รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 24

ระหว่างทางที่มายมิ้นท์ขับไปโฮมสเตย์เหมยแดงฝนก็ตกกะทันหัน และยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อถึงโฮมสเตย์เหมยแดง ในโรงจอดรถใต้ดินไม่มีที่ เธอทำได้แค่จอดที่จอดรถกลางแจ้ง เมื่อลงรถ ก็พบว่าบนรถไม่มีร่ม ต้องเอากระเป๋าบังศีรษะ กัดฟันวิ่งเข้าไปในฝน

เส้นทางห่างจากห้องโถงใหญ่ใกล้มาก แต่เพราะฝนตกหนัก มายมิ้นท์ก็ยังเปียกโชก พอลมเย็นพัดมา ทั้งร่างก็สั่นสะท้าน

หลังจากบริกรเห็นมายมิ้นท์ ก็รีบส่งผ้าขนหนูมาทันที

“ขอบคุณค่ะ” มายมิ้นท์หยิบผ้าขนหนูมาเช็ดผม ขณะพูดกับบริกรไปด้วย “วันนี้วันศุกร์ ธุรกิจน่าจะไม่แย่ใช่ไหม? พวกประธานตะวันยังเล่นไพ่ที่ห้องส่วนตัวเดิมหรือเปล่า?”

บริกรเห็นมายมิ้นท์พูดแบบนี้ นึกว่าเธอเป็นเพื่อนกับประธานตะวัน “ครับ ห้องส่วนตัว 1103 เก็บไว้ให้ประธานตะวันตลอดเลยครับ”

หลอกให้พูดสำเร็จแล้ว มุมปากมายมิ้นท์ก็ยกขึ้นเล็กน้อย

หลังจากบริกรไปแล้ว มายมิ้นท์ก็ไปที่แผนกต้อนรับเพื่อสั่งชาปี้หลัวชุนหนึ่งเหยือกและขนม

เธอถือจานเดินไปทางห้องส่วนตัว ด้านหลังประตูกระจกก็ถูกผลักออก ผู้ชายสองสามคนก้าวเข้ามา

เมื่อเปปเปอร์เงยศีรษะขึ้น สายตากวาดมองห้องส่วนตัวแถวหนึ่งโดยไม่ได้ตั้งใจ เห็นผู้หญิงคนหนึ่งผลักประตูห้องส่วนตัวสักห้องเข้าไป แผ่นหลังเพรียวบาง

แผ่นหลังนั้น มันเหมือนของมายมิ้นท์มาก……

“ประธานเปปเปอร์?” ผู้ชายข้างๆ เห็นเปปเปอร์ชะงักฝีเท้า จึงถามอย่างระมัดระวัง “เกิดอะไรขึ้นครับ?”

เปปเปอร์ละสายตากลับมา แล้วพูดขึ้นเรียบๆ “ไม่มีอะไร”

มายมิ้นท์ไม่รู้ว่าเปปเปอร์ก็มาที่นี่เช่นกัน ถือชาเข้าไปในห้องส่วนตัวด้วยใบหน้ายิ้มนิดๆ

มายมิ้นท์กวาดสายตาไป เห็นภายในห้องคลาสสิก ชายสี่คนนั่งเล่นไพ่ด้านหน้าโต๊ะไพ่นกกระจอก เล่นไพ่นกกระจอกพลางคุยกัน ด้วยความพึงพอใจ ข้างกายประธานสองท่านยังมีเด็กสาวอยู่เป็นเพื่อนด้วย

ก่อนหน้านี้เธอเคยอ่านข้อมูลบริษัทคิตติ้งพลัสมาก่อน ไม่นานนักก็เห็นประธานตะวันเถ้าแก่บริษัทคิตติ้งพลัสจากชายสี่คนนั้น จึงเดินไป “ประธานตะวัน”

ประธานตะวันที่เล่นไพ่อยู่ก็แค่ชำเลืองมองมายมิ้นท์ “เอ๊ะ เธอคือ?”

