รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 213

ได้ยินเสียงแหบพร่าของผู้ชายดังขึ้น มายมิ้นท์ก็เงียบไป

ที่แท้เสียงของ Z-H คนนี้ มันไม่น่าฟังขนาดนี้เลยเหรอ?

อีกอย่างเมื่อฟังแล้ว เหมือนอายุก็มากด้วย มีลักษณะอายุประมาณสี่สิบกว่า

ชายวัยสี่สิบกว่า น้อยมากที่จะมีวินัยในตัวเอง ปกติไม่พุงใหญ่ก็หัวล้าน

พอคิดว่าตัวเองอาจจะมีความสัมพันธ์กับชายวัยสี่สิบกว่าที่หัวล้านพุงใหญ่ มายมิ้นท์ก็ท้องไส้ปั่นป่วน อดไม่ได้ที่จะทำเสียงอาเจียนออกมา

เปปเปอร์ได้ยิน สีหน้าก็เคร่งเครียด “เธอ……เธอเป็นอะไร?”

เขาเกือบใช้เสียงเดิมของตัวเอง ยังดีที่สุดท้าย เขาตอบสนองได้ทันเวลา เปลี่ยนกลับเป็นเสียงที่ตั้งใจปลอมแปลง

เพราะอึดอัดในท้องมากเกินไป มายมิ้นท์ไม่พบเรื่องแปลกๆ นี้ ส่ายหน้าอย่างอ่อนแรง “ฉันไม่เป็นอะไร ขอบคุณคุณก้องค่ะที่เป็นห่วง”

ได้ยินคำว่า ‘คุณก้อง’ เปปเปอร์ก็เข้าใจจุดประสงค์ที่เธอติดต่อเขาทันที

“ที่เธอโทรมาหาฉัน เพราะเรื่องเงินกู้ใช่ไหม?” เปปเปอร์ผลุบตาลงแล้วถาม

มายมิ้นท์หายใจเข้าลึกๆ สีหน้าท่าทางจริงจังขึ้นมา “ใช่ค่ะ ฉันอยากรู้ คุณก้องอยากทำแบบนี้ไปทำไม?”

“ก่อนหน้านี้ฉันบอกไปแล้ว เธอคือแม่ของลูกฉัน ฉันจะรับผิดชอบเธอ” เปปเปอร์เค้นเสียงตอบ

มายมิ้นท์เม้มปาก “แต่ฉันก็บอกแล้ว ว่าฉันไม่ต้องการ”

“เธอไม่ต้องการมันเป็นเรื่องของเธอ แต่จะรับผิดชอบไหมมันเป็นเรื่องของฉัน” เปปเปอร์พูด

มายมิ้นท์ชะงักเพราะคำพูดเขา

ใช่แล้ว เธอไม่ต้องการให้เขารับผิดชอบ แต่เธอก็ไม่มีทางห้ามเขาที่ต้องการรับผิดชอบได้เหมือนกัน

“ก็ได้ คุณอยากรับผิดชอบก็ทำไป แต่รับผิดชอบด้วยการช่วยฉันคืนเงินกู้ มันเป็นเงินจำนวนมากเกินไปหน่อย พันกว่าล้านเลยนะ” มายมิ้นท์พูดอย่างเจ็บปวด

ลองถามดูก็ได้ ใครจะเอาเงินพันกว่าล้านมาช่วยคนอื่นคืนหนี้โดยทันที

เปปเปอร์หัวเราะเบาๆ “ก็แค่พันกว่าล้าน สำหรับฉันมันไม่เยอะเลย”

“ไม่……ไม่เยอะ?” มายมิ้นท์เกือบสำลักน้ำลายตัวเอง

เปปเปอร์ตอบอืม “ใช่ ไม่เยอะ”

มูลค่าตลาดของบริษัทตระกูลนวบดินทร์มีมูลค่าแสนล้านดอลลาร์ และทรัพย์สินส่วนตัวของเขาก็สูงถึงแปดหมื่นล้านดอลลาร์ หนึ่งในนั้นได้มาจากบริษัทตระกูลนวบดินทร์ครึ่งหนึ่ง อีกครึ่งหนึ่งเขาได้มาจากอุตสาหกรรมอื่น

ดังนั้น เขารวยมาก

ได้ยินผู้ชายคนนี้พูดอย่างผ่อนคลายว่าเงินพันกว่าล้านมันไม่เยอะ มายมิ้นท์ก็ยอมรับว่าตัวเองค่อนข้างอิจฉา

อย่างที่คิดไว้ เทียบกับคนอื่นทำให้ตัวเองดูด้อยกว่า

ถ้าตอนนี้เทนเดอร์กรุ๊ปสามารถเอาเงินออกมาพันกว่าล้านได้ เธอต้องยิ้มเป็นบ้าไปแล้ว

“ถึงคุณก้องจะบอกว่าไม่เยอะ แต่สำหรับฉันมันเยอะมาก ถึงจะเป็นการรับผิดชอบ มันก็มากเกินไป ดังนั้นคุณก้อง คุณให้คนไปถอนเงินคืนที่ธนาคารเถอะ ถ้าคุณอยากรับผิดชอบจริงๆ ให้บ้านฉันสักหลังหรือไม่ก็รถยนต์สักคันก็พอแล้ว” มายมิ้นท์ขมวดคิ้วพูดขึ้น

สรุปแล้วเงินพันกว่าล้านนี้ เธอไม่สามารถยอมรับได้

เรื่องในคืนนั้น น่าจะเป็นความผิดของทั้งสอง ดังนั้นเงินก้อนนี้ เธอยอมรับมันมาอย่างสบายใจไม่ได้

“ขอโทษนะ เงินเข้าบัญชีไปแล้ว ธนาคารก็ยกเลิกข้อมูลเงินกู้ของพวกคุณไปแล้ว เงินมันก็เลยถอนกลับมาไม่ได้” เปปเปอร์อธิบายข้อเท็จจริงเสียงเรียบ

มายมิ้นท์กัดปาก “ทำไมเป็นแบบนี้……”

“มันตัดสินไปแล้ว เธอไม่ต้องรู้สึกเกรงใจ นี่ฉันออกตัวเอง เธอไม่ได้เอ่ยปากขอ เธอก็ไม่จำเป็นต้องรู้สึกกดดัน เอาล่ะ ฉันกำลังประชุมอยู่ ค่อยคุยกันนะ”

ราวกับกลัวว่ามายมิ้นท์ยังอยากปฏิเสธอีก เปปเปอร์จึงตัดสายโดยตรง

อีกด้านหนึ่ง มายมิ้นท์เห็นหน้าจอที่ย้อนกลับไปที่อินเทอร์เฟสวีแชท ก็ถอนหายใจ

ดูเหมือนจะถอนเงินกลับไปไม่ได้จริงๆ

แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น เธอก็ไม่ยอมรับ

ขณะที่คิด มายมิ้นท์ก้มหน้าพิมพ์ข้อความ: เงินพันกว่าล้านนี้ ถือว่าฉันยืมคุณมา เมื่อบริษัทฉันได้กำไรแล้วจะคืนให้คุณ

เปปเปอร์เดินกลับมาถึงนอกประตูห้องประชุม กำลังจะวางมือบนตัวดัน เตรียมผลักประตู โทรศัพท์ในมืออีกข้างหนึ่งก็สั่นขึ้นมากะทันหัน

เขาเอามือลงจากที่ดันประตู หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู คือข้อความที่มายมิ้นท์ส่งมา