รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 209

มายมิ้นท์ยกข้อมือข้างซ้ายขึ้นมาดูด้วยความสงสัย “ข้อมือฉันเป็นอะไรเหรอ?”

“ไฝสีแดงที่ข้อมือซ้ายของคุณ มันเกิดขึ้นได้อย่างไร?” การันต์ถามพร้อมกับจ้องไปที่เธอ

แต่มายมิ้นท์กลับรู้สึกว่ามันน่าตลก “แน่นอนว่าต้องมีมาตั้งแต่เกิดสิ ไม่งั้นคุณคิดว่ามันจะมีได้ยังไงเหรอ?”

คงจะไม่ทำขึ้นมาเองหรอกนะ?

แต่ไฝสีแดงนี้ก็ถือว่าหายากอยู่พอสมควร เพราะคนปกติทั่วไปล้วนมีไฝสีดำ น้อยคนนักที่จะมีไฝแล้วเป็นสีแดง

พอได้ยินคำตอบของมายมิ้นท์ สีหน้าของการันต์ก็ไม่ได้เปลี่ยนไปมาก แต่เขากลับก้มหน้าลง คล้ายกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง

มายมิ้นท์รู้สึกว่าเขาทำตัวแปลก ๆ เธอจึงลูบไปที่ไฝพร้อมกับถามขึ้นว่า “คุณถามฉันเรื่องนี้ทำไม?”

การันต์ดันกรอบแว่นเบา ๆ เขาไม่ได้ตอบเธอ แต่กลับย้อนถามไปอีกว่า “ผมมีเรื่องจะถามอีกหนึ่งเรื่อง ตอนที่คุณยังเด็ก คุณเคยช่วยเด็กผู้ชายสักคนไว้ไหม?”

“เคยช่วยเด็กผู้ชายไหม?” มายมิ้นท์เลิกคิ้ว

การันต์ส่งเสียงตอบรับอย่างเลี่ยงไม่ได้

มายมิ้นท์หรี่ตาลงอย่างใช้ความคิด “คุณหมายถึงเด็กแค่ไหน?”

“สักสิบขวบประมาณนั้น” การันต์ตอบพร้อมกับมองไปที่เธอ

มายมิ้นท์ยิ้มออกมาเล็กน้อย “จริง ๆ แล้วก็เคยช่วยไว้คนหนึ่ง”

ได้ยินดังนั้น ม่านตาของการันต์ก็หดตัวลง เขาเริ่มนั่งไม่ติดเก้าอี้ ทั้งยังเปลี่ยนเป็นตัวแข็งทื่อ

ชายหนุ่มถามต่อด้วยน้ำเสียงร้อนรนว่า “เคยช่วยที่ไหน?”

มายมิ้นท์ยิ่งรู้สึกว่าเขาแปลกกว่าเดิม เธอไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าเขามาถามคำถามพวกนี้ทำไม แต่เธอก็ยังตอบกลับ “ตรงสระน้ำที่หนึ่ง เด็กผู้ชายคนนั้นถูกรังแก แล้วก็จับโยนลงสระ ฉันผ่านไปเห็นพอดี ก็เลยหาไม้มาช่วยดึงเขาขึ้น”

ปัง!

เป็นเพราะการันต์ลุกจากเก้าอี้แรงเกินไป ทำให้เก้าอี้หงายหลังล้มลงไปอีกด้าน

ชายหนุ่มถอดแว่นออก พร้อมกับมองไปที่มายมิ้นท์อย่างตื่นเต้น “เป็นคุณจริง ๆ ด้วย!”

ส้มเปรี้ยวไม่ใช่เทพธิดาของเขา เทพธิดาตัวจริง คือมายมิ้นท์ที่อยู่ตรงหน้าต่างหาก

น่าตลกจริง ที่เขาตามหาผิดคนมาตลอด ทั้งยังตอบแทนบุญคุณผิดคนอีก แถมยังเกือบฆ่าผู้มีพระคุณตัวจริงไปแล้วด้วย

“อะ...อะไรคือเป็นฉันจริง ๆ?” มายมิ้นท์ถูกการันต์ทำให้ตกใจไปหนึ่งที สีหน้าตอนนี้เต็มไปด้วยความงุนงง

การันต์ไม่ได้ตอบ แต่เขากลับก้าวไปข้างหน้า จากนั้นก็คว้าเธอเข้ามากอดอย่างแนบแน่น

มายมิ้นท์ตกใจอีกรอบ แต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกหายใจไม่ออก

หญิงสาวยกมือผลักเขา พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงอึดอัดว่า “คุณปล่อยฉัน.....”

เหมือนกับการันต์จะไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูด เขายังกอดเธออยู่อย่างนั้น

ขณะเดียวกัน ประตูห้องคนไข้ก็ถูกเปิดออก ลาเต้ตอนนี้ยืนอยู่หน้าประตู “ที่รัก เกิดอะไรขึ้น เสียงเมื่อครู่นี้คืออะไร.......”

พูดยังไม่ทันจบ ภาพในห้องเบื้องหน้าที่เห็น ก็ทำเอาตัวเขาแทบระเบิด “การันต์ นายทำอะไรอยู่? รีบปล่อยที่รักของฉันเดี๋ยวนี้!”

ลาเต้พุ่งเข้าไปทันที

ทามทอยได้ยินประโยคเมื่อครู่ ก็รีบวิ่งตามเข้ามา “ทำไม? เกิดอะไร.....เฮ้ย การันต์นายกำลังล่วงละเมิดเธออยู่นะ!”

ชายหนุ่มพุ่งเข้าไปพร้อมกับลาเต้ ก่อนจะดึงตัวการันต์ออกมา

ลาเต้กำหมัดแน่น ก่อนจะชกเข้าไปที่ใบหน้าของการันต์อย่างจัง

ส่วนทามทอย ก็พุ่งเข้ามาบังมายมิ้นไว้จนมิด เพื่อเป็นการป้องกันเธอ

ตุ้บ!

การันต์โดนลาเต้ต่อยจนล้มลงไปกองกับพื้นเสียงดัง แว่นตาของชายหนุ่มกระเด็นออกไปอีกด้าน

ลาเต้เห็นแบบนั้นก็ยังไม่รามือ เขาก้าวเข้าไปคว้าคอเสื้อของการันต์ จากนั้นก็ยกตัวอีกฝ่ายขึ้น แล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงโกรธจัด “ขยะสังคมดี ๆ นี่เอง กล้ามารังแกที่รักงั้นเหรอ เสียดายที่เป็นหมอเสียเปล่า ไม่มีจรรยาบรรณทางการแพทย์เลยสักนิด กับคนไข้ก็ยังไม่เว้น ฉันเอานายตายแน่”

ขณะที่พูด ลาเต้ก็ยกหมัดเตรียมจะชกไปที่หน้าการันต์อีกรอบ

“เดี๋ยวก่อน!” ทันใดนั้นมายมิ้นท์ก็ผลักทามทอยออก พร้อมกับร้องห้ามลาเต้