รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 236

มายมิ้นท์เห็นรอยยิ้มพ่อบ้าน แค่รู้สึกว่าทั้งร่างอึดอัด และขนพองสยองเกล้า

รวมถึงท่าทางแปลกๆ ของทามทอยเมื่อครู่นี้ด้วย……

ทำไมเธอรู้สึกว่าคนในตระกูลชุติเกษม ค่อนข้างผิดปกติล่ะ?

ตระหนักได้ว่าความคิดตัวเองไม่ค่อยสุภาพนัก มายมิ้นท์รีบกระแอมไอ ปรับอารมณ์จิตใจให้ดี แล้วไม่คิดมากอีก

“คุณมายมิ้นท์ เชิญเดิมชา” พ่อบ้านส่งแก้วชาให้เธอ

มายมิ้นท์ยิ้มขณะรับมัน “ขอบคุณค่ะ”

“ไม่ต้องเกรงใจครับ” พ่อบ้านโบกมือ “งั้นคุณกับคุณชายคุยกันไปนะ มีอะไรรับสั่งก็เรียกฉันได้เลย ไม่ต้องเกรงใจ คิดเสียว่าที่นี่เป็นบ้านตัวเองได้เลยครับ”

“……ค่ะ” มายมิ้นท์มุมปากกระตุก ฝืนยิ้มพยักหน้าตอบรับ

พ่อบ้านคนนี้ต้อนรับดีเกินไปแล้ว ให้เธอคิดเสียว่าที่นี่เป็นบ้านตัวเองจริงๆ งั้นเหรอ?

แบบนี้ยิ่งทำให้เธอกดดันมากไม่ใช่เหรอ?

“พอได้แล้วครับคุณอา คุณไปได้แล้ว” ทามทอยก็ยกแก้วชาขึ้นมา บ่งบอกให้พ่อบ้านรีบไป

หากยังไม่ไป เขากังวลว่าพ่อบ้านจะพูดกับมายมิ้นท์เรื่องที่เขาชอบมายมิ้นท์ออกมา ถึงตอนนั้นจะเกิดอะไรขึ้น เขาไม่กล้าคิด

“ครับๆๆ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้” พ่อบ้านนึกว่าทามทอยทนไม่ไหวอยากอยู่ตามลำพังกับมายมิ้นท์แล้ว ก็ยิ้มและตอบรับ

ตอนจะไป เขาไม่ลืมที่จะส่งแววตา ‘สู้ๆ เชื่อมั่นในตัวคุณนะ’ ให้กับทามทอย ทำให้ทามทอยทั้งโกรธทั้งขำมาก

“อย่าไปถือสา พ่อบ้านเรามีนิสัยกระตือรือร้นตลอด อายุปูนนี้แล้ว เหมือนเด็กที่แก่เลย” ทามทอยมองมายมิ้นท์ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามแล้วพูดขึ้น

มายมิ้นท์ส่ายหน้า “ไม่หรอก ฉันชอบคุณอาพ่อบ้านมาก เป็นกันเองมากเลยอ่ะ จริงสิ นายให้ฉันเอาตัวอย่าง DNA ของคนในตระกูลภักดีพิศุทธิ์มา ฉันเอามาแล้ว”

เธอวางแก้วชาลง หยิบถุงกันน้ำที่ใส่เส้นผมส้มเปรี้ยวเอาไว้ออกมาจากกระเป๋า

ทามทอยเห็น ก็แทบพ่นน้ำชาออกมา “ทำไมเยอะขนาดนี้?”

“เอ่อ……เผลอดึงเยอะไปหน่อย ยังไงนายก็เอาไปเถอะ” มายมิ้นท์โยนเส้นผมให้เขาทันที

ทามทอยรีบรับมันไว้ “เมื่อกี้คุณบอกว่าดึงเหรอ? เส้นผมพวกนี้คุณคงไม่ได้ดึงจากหัวส้มเปรี้ยวตรงๆ หรอกนะ?”

