รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 219

เดิมทีแล้วมายมิ้นท์ยังค่อนข้างสงสัยว่าทำไมเธอถึงล้ม

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ มายมิ้นท์ก็เข้าใจทันที ส้มเปรี้ยวล้มเอง เพราะอยากใส่ร้ายเธอ

มายมิ้นท์ยิ้ม มองส้มเปรี้ยวด้วยแววตาเย็นยะเยือก “ฉันผลักคุณตอนไหน?”

“คุณไม่ได้ผลักฉัน หรือว่าฉันล้มเองเหรอ?” ส้มเปรี้ยวเงยหน้าขึ้น สบตาเธอด้วยความไม่พอใจ

มายมิ้นท์ยิ้มเยาะ “นั่นก็เป็นไปได้จริงๆ นั่นแหละ ไม่แน่คุณอาจจะล้มเอง จากนั้นก็จงใจใส่ร้ายป้ายสีฉัน”

“มายมิ้นท์ เธอมันหน้าไม่อาย!” สิ้นเสียงเธอ ขนมผิงก็ชี้เธอด้วยความไม่พอใจ “ส้มเปรี้ยวโดนเธอผลักจนล้มลงกับพื้น เธอยังพูดอีกนะว่าหล่อนล้มเอง เพื่อใส่ร้ายเธอ ใครจะกล้าเสี่ยงเจ็บตัว เพื่อทำเรื่องแบบนี้?”

“จริงด้วย” คนที่ดูฉากคึกคักต่างพยักหน้า

ส้มเปรี้ยวมุมปากกระตุกเล็กน้อย ในดวงตามีความภาคภูมิใจ

มายมิ้นท์ ฉันอยากดูว่าแกจะแก้ไขมันยังไง

“ได้ยินแล้วใช่ไหม” ขนมผิงเท้าเอวพูดขึ้นอีกครั้ง “ไม่มีใครเชื่อว่าส้มเปรี้ยวทำแบบนี้ อีกอย่าง ฉันเห็นกับตาว่าเธอผลักส้มเปรี้ยว ตอนนี้เธอมีอะไรจะพูดอีกไหม”

“ฉัน……” มายมิ้นท์กำลังจะเอ่ยปาก เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายก็ดังขึ้น “ส้มเปรี้ยว!”

“เปปเปอร์” ส้มเปรี้ยวน้ำตานองหน้ามองชายหนุ่มที่รีบเดินมา ยื่นมือไปหาชายหนุ่ม

ชายหนุ่มพยุงเธอขึ้นมา มองชุดราตรีของเธอที่เปื้อนไวน์แดง ก็ขมวดคิ้วขึ้นมา “มันเกิดอะไรขึ้น?”

“นั่นสิส้มเปรี้ยว บอกพ่อมา มันเกิดอะไรขึ้น?” เยี่ยมบุญที่เดินมาพร้อมกับเปปเปอร์ก็เอ่ยถามเช่นกัน

ตอนที่ถาม เขาก็มองมายมิ้นท์ด้วยแววตามืดมน สงสัยว่ามายมิ้นท์เป็นคนทำให้ส้มเปรี้ยวล้มอย่างเห็นได้ชัด

มายมิ้นท์กลอกตา หัวเราะเยาะเย้ย ไม่พูดอะไร

ส้มเปรี้ยวพิงอ้อมกอดเปปเปอร์ ตอบกลับสะอึกสะอื้น “เมื่อกี้ฉันกับผิงเห็นคุณมายมิ้นท์ ก็เลยเข้าไปทักทายดูแลคุณมายมิ้นท์ ไม่คิดว่าคุณมายมิ้นท์จะผลักฉันโดยไม่ได้ระวัง”

“ส้มเปรี้ยว อะไรคือไม่ระวังอ่ะ มาถึงขนาดนี้แล้ว ทำไมเธอต้องไว้หน้าหล่อนด้วย บอกประธานเปปเปอร์ไปตรงๆ สิ ว่ามายมิ้นท์จงใจผลักเธอล้มน่ะ” ขนมผิงพูดด้วยใบหน้าเป็นเดือดเป็นร้อน

เปปเปอร์หันไปมองมายมิ้นท์ เห็นมายมิ้นท์ทำสีหน้าไม่แยแส ไม่มีความกระวนกระวายสักนิด ในใจก็รู้ดี ว่าเรื่องนี้มีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ในเรื่องนี้

แต่เพราะคำนึงถึงความยุติธรรม เขาก็ยังเอ่ยปากถาม “มายมิ้นท์ คุณได้ผลักส้มเปรี้ยวไหม?”

มายมิ้นท์ไม่ตอบ เยี่ยมบุญทำเสียงฮึดฮัดไม่พอใจก่อนเอ่ยปาก “เปปเปอร์ สาวน้อยตระกูลมหาเอกรัตนาเห็นหมดแล้ว นายยังถามพวกนี้อีกทำไม”

“นั่นสิประธานเปปเปอร์ ไม่ใช่แค่ฉันนะ คนอื่นๆ ก็เห็นกันหมด” ขนมผิงชี้ไปที่ทุกคนที่ดูฉากคึกคัก

ทุกคนไม่คิดว่าเธอจะดึงพวกเขาไปเกี่ยวกับเรื่องนี้ จึงโกรธแทบตายในชั่วขณะหนึ่ง

แต่เนื่องจากเปปเปอร์อยู่ตรงนี้ ผู้หญิงตรงนี้ก็เป็นเพื่อนของคู่หมั้นเปปเปอร์ พวกเขาก็ขัดใจไม่ได้ อย่างไรแล้วถ้าขัดใจเธอ ก็หมายความว่าขัดใจคู่หมั้นเปปเปอร์ ซึ่งก็เท่ากับขัดใจเปปเปอร์

ดังนั้นเมื่อเทียบระหว่างขัดใจผู้หญิงคนนี้ พวกเขายอมขัดใจมายมิ้นท์ดีกว่า

ทุกคนจึงรีบพยักหน้า แสดงออกว่าตนเห็นจริงๆ

ไม่รู้ทำไม เมื่อเห็นฉากนี้ ในใจเปปเปอร์ก็ยิ่งโกรธอย่างบอกไม่ถูก สีหน้าไม่พอใจขึ้นมาด้วยซ้ำ

แต่ในสายตาคนอื่นๆ นึกว่าเขากำลังไม่พอใจที่มายมิ้นท์ผลักส้มเปรี้ยวจริงๆ

แม้แต่ส้มเปรี้ยวก็นึกว่าเป็นแบบนั้น ในบริเวณที่ทุกคนมองไม่เห็น ก็เผยรอยยิ้มภาคภูมิใจให้มายมิ้นท์

มายมิ้นท์เห็นมันแล้ว จึงยกมุมปากเยาะเย้ย

นังคางคกขึ้นวอ!

“มายมิ้นท์ คุณมีอะไรอยากพูดไหม?” เปปเปอร์มองมายมิ้นท์ น้ำเสียงเย็นชาเรียบๆ

เยี่ยมบุญไม่ค่อยพอใจ “เปปเปอร์ คนที่นี่เห็นกันหมดว่าเธอผลักส้มเปรี้ยว นายยังจะให้เธอพูดอะไรอีก พาเธอไปสถานีตำรวจเลย”

เปปเปอร์ขมวดคิ้ว ไม่สนใจเขา ยังคงมองมายมิ้นท์

เขาหวังว่าเธอจะพูด พูดว่าตัวเองไม่ได้ทำแบบนี้