รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 235

ส้มเปรี้ยวโกรธจนตัวสั่น “แกคิดจะทำอะไรกันแน่?”

มายมิ้นท์ลูบหน้าเธอ แล้วพูดโดยไม่พิจารณา “ฉันไม่คิดจะทำยังไงหรอก ฉันน่ะ อยากเห็นเธอมองฉันแต่งงานใหม่กับเปปเปอร์ จากนั้นครอบครัวเราสามคนก็รักกันและกันโดยที่เธอทำอะไรไม่ได้”

ภายในลิฟต์ ชายคนนั้นได้ยินคำพูดนี้ มือที่กำแน่นก็คลายลงบ้าง ในก้นบึ้งหัวใจเกิดความสุขที่ไม่สามารถใช้คำอธิบายได้

ด้านนอก ส้มเปรี้ยวยิ้มเยาะ “แกคิดว่าเป็นไปได้เหรอ? เปปเปอร์ไม่ได้รักแกเลย เขาไม่มีทางแต่งงานใหม่กับแก!”

ตอนนี้เปปเปอร์ยังไม่รู้ตัวว่าเขารักมายมิ้นท์

ตราบใดที่เธอไม่ให้เปปเปอร์รู้ตัว จุดประสงค์ของมายมิ้นท์ก็คงไม่สำเร็จง่ายแบบนั้น

อีกอย่าง มายมิ้นท์ไม่มีโชคชะตาในการแต่งงานใหม่กับเปปเปอร์

“แกบอกว่าไม่ได้แล้วมันจะไม่ได้เหรอ? หกปีก่อนเปปเปอร์ก็ไม่ได้รักฉัน แต่ฉันกับเขาก็ยังได้แต่งงานกันนะ” มายมิ้นท์ยิ้มทิ่มแทงหัวใจเธอ

ส้มเปรี้ยวกัดฟันกรอด “แก……”

“เอาล่ะ ไม่แหย่เธอแล้ว ฉันเหนื่อยแล้ว” มายมิ้นท์ปล่อยผมส้มเปรี้ยวไป

หนังศีรษะส้มเปรี้ยวได้รับการปลดปล่อยในที่สุด ก็ผลักมายมิ้นท์ออก ประคองศีรษะที่เจ็บปวดนั่งขึ้นมา มองมายมิ้นท์ด้วยแววตามืดมนเย็นชา “แกคอยดูเถอะ!”

ทิ้งประโยคนี้ไว้ เธอก็ยืนขึ้นมา ก็ไม่ได้มองสถานการณ์โดยรอบ วิ่งหนีไปทันที

เธอกลัวว่าถ้าตัวเองยังไม่ไปอีก มายมิ้นท์อาจจะจับเธอไว้ และทำร้ายเธออีกครั้งเพราะประโยคนั้นของเธอ

เธอ สู้มายมิ้นท์ไม่ได้!

มายมิ้นท์มองแผ่นหลังส้มเปรี้ยวที่วิ่งหนีไป ก็เบ้ปาก จากนั้นก็ละสายตากลับมาก้มหน้ามองมือตัวเอง ในมือมีเส้นผมสีดำกระจุกใหญ่ ที่ดึงออกมาจากศีรษะส้มเปรี้ยวโดยตรง อย่างน้อยก็มีร้อยราก

น่าจะมากพอให้ทามทอยได้ใช้

มายมิ้นท์ยิ้ม หยิบถุงกันน้ำใช้ครั้งเดียวทิ้งถุงหนึ่งออกมาจากกระเป๋า ใส่เส้นผมลงไปแล้วปิดผนึกมัน จากนั้นก็ใส่ลงไปในกระเป๋า ก่อนจะยืนขึ้นมา ปัดมือตัวเอง เตรียมจะออกไปจากโรงพยาบาล

ทันใดนั้น หางตาเธอก็เห็นอะไรบางอย่าง ก็ตกตะลึงเล็กน้อย

“คุณเหรอ?” มายมิ้นท์หุบรอยยิ้มบนใบหน้า มองเปปเปอร์ในลิฟต์ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

เขาอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไร?

