รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 203

“คุณอา คุณลุงแกล้งผม”ยังไม่ทันรอให้ทามทอยตอบกลับ ไมโลก็กอดเอวมายมิ้นท์แน่น แล้วรีบฟ้องทันที

มายมิ้นท์หรี่ตามองทามทอยด้วยสายตาสงสัย

ทามทอยรีบยกมือทั้งสองข้างขึ้นทันที“เปล่าครับ เปล่าครับ ผมจะแกล้งเด็กตัวเล็กๆคนหนึ่งได้ยังไง ผมก็แค่หยอกเขาเล่นเอง”

“หน้าของไมโลแดงขนาดนั้น ยังจะมาพูดว่าล้อเล่นอีก”มายมิ้นท์ลูบใบหน้าแดงของไมโลด้วยความสงสาร “ทำไมคุณถึงเหมือนเปปเปอร์ได้นะ”

เมื่อได้ยินเธอเอ่ยชื่อๆนี้ขึ้น สายตาของทามทอยก็เผยความหดหู่ออกมา“คุณเปปเปอร์？เขาทำไมเหรอครับ？”

“เมื่อคืนวานเขาก็ลูบหน้าไมโล คลึงจนหน้าไมโลแดงก่ำ พวกผู้ชายอย่างพวกคุณทำอะไร ทำไมถึงไม่ยั้งมือเลย”มายมิ้นท์พูดขึ้นพลางเหลือบตาขาว

ทามทอยขมวดคิ้ว“เขาคลึงหน้าของไมโล？เมื่อคืนหลังจากที่ผมจากไปแล้ว พวกคุณเจอกับคุณเปปเปอร์อีกเหรอครับ？”

มายมิ้นท์ยื่นช้อนเล็กให้กับไมโลหนึ่งคัน จากนั้นก็ลากเก้าอี้ออกมาแล้วนั่งลง“ใช่ค่ะ ไมโลหิว ฉันก็เลยพาเขาออกไปกินอาหาร และได้เจอกับเปปเปอร์ที่ร้านอาหาร จากนั้นไมโลก็อยากเข้าห้องน้ำ ฉันเกรงใจที่จะต้องเข้าห้องน้ำผู้ชาย ก็เลยให้เขาพาไมโลไป”

“เป็นแบบนี้นี่เอง”ทามทอยพยักหน้า

ไมโลซดโจ๊กหนึ่งอึก จู่ๆก็พูดขึ้นว่า：“คุณอาเปปเปอร์ยังได้รับบาดเจ็บด้วยครับ”

“บาดเจ็บ？”ทามทอยมองมายมิ้นท์ด้วยความตกใจ“เกิดอะไรขึ้นครับ？”

มายมิ้นท์คลึงที่คิ้ว แล้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ออกมา

เมื่อทามทอยฟังจบก็ลูบหน้า“พวกคุณซวยจริงๆ อันตรายที่มีโอกาสเกิดขึ้นน้อยมากไม่ถึงหนึ่งในพัน กับเกิดขึ้นกับพวกคุณได้”

“ใช่ค่ะ”มายมิ้นท์ยิ้มอย่างขมขื่น

เธอก็รู้สึกว่าซวยไม่น้อย

“แต่ว่าคุณไม่ได้รับบาดเจ็บก็ดีแล้ว”ทามทอยมองไปที่เธอ ยิ้มให้กับเธอพลางพูดขึ้น

มายมิ้นท์เม้มริมฝีปาก“เปปเปอร์บาดเจ็บแทนฉัน ฉันยังคิดอยู่เลยว่า จะตอบแทนเขายังไงดี”

เธอไม่อยากไปที่บ้านของเขาเพื่อขอบคุณด้วยตนเอง เพราะเกรงว่าหากเรื่องเข้าหูผู้หญิงบ้าอย่างคุณส้มเปรี้ยวเข้า ไม่แน่อาจจะมีเรื่องต้องทะเลาะกัน