มายมิ้นท์ยิ้มให้เขา “ก็ประมาณนั้น”

“ส้มเปรี้ยวคงไม่ให้คุณดึงแน่ ไหนเล่ามาสิ คุณทำได้ยังไง ไม่ใช่แค่ดึงมาได้ แต่ดึงมาเยอะมาก!” ทามทอยวางเส้นผมลง เลื่อนเก้าอี้โบราณไปข้างๆ เธอ นั่งลงแล้วมองเธอด้วยใบหน้าสงสัย

มายมิ้นท์เห็นเขาอยากรู้แบบนี้ ก็ลูบหู จากนั้นก็เล่าขั้นตอนทั้งหมดที่ตัวเองไปหาส้มเปรี้ยวที่โรงพยาบาล

ทามทอยได้ยินแล้วก็กุมท้องหัวเราะฮ่าๆ เสียงดัง “สุดยอดเลยอ่ะมายมิ้นท์ คุณทำได้ดีมาก จงใจกระตุ้นให้เธอโกรธ ให้เธอลงมือทำร้ายคุณก่อน จากนั้นคุณก็มีเหตุผลในการทำคืน พอเป็นแบบนี้ ก็ไม่มีใครสงสัยว่าคุณดึงเส้นผมเธอเพราะมีจุดประสงค์อื่น”

“ใช่แล้ว ถ้าฉันดึงผมเธอโดยตรง เธอต้องสืบหาเหตุผลที่ฉันดึงเส้นผมเธอแน่ ก็เลยต้องทำแบบนี้ล่ะ” มายมิ้นท์แบมือตอบกลับ

“ได้ ฉันจะให้คนมาเอาเส้นผมไป” เขาหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงแล้วโทรออก

มายมิ้นท์นั่งเก้าอี้ฟังเงียบๆ

ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา เส้นผมส้มเปรี้ยวก็ถูกเอาไปแล้ว

มายมิ้นท์เตรียมจะไปแล้วเช่นกัน แต่พ่อบ้านและทามทอยให้อยู่ต่อ เพื่อทานอาหารเย็นสักมื้อ

ทานเสร็จแล้ว ทามทอยก็ขับรถไปส่งเธอกลับคอนโดพราวฟ้าด้วยตัวเอง

“พรุ่งนี้ฉันจะให้คุณไปเจอชวนชมตัวปลอม” มายมิ้นท์ลงจากรถไปแล้ว ทามทอยก็เลื่อนกระจกรถลง แขนข้างหนึ่งพาดบนขอบหน้าต่าง มองเธอขณะพูดขึ้น

ดวงตามายมิ้นท์เกิดแสงแวววาว พยักหน้าเห็นด้วย “ได้ ฉันก็อยากเอาสร้อยคอให้เธอพอดี”

“งั้นก็เอาตามนี้นะ พรุ่งนี้เจอกัน” ทามทอยโบกมือ

มายมิ้นท์ตอบอืม “พรุ่งนี้เจอกัน”

หลังจากนั้นไม่นาน ทามทอยก็เลื่อนกระจกรถขึ้น แล้วขับรถออกไป

มายมิ้นท์ยืนริมถนนอยู่ตลอด มองตามรถเขาขับไปไกล จนกระทั่งไม่เห็นรถแล้ว จึงหันตัวเดินเข้าไปในตึกใหญ่อพาร์ทเมนท์

ที่ริมถนน ภายในรถเก๋งธรรมดาคันหนึ่ง เปปเปอร์มองแผ่นหลังมายมิ้นท์ด้วยแววตาลึกซึ้ง การแสดงออกบนใบหน้าพูดไม่ออกว่าดีใจหรือโกรธ

แต่ผู้ช่วยเหมันตร์รู้ ตอนนี้เขาไม่พอใจ อารมณ์ไม่ดีอย่างมาก

เพราะเห็นคุณมายมิ้นท์ลงมาจากรถผู้ชายคนอื่นเหรอ?

“ประธานเปปเปอร์ รถคันเมื่อกี้ เหมือนจะเป็นรถคุณทามทอย” ผู้ช่วยเหมันตร์หันศีรษะไปพูดกับชายที่อยู่เบาะหลัง