รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 25

ประธานเปปเปอร์?

มายมิ้นท์มองไปทางประตูห้องส่วนตัว สบตากับสายตาเย็นชาหนักอึ้งของเปปเปอร์พอดี แค่หนึ่งวินาทีสั้นๆ เท่านั้น เธอก็ละสายตาออก ปล่อยกาน้ำชาในมือ

“ประธานเปปเปอร์ คุณมาได้ยังไง?” ประธานการุณที่นั่งข้างๆ มายมิ้นท์ก็ยืนตามขึ้นมา พูดด้วยน้ำเสียงสุภาพมาก

ชายสองสามคนในห้องส่วนตัวล้วนอายุมากกว่าเปปเปอร์หนึ่งรอบ ถึงขนาดสองรอบด้วยซ้ำ แต่ฝีมือของเปปเปอร์ในวงการธุรกิจ เป็นที่ประจักษ์ต่อสายตาคนเหล่านี้

รวมถึงนวบดินทร์กรุ๊ปกำลังเจริญรุ่งเรืองดุจพระอาทิตย์กลางท้องฟ้า พวกเขาก็ไม่กล้าขัดแย้งความคิดเห็นกับเปปเปอร์อย่างกล้าหาญ

เปปเปอร์เหลือบมองมายมิ้นท์ เดินเข้ามา เอ่ยปากเสียงทุ้ม “รู้ว่าประธานตะวันกำลังเล่นไพ่อยู่ที่นี่ ก็เลยมาทักทาย”

“วันนี้วันศุกร์ ถ้าไม่มีธุระ ก็มาเล่นไพ่กันสักหน่อย” ประธานตะวันเปลี่ยนแปลงความหยิ่งผยองตอนอยู่ต่อหน้ามายมิ้นท์ ในเวลานี้พูดคุยกับเปปเปอร์ด้วยเสียงหัวเราะ “ประธานมายมิ้นท์มาหาฉันเพื่อคุยเรื่องใบสั่งซื้อพอดี มาเล่นกับพวกเราสองสามตา”

ประธานการุณก็ยิ้มขณะพูดขึ้น “ใช่ๆ ฉันเป็นเพื่อนกับพ่อมิ้นท์พ่อเธอเล่นไพ่สุดยอดมาก อาจจะเพราะเธอมือไม่ค่อยขึ้น แพ้ตลอดเลย”

ประธานอีกสองท่านก็พูดคล้อยตามสองสามประโยค ฉวยโอกาสแลกเปลี่ยนนามบัตรกับเปปเปอร์

มีแค่มายมิ้นท์เท่านั้นที่กำลังเล่นไพ่ เงียบไม่พูด

หลังจากรับนามบัตรสองคนมา เปปเปอร์ก็เดินมาทางประธานตะวันอย่างรวดเร็ว พูดขึ้นเรียบๆ “พวกคุณเล่นไพ่ต่อเถอะ ฉันแค่มาดูเฉยๆ”

ประธานตะวันแค่เห็นการกระทำของผู้ชายก็เข้าใจดี รีบสละตำแหน่งให้

เปปเปอร์ลากเก้าอี้ออกมาแล้วนั่งลง ด้วยระยะใกล้ถึงพบว่าเสื้อกันหนาวคอเต่าของมายมิ้นท์เปียกชื้น เส้นผมเล็กน้อยแนบติดอยู่ลำคอขาว

“แค่กๆ” ขณะที่มายมิ้นท์สัมผัสไพ่ จู่ๆ ก็ไอออกมาสองครั้ง

เปปเปอร์รู้สึกถึงไอเย็น เห็นหน้าต่างเปิดกว้าง ก็เดินไปปิด เรียกบริกรมาสั่งหนึ่งประโยค “ไปเอาผ้าห่มเข้ามา”

เห็นท่าทีนี้ของเขา แววตาของประธานตะวันก็เปลี่ยนไป

และสิ่งที่มายมิ้นท์พูดกับเปปเปอร์ คนของเขาก็ทำเป็นไม่เห็น หลังจากจัดไพ่เรียบร้อย ก็ลงไพ่ออกไป

ไม่นานบริกรก็เอาผ้าห่มมาส่ง

“ขอบคุณ แต่ฉันไม่หนาว” มายมิ้นท์รับผ้าห่มมาอย่างสุภาพ แต่ก็ยัดไว้ด้านหลังเก้าอี้ แล้วเล่นไพ่ต่อ

เปปเปอร์เห็นท่าทางดื้อรั้นของเธอ ก็ขมวดคิ้วขึ้นมา ในใจก็เกิดความหงุดหงิด

ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยอยู่ในวงการธุรกิจ ยังกล้ามาที่นี่เพื่อเล่นไพ่กับพวกจิ้งจอกเฒ่าอีก ไม่กลัวโดนกินจนไม่เหลือกระดูกหรือไง?

บางทีอาจจะเพราะเปปเปอร์อยู่ด้วย และบางทีคนอื่นๆ ในห้องส่วนตัวก็รู้ความสัมพันธ์ของเขาและมายมิ้นท์ บรรยากาศในห้องส่วนตัวจึงกลมกลืนอย่างมาก ไม่มีใครพูดเรื่องทะลึ่ง

พวกประธานตะวันถึงขนาดแอบให้มายมิ้นท์กินไพ่เงียบๆ ด้วย

มายมิ้นท์จะไม่รู้สันดานของคนพวกนี้ได้อย่างไร ในใจก็ยิ้มเยาะ แสร้งทำเป็นไม่เข้าใจไพ่พวกเขา โยนไพ่มั่วๆ ต่อไป

ไพ่ในมือเธอยิ่งเล่นก็ยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ พวกประธานตะวันอยากเอาชนะ แต่ก็ไม่กล้าทำ

เปปเปอร์เห็นเธอไออีกสองสามครั้ง คิ้วก็ขมวดแน่นขึ้น เมื่อมายมิ้นท์จะลงไพ่ ก็เอนตัวเข้าไปหยิบไพ่หนึ่งใบออกไปก่อน

มายมิ้นท์ได้กลิ่นลมหายใจเย็นๆ บนร่างผู้ชาย ศีรษะก็ยิ่งเวียน ร่างพิงไปด้านหลัง

ต่อมา หลักๆ ก็คือเปปเปอร์เลือกไพ่และลงไพ่แทนมายมิ้นท์

ประธานตะวันมองเปปเปอร์ และพูดกับมายมิ้นท์เหมือนรู้สึกผิด “สองสามวันก่อน ลูกค้าเก่าคนหนึ่งของฉันจู่ๆ ก็สั่งเพิ่ม เรื่องนี้ฉันไม่ได้บอกฝ่ายธุรกิจ ก็เลยเซ็นกับเขาไปแล้ว และวันนี้เพิ่งรู้ว่าบริษัทประธานมายมิ้นท์สินค้าต่างประเทศล็อตนั้นด่วนมาก ต้องขอโทษจริงๆ”

“เดี๋ยวฉันโทรหาฝ่ายธุรกิจ เซ็นสัญญาเก้าโมงเช้าพรุ่งนี้ ฉันจะให้โรงงานรีบเอาสินค้าบริษัทเธอออกมาให้เร็วที่สุด”