รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 215

เห็นส้มเปรี้ยวโกรธจนตัวสั่น มายมิ้นท์ก็กระตุกมุมปาก อารมณ์ดีมาก “ทำไม!? คุณส้มเปรี้ยวไม่พอใจเหรอ? เมื่อกี้คุณส้มเปรี้ยวก็พูดกับฉันแบบนี้ ฉันยังไม่โกรธเลย ทำไมคุณส้มเปรี้ยวต้องโกรธเพราะการปฏิบัติแบบนี้ด้วยล่ะ คุณส้มเปรี้ยวใจแคบไปหน่อยหรือเปล่า ใจแคบแบบนี้ เป็นคุณนายบริษัทตระกูลนวบดินทร์ไม่ได้นะ”

“ใครบอกว่าฉันโกรธ!” ส้มเปรี้ยวกำฝ่ามือแน่น หายใจเข้าลึกๆ ระงับความโกรธในใจ คัดค้านด้วยเสียงเฉียบคม

เธอรู้ มายมิ้นท์จงใจทำให้เธอโกรธ

แต่เธอไม่ติดกับดัก เธอจะทำให้มายมิ้นท์รู้ ว่าเธอเหมาะสมที่จะเป็นคุณนายประธานบริษัทตระกูลนวบดินทร์มากกว่าใคร!

“ไม่เลวๆ” มายมิ้นท์ปรบมือ “คุณส้มเปรี้ยวใจกว้างมาก ใจกว้างจนทำให้ฉันรู้สึกชื่นชม ในเมื่อคุณส้มเปรี้ยวไม่โกรธ งั้นฉันขอตัวไปก่อนนะคะ”

พูดจบ มายมิ้นท์ก็ทิ้งผ้าเช็ดมือในมือ ผ่านตัวส้มเปรี้ยวไป เดินไปยังประตูห้องน้ำ

เดินไปได้สองก้าว จู่ๆ เธอก็หยุด หันศีรษะไปยิ้มลึกซึ้งให้กับส้มเปรี้ยว “จริงสิ คุณส้มเปรี้ยว ตอนนี้รูปลักษณ์คุณสวยมาก โดยเฉพาะชุดราตรีนี้ เหมาะกับงานเลี้ยงคืนนี้มากเลย”

สายตามายมิ้นท์มองไปยังผ้าคลุมไหล่ขนสัตว์บนไหล่ส้มเปรี้ยว รวมถึงกระเป๋าถือใบเล็กหนังจระเข้ในมือ ในดวงตามีร่องรอยการเยาะเย้ยเคลื่อนผ่านไป

ที่ร้านชุดราตรีคราวก่อนเธอ เธอกับชาหวานจงใจพูดว่าชุดราตรีและขนสัตว์เหล่านั้นมันเข้ากันมาก เพื่อวางกับดักส้มเปรี้ยว

ไม่คิดว่าส้มเปรี้ยวจะไร้เดียงสาแบบนี้ สวมมันมาจริงๆ ดูเหมือนว่างานเลี้ยงอีกสักครู่ จะมีละครดีๆ ให้ดู

มายมิ้นท์ยิ้ม แล้วออกไปจากห้องน้ำ

หลังจากเธอเดินออกไป ส้มเปรี้ยวก็ลูบหน้าตัวเอง มองชุดราตรีบนร่างตัวเองอีกครั้ง แล้วยิ้มอย่างภูมิใจ “เฮอะ ก็ถือว่าแกตาถึง”

สิ้นคำพูด ส้มเปรี้ยวก็เอามือลงจากใบหน้า เตรียมจะล้างมืออีกครั้ง อย่างไรแล้วเมื่อครู่นี้ก็ลูบเครื่องสำอางบนหน้าไป

จากนั้นขณะที่ส้มเปรี้ยวหันกลับไปหน้ากระจก เห็นตัวเองในกระจก ก็ตะโกนเสียงดังด้วยสีหน้าโกรธจัด “กรี๊ดดดด!”