เปปเปอร์เห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเธอ ดวงตามืดลง “ฉันเอง”

เขาควบคุมรถเข็นออกมาจากด้านใน มาหยุดตรงหน้าเธอ

มายมิ้นท์เพิ่งเคยเห็นเปปเปอร์ที่อ่อนแอแบบนี้เป็นครั้งแรก

เมื่อก่อนเปปเปอร์เคยบาดเจ็บสองสามครั้งเพราะเธอ แต่ไม่เคยเปลี่ยนเป็นชุดผู้ป่วย แล้วอยู่โรงพยาบาลเป็นเวลานานแบบนี้มาก่อน

“คุณมานานแค่ไหนแล้ว? เมื่อกี้ เห็นหมดเลยใช่ไหม?” มายมิ้นท์ผลุบเปลือกตาลงเล็กน้อยแล้วเอ่ยถาม

เปปเปอร์สงวนท่าที “เห็นแล้ว”

“งั้นตอนนี้คุณจะแก้แค้นให้ส้มเปรี้ยวเหรอ?” มายมิ้นท์มองเขาอย่างเยาะเย้ย

เปปเปอร์ส่ายหน้า “เปล่า ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจจะแก้แค้นอะไรให้เธอ”

ความจริงแล้ว เห็นส้มเปรี้ยวถูกเธอตบจากในลิฟต์ ในใจเขาก็โกรธเธอจริงๆ ที่ทำแบบนั้นกับส้มเปรี้ยว และอยากไปดึงเธอออกมา ช่วยส้มเปรี้ยวออกมา เพื่อคืนความยุติธรรมให้กับส้มเปรี้ยว

แต่เขารู้ดีว่าความคิดแบบนี้ มันไม่ใช่ความคิดที่แท้จริงของตัวเอง ดังนั้นจึงอดกลั้นไม่ออกมาเลย

อย่างที่คิดไว้ หลังจากส้มเปรี้ยวออกไป เขาก็สงบนิ่งทันที ความคิดคืนความยุติธรรมอะไรนั่นก็หายไปหมดแล้ว เขาพิสูจน์ได้อีกครั้งแล้วว่า เหตุผลและความรู้สึกของเขา ได้รับผลกระทบจากส้มเปรี้ยวจริงๆ สำหรับเหตุผลทำไมถึงเป็นแบบนี้ เขาไม่แน่ใจ บางทีปัญหาอาจจะอยู่ที่ตัวส้มเปรี้ยว

“คุณไม่ช่วยแก้แค้นให้ส้มเปรี้ยวเหรอ?” มายมิ้นท์เบิกตากว้างอย่างประหลาดใจ

เปปเปอร์เห็นเธอไม่เชื่อตัวเอง ก็เม้มริมฝีปากบางอย่างอึดอัดเล็กน้อย “ใช่”

มายมิ้นท์จ้องมองเขาอยู่นานสักพัก ก็พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มเรียบๆ “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็ขอบคุณประธานเปปเปอร์มากๆ นะคะที่ปล่อยฉันไป ฉันไปก่อนนะ”

เธอยกสายโซ่กระเป๋าพาดไหล่ เตรียมจะเดินไป

เปปเปอร์เอ่ยปากเรียกเธอไว้ “เดี๋ยวก่อน”

“ประธานเปปเปอร์ มีเรื่องอะไรอีกเหรอ?” มายมิ้นท์หันศีรษะไปมองเขา

แววตาเปปเปอร์ลึกซึ้งน่ากลัว “คำพูดเมื่อกี้ของคุณ ฉันได้ยินหมดแล้ว”

“คำพูด?” มายมิ้นท์ทำหน้าสงสัย “คำพูดอะไร?”

เปปเปอร์ไม่ค่อยพอใจ