“ฉันมายมิ้นท์จากบริษัทเทนเดอร์กรุ๊ปค่ะ” มายมิ้นท์วางน้ำชาบนโต๊ะเล็กอย่างระมัดระวัง ขณะยิ้มและพูดไปด้วย

“บ่ายนี้ฉันมาที่นี่เพื่อพบเพื่อน ก่อนหน้านี้เขาเคยเล่นไพ่กับคุณ ชมว่าคุณเล่นไพ่เก่งมาก ฉันคิดว่าสองบริษัทเราก็ร่วมมือกัน เลยมาทักทายคุณสักหน่อย คงไม่ได้รบกวนคุณกับประธานทุกท่านใช่ไหมคะ?”

ประธานตะวันตอบอ่อ และเล่นไพ่ต่อ ชายที่นั่งทางทิศใต้ของโต๊ะไพ่นกกระจอกก็ถามขึ้น “พ่อคุณคือไตรภูมิเหรอ?”

“ค่ะ”

“ฉันสนิทกับพ่อคุณ เมื่อก่อนเคยนัดเล่นไพ่นกกระจอกกัน พ่อคุณเล่นไพ่สุดยอดมาก” ผู้ชายคนนั้นพูด กวาดตามองมายมิ้นท์จากบนลงล่างด้วยสายตาคลุมเครือ

มายมิ้นท์เพิกเฉยต่อการมองสำรวจอันน่าอึดอัดนั้น ยิ้มแล้วตอบกลับ “ค่ะ พ่อฉันเล่นไพ่โอเคจริงๆ ถึงได้เปิดใจกับประธานการุณพวกคุณได้”

ขณะที่ทั้งสองคุยกัน ก็เล่นไพ่นกกระจอกจบหนึ่งรอบพอดี

เขาลุกขึ้น กวักมือให้กับมายมิ้นท์ “เล่นไพ่หนึ่งรอบฉันก็ปวดเอวแล้ว หลานสาวเธอมาช่วยฉันเล่นที”

มายมิ้นท์เผยสีหน้าลำบากใจ “ประธานการุณ ฉันเล่นไพ่นกกระจอกไม่เป็น”

“ฝีมือเล่นไพ่ของพ่อเธอสุดยอดขนาดนั้น เธอจะไปต่างอะไร?” ชายคนนั้นกวักมือต่อ “มา ถ้าไม่เป็นจริงๆ เดี๋ยวอาสอนเธอ”

ประธานตะวันก็เอ่ยปากขึ้น “เธอมาช่วยประธานการุณเล่นสิ ถ้าไม่อยากเล่นจริงๆ ก็ออกไป อย่าทำให้หมดสนุก”

“……” มายมิ้นท์ฟังออกถึงความไม่พอใจในคำพูดประธานตะวัน

เทนเดอร์กรุ๊ปในปัจจุบันนั้นไม่มั่นคงเอาเสียเลย นายทุนล้วนรังเกียจ ไม่อยากซื้อ บริษัทคิตติ้งพลัสก็คาดหวังว่าสินค้าต่างประเทศล็อตนั้นของเทนเดอร์กรุ๊ป มีแค่บริษัทเขาเท่านั้นที่ทำได้ มายมิ้นท์ต้องมาขอร้องเขาแน่นอน ท่าทีจึงหยิ่งผยองเช่นนี้

วันนี้ที่เธอมาที่นี่ก็เพื่อขอร้องบริษัทคิตติ้งพลัส ต้องได้รับความอยุติธรรมทุกอย่าง

มือของมายมิ้นท์ที่กำกระเป๋าแน่นก็คลายออกทันที ลุกขึ้นเดินไปที่ประธานการุณแล้วนั่ง รอยยิ้มบางๆ “ถ้าประธานการุณไม่รังเกียจ ฉันจะเล่นแทนคุณสักรอบแล้วกันค่ะ ถ้าแพ้ก็เป็นการแพ้ของฉัน ถ้าชนะถือเป็นการชนะของคุณ”