รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 218
มายมิ้นท์ก็ได้ยินเช่นกัน ยิ้มอย่างไม่แยแส ไม่เก็บมาใส่ใจ
คำพูดเหล่านี้ เธอได้ยินมาแล้วไม่รู้ตั้งเท่าไร
“พี่ พี่ไม่โกรธเหรอ?” ราเม็งเห็นมายมิ้นท์ยิ้มนิดๆ ก็ขมวดคิ้วถามขึ้น
มายมิ้นท์ดื่มน้ำผลไม้ “มีอะไรให้โกรธ”
“พวกเขาว่าคุณขนาดนี้” ราเม็งหรี่ตา สายตากวาดมองไปที่คนพวกนี้ ราวกับกำลังจดจำใบหน้าคนเหล่านี้เอาไว้
มายมิ้นท์ยิ้ม “พวกเขาอยากพูดก็ให้พวกเขาพูดไปเถอะ ฉันปิดปากพวกเขาได้หรือไง อีกอย่างคนตั้งมากมาย ฉันโกรธไม่ไหวหรอกนะ”
“แต่ฉันโกรธ” ในดวงตาราเม็งมีความมุ่งร้ายเคลื่อนผ่าน แล้วหายวับไปทันที
คนเหล่านี้ กล้าดูถูกพี่ เขาจะไม่ปล่อยไปสักคนเดียว!
มายมิ้นท์ไม่รู้ในใจราเม็งกำลังคิดอะไร ก็ตบบ่าเขา “เอาล่ะ ฉันรู้นายไม่พอใจแทนฉัน แต่ฉันไม่โกรธแล้ว นายก็อย่าเก็บไปใส่ใจเลย ให้พวกเขาทำไปเถอะ แค่พวกปากจัดเท่านั้นแหละ ไม่จำเป็นต้องหาเรื่องหรอก”
ราเม็งยิ้มขณะพยักหน้า “ฉันรู้แล้วพี่”
“ดื่มน้ำผลไม้หมดแล้ว ฉันจะไปเอาอีกแก้ว” มายมิ้นท์วางแก้วเปล่าไว้ข้างๆ แล้วไปที่บริเวณน้ำผลไม้อีกครั้ง
ตรงนั้นเหลือแค่ราเม็งและลาเต้สองคน
ลาเต้วางมือไว้บนไหล่เขา แล้วพูดเสียงทุ้มต่ำ “เจ้าหนู คนพวกนี้ นายจะลงมือ?”
ราเม็งปัดมือเขาลงไป ตอบกลับด้วยความเย็นชา “พวกมันกล้าใส่ร้ายพี่ แน่นอนว่าฉันต้องสั่งสอนพวกมันหน่อย”
“ฉันสนับสนุนนาย แต่ใจเย็นหน่อยนะ ถ้าพวกมันสงสัยเกี่ยวกับตัวมิ้นท์……”
“ฉันรู้” ราเม็งผลุบตาลงขัดคำพูดเขา
ลาเต้ตบบ่าเขา “รู้ก็ดี เอาล่ะ มิ้นท์กลับมาแล้ว ห้ามพลาดเด็ดขาด”
ราเม็งตอบอืม
มายมิ้นท์ถือน้ำมะม่วงแก้วหนึ่งเดินมา ยิ้มขณะถาม “พวกนายกำลังคุยอะไรกัน เมื่อกี้ฉันเห็นพวกนายทำหน้าจริงจังตอนฉันอยู่ตรงนั้น”
“เรากำลังคุยว่าวันเกิดเธอ จะให้ของขวัญอะไรเธอ” ลาเต้ยิ้มขณะพูดไปงั้นๆ
ราเม็งพยักหน้าให้ความร่วมมือ “ใช่พี่ พี่อยากได้อะไร?”
มายมิ้นท์รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “วันเกิดฉันตั้งมิถุนายนปีหน้า อีกตั้งครึ่งปี พวกนายคุยกันเรื่องเตรียมของขวัญให้ฉัน ไม่คิดว่ามันเร็วไปหน่อยเหรอ?”
“ไม่เร็ว ของขวัญบางอย่าง ต้องสั่งทำล่วงหน้า” ราเม็งส่ายหน้า ตอบกลับอย่างอ่อนโยน
ลาเต้ตอบอืมๆ “ใช่แล้วมิ้นท์”
“พวกนายคุยกันว่าจะเตรียมของขวัญวันเกิดให้มิ้นท์เหรอ เพิ่มฉันอีกคนสิ” ในเวลานี้ จู่ๆ ทามทอยก็เดินมาพูดแทรก
ลาเต้กลอกตาใส่เขา “วันเกิดมิ้นท์มันเกี่ยวอะไรกับนาย”
“ทำไมไม่เกี่ยวล่ะ ฉันก็เป็นเพื่อนมายมิ้นท์นะ” ทามทอยยืดอกพูดขึ้น
ลาเต้ยิ้มเยาะ “พูดให้ถูกหน่อย เพื่อนของนายคือเปปเปอร์ต่างหาก”
“แล้วยังไงล่ะ เพื่อนไม่จำกัดจำนวนสักหน่อย และฉันกับมายมิ้นท์ก็เป็นพันธมิตรกันด้วยล่ะ จริงไหม?” ทามทอยขยิบตาให้มายมิ้นท์
ลาเต้เบ้ปาก ไม่มีอะไรจะพูดทันที
ราเม็งหรี่ตา “พี่ พี่กับคุณทามทอยร่วมมืออะไรกันอ่ะ?”
“บางอย่างที่สำคัญมาก ส่วนรายละเอียด ยังไม่บอกนาย” มายมิ้นท์ยิ้มขณะตอบ
นี่คือความรักและความแค้นของตระกูลกิตติภัคโสภณ ตระกูลภักดีพิศุทธิ์ ตระกูลชุติเกษมสามตระกูล ไม่จำเป็นต้องบอกราเม็ง
บอกราเม็งไป ก็แค่ทำให้ราเม็งกังวล
เห็นมายมิ้นท์ไม่ยอมพูด แววตาราเม็งมืดลง ทำท่าจิตตกอย่างมาก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักหวานอมเปรี้ยว