เมื่อครู่นี้เธอไม่ได้มองกระจก จึงไม่รู้ว่าตัวเองในขณะนี้มีรูปลักษณ์อย่างไร

ตอนนี้เห็นแล้วก็เข้าใจที่มายมิ้นท์บอกว่ารูปลักษณ์เธอสวยมาก ไม่ได้พูดจริงๆ ว่าเธอสวย แต่กำลังเยาะเย้ยเธอต่างหาก

เธอในตอนนั้น นอกจากชุดราตรีบนร่างที่ยังโอเค การแต่งหน้าบนใบหน้าและทรงผมก็ดูไม่ได้เลย มันยุ่งเหยิง กระจัดกระจาย ทั้งร่างเหมือนผู้หญิงบ้าเลย มันต้องเป็นเพราะมายมิ้นท์ตีเธอเมื่อครู่นี้แน่

ส้มเปรี้ยวมองกระจก พูดขึ้นด้วยใบหน้าเกลียดชัง “มายมิ้นท์ แกคอยดูเถอะ ฉันจะทำให้แกและไอ้ลูกนอกสมรสในท้องแกตาย ไม่งั้นฉันไม่ใช่ส้มเปรี้ยว!”

ที่ประตูทางเข้า คุณหญิงนิภาที่กำลังจะเข้าห้องน้ำก็ได้ยินคำนี้พอดี เท้าข้าหนึ่งที่กำลังก้าวเข้ามา ก็ชักกลับไป

เธอเม้มริมฝีปากเล็กบาง ใบหน้าสง่างามเต็มไปด้วยความเกลียดชัง “พวกตระกูลภักดีพิศุทธิ์ ดูเหมือนจะเป็นคุณหนูของเอสซีกรุ๊ป ร้ายกาจแบบนี้ น่าขำจริงๆ”

คุณหญิงนิภามองประตูใหญ่ห้องน้ำอย่างเย็นชา หันตัวเดินออกไป ไม่คิดจะใช้ห้องน้ำที่นี่แล้ว

เธอรู้สึกขยะแขยง

มายมิ้นท์กลับมาที่สถานที่ประมูล ลาเต้ก็รีบถาม “มิ้นท์ ทำไมเธอเพิ่งกลับมาตอนนี้?”

มายมิ้นท์ยกกระโปรงแล้วนั่งลง “เจอปัญหานิดหน่อย”

“ปัญหาอะไร?” ลาเต้เครียดขึ้นมาทันที “มิ้นท์ เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

“ไม่ต้องห่วง ไม่เป็นอะไร มันโดนฉันจัดการไปแล้วล่ะ” มายมิ้นท์ยิ้มให้เขา

ลาเต้พยักหน้า “งั้นก็ดี สินค้าประมูลถัดไป ก็เป็นของเธอแล้วนะ”

ได้ยินคำนี้ มายมิ้นท์ก็หรี่ตา

เร็วจัง มาถึงของเธอแล้วสินะ

ไม่นาน ของโบราณบนเวทีก็ถูกประมูลไปแล้ว สินค้าประมูลถัดไป ก็ถูกนำขึ้นมาที่แท่นโชว์

หน้าจอใหญ่ด้านหลังผู้จัดประมูล คือรายละเอียดแนะนำเพิ่มเติมเกี่ยวกับแหวนวงนี้ แต่ปกปิดข้อมูลผู้บริจาค ชื่อผู้บริจาคมีแค่รหัสชื่อคุณมายมิ้นท์สามตัวเท่านั้น ซึ่งหมายความว่าแหวนวงนี้บริจาคโดยคุณผู้หญิงนามสกุลกิตติภัคโสภณท่านหนึ่ง

นี่คือการปกป้องความเป็นส่วนตัวของผู้บริจาค

แต่บางคนก็ยังเดาได้ถึงตัวตนของมายมิ้นท์ อย่างไรแล้วเมืองเดอะซีอันกว้างใหญ่ ถึงแม้นามสกุลกิตติภัคโสภณมีไม่น้อย แต่ที่มีชื่อเสียง ก็มีแค่ท่านนั้นที่อยู่เทนเดอร์กรุ๊ป

“มันคือแหวนแต่งงานของมายมิ้นท์และเปปเปอร์!” ส้มเปรี้ยวเห็นแหวนที่หมุนวนบนจอขนาดใหญ่ ดวงตาก็แดงไปหมด

แหวนวงนี้มายมิ้นท์เป็นผู้บริจาค มายมิ้นท์เอาแหวนแต่งงานของตัวเองบริจาค