เมื่อเดาความคิดของมายมิ้นท์ออก ทามทอยกัดกุ้ยช่ายหนึ่งคำ พลางพูดขึ้นอย่างคัดค้านว่า：“ไม่เห็นเป็นไรเลยครับ คุณไม่ได้ตั้งใจให้เขาช่วยสักหน่อย ดังนั้นซื้อของบำรุงร่างกายให้เขา แล้วให้คนนำไปให้ก็ได้นี่ครับ”

“ของบำรุงร่างกาย？”

“ใช่ครับ ขาของเขาได้รับบาดเจ็บไม่ใช่เหรอครับ？มอบของบำรุงร่างกายให้กับเขาเหมาะสมที่สุดแล้ว”ทามทอยพยักหน้าพลางพูดขึ้น

มายมิ้นท์ก็รู้สึกว่ามีเหตุผล ดื่มนมหนึ่งอึกแล้วตอบกลับว่า：“งั้นก็ได้ค่ะ เดี๋ยวอีกสักพักฉันจะให้คนไปจัดการ”

หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จ ทั้งสามก็ออกจากบ้าน

เมื่อถึงด้านล่างตึก ทามทอยจูงมือของไมโลมายังด้านหน้ารถ พลางมองไปยังมายมิ้นท์“ไมโล เมื่อคืนรบกวนคุณแล้ว”

“ไม่หรอกค่ะ”มายมิ้นท์ก้าวขึ้นมาข้างหน้า ลูบไมโล ยิ้มพลางพูดขึ้นว่า：“ฉันชอบไมโลมาก”

“ผมก็ชอบคุณอาครับ ต่อไปผมมาหาคุณอาบ่อยๆได้ไหมครับ？”ไมโลกะพริบตาด้วยแววตารอคอย

“ได้แน่นอนครับ”มายมิ้นท์พยักหน้า

ลูกตาของทามทอยกลอกไปมา มองไปยังไมโลที่ยิ้มระรื่นพลางพูดขึ้นว่า：“วางใจเถอะ ถ้าลุงมีเวลาก็จะมาส่งหนูเอง”

ในใจของไมโลปลิ้นตาขาวไปมา

อย่าคิดว่าเขาจะไม่รู้นะว่าลุงเลวๆคนนี้ของเขาไม่อยากมาส่งเขา แต่อยากมาหาคุณอาซะเอง

ช่างเถอะ เพื่อให้คุณลุงมัดคุณอาได้เร็วขึ้น เขาไม่เปิดโปงน่าจะดีกว่า

“ใช่แล้ว วันนี้คุณจะไปผ่าตัดที่โรงพยาบาลใช่ไหมครับ？”ทามทอยมองไปยังท้องของมายมิ้นท์

รอยยิ้มของมายมิ้นท์จางหายไปไม่น้อย พยายามกดทับความรู้สึกสงสารไม่ได้ พลางอึมหนึ่งที“ใช่ค่ะ ไปตอนบ่าย”

“ถ้าอย่างนั้นผมไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนคุณเอง อย่าปฏิเสธนะครับ แม้ว่าจะมีลาเต้แล้ว แต่มีคนเพิ่มอีกหนึ่งคน จะทำธุระอะไรก็ไม่ต้องกลัวว่าจะปลีกตัวไปไม่ได้ ใช่ไหมครับ”ทามทอยพูด

มายมิ้นท์เห็นเขายืนหยัด กลืนไม่เข้าคายไม่ออก “ถ้าคุณอยากไปก็ไปได้ค่ะ”

“ถ้างั้นก็ตามที่พูดนะครับ โอเค เดี๋ยวผมพาไมโลกลับไปก่อน เจอกันตอนบ่ายนะครับ”ทามทอยโบกมือให้กับเธอ

ไมโลก็โบกมือน้อยๆของเขาเช่นกัน“คุณอาลาก่อนครับ”

“ไมโล บ๊ายบาย”มายมิ้นท์ยิ้มพลางรับคำ

ไม่นาน ลุงกับหลานก็ขับรถจากไป

มายมิ้นท์ก็ไม่ได้ยืนอยู่ที่เดิมนาน หลังจากที่มองดูเวลาแล้ว ก็ขับรถมุ่งไปยังเทนเดอร์กรุ๊ป