ้นท์

ในขณะที่มายมิ้นท์กำลังปรึกษากับลาเต้ว่าคืนนี้จะไปฉลองที่ไหนกันดี ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น จึงหยุดคุยกับลาเต้พลางหยิบโทรศัพท์มาเบื้องหน้าพร้อมกับเหลือบมอง

เมื่อเห็นว่าเปปเปอร์ส่งข้อความมา จึงเม้มริมฝีปากสีแดงด้านล่างแล้วกดดู：สิ่งที่คุณคาดเดานั้นถูกต้อง พวกของเยี่ยมบุญกำลังตามหาชวนชม

มายมิ้นท์คลึงบริเวณฝ่ามือ จากนั้นนำโทรศัพท์กลับไปที่ข้างหูอีกครั้ง“เต้ ฉันมีธุระนิดหน่อย เดี๋ยวค่อยคุยก็แล้วกัน”

“ได้”ลาเต้ก็ไม่ได้คิดมาก พยักหน้าเห็นด้วย

เมื่อวางสายลง มายมิ้นท์จึงตอบกลับเปปเปอร์ว่า：คุณมั่นใจได้ยังไง？

บริษัทตระกูลนวบดินทร์

เปปเปอร์นั่งพิงเก้าอี้สิบนิ้วประสานกันที่ท้องน้อย สายตามองไปยังโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างไม่กระพริบตา

เขาส่งข้อความให้กับมายมิ้นท์หลายนาทีแล้ว

ทำไมเธอยังไม่ตอบกลับข้อความอีก？

ยุ่งอยู่เหรอ？

ขณะที่กำลังคิด เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นติงต๊อง

แววตาที่ขุ่นหมองของเปปเปอร์ก็เป็นประกายขึ้นมาทันที แยกมือทั้งสองข้างออกจากกัน ร่างกายมุ่งไปข้างหน้าพลางหยิบโทรศัพท์

เห็นมายมิ้นท์ตอบกลับมาจริงๆ ริมฝีปากบางของเขาเผยริมฝีปากออก และโทรหาเธอทันที

มายมิ้นท์กำลังรอการตอบของเปปเปอร์อยู่อย่างตั้งใจ แต่ผลคือโทรศัพท์กลับดังขึ้น เธอตกใจจนคว้าโทรศัพท์ไว้ไม่ทัน โทรศัพท์หลุดจากมือเธอ

ดีที่ด้านล่างคือโต๊ะ โทรศัพท์ยังไม่ทันหล่นสู่พื้น ทำให้เธอคลายความกังวลใจลง

ไม่งั้นโทรศัพท์ที่เธอเพิ่งเปลี่ยนมาใหม่ ก็คงจะต้องเปลี่ยนใหม่อีกเครื่องหนึ่ง

“ฮัลโหล？”น้ำเสียงของมายมิ้นท์ไม่ค่อยสู้ดีนัก

เปปเปอร์ฟังน้ำเสียงรับรู้ได้ถึงความโกรธของเธอ จึงเลิกคิ้วเล็กน้อย

ผมกวนโมโหเธอเหรอ？

ไม่ได้คิดเยอะ เมื่อริมฝีปากของเปปเปอร์ขยับก็พูดออกไปว่า“ผมเป็นคนให้ผู้ช่วยเหมันตร์ไปตรวจสอบเอง”

จากนั้นเขาก็พูดผลที่ผู้ช่วยเหมันตร์ได้ตรวจสอบมา

เมื่อมายมิ้นท์ฟังเสร็จเรียบร้อย ก็เงยคางขึ้นอย่างฉับพลัน “ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง”

เดิมทีเธอคิดว่ามีใครไปบอกตระกูลภักดีพิศุทธิ์ว่าชวนชมอาจจะยังมีชีวิตอยู่

คิดไม่ถึงเลยว่าตอนที่เธอไปสอบถามที่ร้านแห่งนั้น จะทิ้งร่องรอยไว้เสียเอง

“ฉันทราบแล้ว ขอบคุณประธานเปปเปอร์ที่บอกฉันเรื่องนี้”มายมิ้นท์ขอโทษ

เปปเปอร์อึมหนึ่งที“จากนี้ไปคุณจะตามหาชวนชมใช่ไหม？”

“ใช่ จะต้องตรวจสอบให้แน่ชัดว่าหล่อนยังมีชีวิตอยู่หรือไม่”มายมิ้นท์พยักหน้า

หากชวนชมยังมีชีวิตอยู่ เธอคิดว่าหล่อนสมควรที่จะรู้ว่าทำไมพ่อถึงต้องการตามให้ชวนชมกลับมา

แต่ว่าจะตามหายังไง นี่ยังคงเป็นปัญหา

ขณะที่คิด มายมิ้นท์คลึงที่คิ้ว น้ำเสียงเหนื่อยล้า“ประธานเปปเปอร์ หากไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอวางสายก่อนนะคะ”

ริมฝีปากของเปปเปอร์ขยับ อยากที่จะคุยกับเธอต่ออีกสักพัก

แต่เขากลับพูดไม่ออก สุดท้ายก็ทำได้เพียงพยักหน้า“ครับ”