รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 214

ทามทอยกุมท้องขำโดยที่ไม่สามารถหยุดได้

เปปเปอร์เท่ากับชายอ้วนหัวล้านวัยกลางคนอายุสี่สิบกว่า

พระเจ้าช่วย เมื่อเขานึกถึงรูปลักษณ์นั้นของเปปเปอร์ ก็อดขำไม่ได้

มายมิ้นท์มองทามทอยที่ขำจนจะเจ็บหน้าอกอย่างไม่เข้าใจ “นายขำขนาดนี้ หรือว่าฉันพูดผิดเหรอ?”

“ไม่ๆๆ” ทามทอยโบกมือซ้ำๆ “เธอไม่ได้พูดผิดหรอก เธอพูดถูกแล้ว เขาอายุสี่สิบกว่าจริงๆ ผมตรงกลางก็ล้านแล้ว พุงก็ใหญ่มาก ตาก็เล็กมากเหมือนกัน สรุปคือน่าเกลียดยังไงก็อย่างนั้นเลย”

ได้ยินการบรรยายของเขา มายมิ้นท์ก็อดตัวสั่นไม่ได้ รีบพูดห้าม “โอเคไม่ต้องพูดแล้ว ถ้าพูดอีกฉันจะทนไม่ไหว”

ทุกคนล้วนรักความดูดี เธอยอมรับว่าตัวเองก็ให้ความสำคัญกับรูปลักษณ์เหมือนกัน

สรุปแล้ว เธอไม่สามารถยอมรับได้จริงๆ ว่าตัวเองมีความสัมพันธ์กับผู้ชายแบบนี้ ถึงแม้เรื่องจะผ่านไปนานมากแล้ว เธอก็รู้สึกขยะแขยงมาก

“โอเคๆๆ ฉันไม่พูดแล้ว ไม่พูดแล้ว” ทามทอยลูบแก้มที่หัวเราะจนปวด พยักหน้าซ้ำๆ

มายมิ้นท์เม้มริมฝีปากแดง “ฉันไม่เข้าใจ นายเป็นเพื่อนกับคนแบบนี้ได้ยังไง ถ้าเอารูปลักษณ์ของพวกนายเข้าด้วยกัน มันจะเข้ากันไม่ได้เลยนะ”

“ฉันเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอ? ฉันกับเขาไม่ถือว่าเป็นเพื่อนกัน รู้จักแค่ผิวเผินเท่านั้น” ทามทอยยักไหล่ตอบกลับ

ในเวลานี้ ลาเต้คุยโทรศัพท์เสร็จกลับมาแล้ว

มายมิ้นท์มองเขา “ราเม็งว่ายังไงบ้าง?”

“เขาบอกว่าเขากลับมาแล้ว และอยากเข้าร่วมการประมูลคืนนี้ หลังการประมูลจบ เจอกันที่งานเลี้ยง” ลาเต้ใส่โทรศัพท์ในกระเป๋าแล้วตอบ

มายมิ้นท์พยักหน้า “แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน แต่เราตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอ ถ้าเขากลับมาให้โทรหาพวกเรา เราไปจะรับเขาที่สนามบิน ทำไมเขาไม่โทร”

“เที่ยวบินเขาช้า อีกครึ่งชั่วโมงถึงจะลงเครื่อง เราไปรับเขาแล้วค่อยมามันจะสายเอา สู้เขามาเลยดีกว่า เอาล่ะมิ้นท์ เราเข้าไปกันก่อนเถอะ” ลาเต้พูด

มายมิ้นท์ตอบอืม

ทั้งสามเดินไปที่ประตูใหญ่โรงแรม เข้าไปสถานที่การประมูลอย่างราบรื่น

ที่นั่งมายมิ้นท์และลาเต้อยู่สองสามแถวหลัง ที่นั่งทามทอยอยู่สองสามแถวหน้า หลังจากเข้าไปในสถานที่การประมูล ทั้งสามก็แยกทางกัน

มายมิ้นท์หาที่นั่งตัวเองตามบัตรเชิญ เพิ่งนั่งลงไป ก็รู้สึกมีสายตาจ้องมองร่างเธอ

ร่างเธอแข็งทื่อ มองซ้ายมองขวา อยากหาดูว่าใครเป็นคนมองเธอ

แต่หามาหนึ่งรอบ เมื่อสายตานั้นหายไปแล้วก็ยังหาไม่เจอ เธอก็เลยยอมแพ้

สถานที่การประมูลอยู่ภายในห้องส่วนตัวชั้นสอง หลังจากผู้ช่วยเหมันตร์ผลักประตูเข้ามา เปปเปอร์ออกมาจากขอบหน้าต่างแล้ว ก็ใช้ไม้เท้ากลับไปนั่งหน้าโซฟา

“มีอะไรเหรอ?” เปปเปอร์หยิบหนังสือรายการสินค้าประมูลเล่มหนึ่งขึ้นมาดู

ผู้ช่วยเหมันตร์ยืนด้านหลังเขาขณะตอบ “ประธานเปปเปอร์ คนตระกูลภักดีพิศุทธิ์มาแล้วครับ พวกเขาอยากมาทักทายคุณที่ห้องส่วนตัว”

“ไม่ต้อง หลังจากการประมูลจบลง ก็เจอกันได้ที่งานเลี้ยง” เปปเปอร์พลิกไปอีกหน้าหนึ่ง แล้วพูดเรียบๆ

ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้า “ครับ งั้นผมจะไปตอบพวกเขา”

เฮอะ อย่าคิดว่าเขาไม่รู้ คนตระกูลภักดีพิศุทธิ์อยากมานั่งที่ห้องส่วนตัว เพราะไม่อยากนั่งห้องโถงใหญ่กับคนอื่นล่ะสิ

อย่างไรแล้ว ห้องส่วนตัวก็แสดงถึงตัวตนฐานะ ถึงแม้ตระกูลภักดีพิศุทธิ์จะมีอิทธิพลไม่น้อย แต่ก็ยังห่างไกลที่จะนั่งในห้องส่วนตัวของการประมูลครั้งนี้ จึงทนไม่ไหวอยากมานั่งในห้องส่วนตัว

ผู้ช่วยเหมันตร์ออกไปแล้ว เปปเปอร์อยากไปที่ขอบหน้าต่างอีกครั้ง

ขณะที่เขาปิดหนังสือประมูล เตรียมจะวางกลับไปที่ชั้นวาง

ผลคือวางมันไม่มั่นคง หนังสือประมูลหล่นพื้น หนังสือประมูลที่เดิมทีมันปิดอยู่ ก็เปิดออกเนื่องจากการสั่นสะเทือน

เปปเปอร์ขมวดคิ้ว โน้มตัวไปหยิบมัน

เพิ่งจะหยิบมันขึ้นมา ดวงตาเขาก็หดเกร็งทันที “นี่มัน……”