รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 26

ยืนคุยโทรศัพท์ตากลมอยู่ข้างรถ มายมิ้นท์ก็เวียนศีรษะมาก เท้าก็โซเซเล็กน้อย

ดวงตาเปปเปอร์หนักอึ้ง แย่งโทรศัพท์ในมือมายมิ้นท์มาวางสายทันที แล้วอุ้มเธอไปอีกด้านของรถ

ร่างกายลอยขึ้นกลางอากาศ มายมิ้นท์ก็ตกใจ ร่มเกือบบินออกจากมือ เธอรีบดึงเสื้อผู้ชายไว้อย่างรวดเร็ว ใบหน้าเล็กเย็นชาเล็กน้อย

“เปปเปอร์ วางฉันลง!”

เปปเปอร์ไม่สนใจ เปิดประตูผู้โดยสารข้างคนขับ แล้วยัดเธอเข้าไป

“ประธานเปปเปอร์ คุณหยุดได้หรือยัง?” เห็นผู้ชายจะคาดเข็มขัดนิรภัย มายมิ้นท์ก็พูดอย่างเย็นชา “ฉันหาบริการขับรถไปส่งได้ คุณไม่จำเป็นต้องเป็นห่วง!”

แต่งงานมาหกปี อย่าว่าแต่เปปเปอร์เป็นห่วงเธอ บทสนทนาระหว่างทั้งคู่นั้นน้อยมาก ผลสุดท้ายหลังจากหย่ากัน แค่เวลาสั้นๆ ไม่กี่วัน เธอก็เจอเปปเปอร์หลายครั้ง

เมืองเดอะซี มันเล็กขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร?

เปปเปอร์เห็นใบหน้าเธอย่ำแย่เต็มเปี่ยม และมีท่าทางดื้อรั้น ในใจก็ยิ่งหงุดหงิด “อากาศแย่แบบนี้ คุณกดบริการไป ก็ไม่มีใครรับหรอก”

“จะมีคนกดรับไหมมันก็เรื่องของฉัน”

“มายมิ้นท์” ผู้ชายโน้มตัวเข้าใกล้มายมิ้นท์ ลมหายใจเย็นโอบล้อมเธอ แววตาก็เย็นชาหนักอึ้ง “คุณต้องดื้อขนาดนี้เลยเหรอ?”

พื้นที่ในรถมันแคบ เมื่อเขาเข้ามาใกล้ มายมิ้นท์ก็ไม่มีที่หลบ

ใบหน้าเล็กของเธอยิ่งเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ กำลังคิดจะเอ่ยปาก ก็เห็นแผ่นหลังผู้ชายโดยไม่ได้ตั้งใจ พบว่าตอนที่เขาอุ้มตนเข้ามาในรถไม่สามารถถือร่มได้ ด้านนอกฝนตกหนัก แผ่นหลังมากกว่าครึ่งของเขาเปียกชื้นทั้งหมด

ในใจมายมิ้นท์สั่นอย่างรุนแรง สิ่งที่อยากพูดหายไปจากปาก เบนสายตาออกมาอย่างรวดเร็ว

เปปเปอร์เหลือบมองเธอ ดึงเข็มขัดนิรภัยต่อ แต่เพราะอยู่ใกล้เกินไป นิ้วจึงสัมผัสโดนโค้งเว้าหน้าอกมายมิ้นท์โดยไม่ได้ตั้งใจ

“……” ทั้งคู่ล้วนตกตะลึง

มายมิ้นท์ตอบสนองก่อน ดึงเข็มขัดนิรภัยออกจากมือเขา แล้วยัดเข้าไปในที่เสียบเข็มขัด

เปปเปอร์ลูกกระเดือกสั่นคลอน “ขอโทษ”

“ไม่เป็นไร ฉันรู้ดีว่าประธานเปปเปอร์ไม่ได้ตั้งใจ” เมื่อมายมิ้นท์นึกถึงเมื่อครู่นี้ที่เล่นไพ่ สิ่งที่ประธานการุณพูด จึงอดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยเปปเปอร์ “ก็ประธานเปปเปอร์เป็น “นักบุญ” ที่หาได้ยากตลอดกาลยังไงล่ะ!”

เผชิญหน้ากับคำพูดเย้ยหยันของผู้หญิง เปปเปอร์ก็แค่ขมวดคิ้ว นั่งบนเบาะคนขับอย่างรวดเร็ว และสตาร์ตรถ

เปปเปอร์ถาม “อยู่ที่ไหน?”

“คอนโดพราวฟ้า” ตอบกลับอย่างเย็นชา เอามือเท้าคางมองนอกหน้าต่าง

ทั้งคู่ไม่มีใครเอ่ยปากอีก ภายในรถโดดเดี่ยวเหมือนตาย มีแค่เสียงแกว่งไปมาของเครื่องปัดน้ำฝนเท่านั้น

เดิมทีแล้วมายมิ้นท์โดนฝน รู้สึกไม่สบายอย่างมาก

ในขณะนี้บนรถมีเครื่องทำความร้อนเป่า ความหนาวเย็นสลับกับความร้อน ในช่วงเวลาสั้นๆ ก็รู้สึกวิงเวียน นอนลงไปในเบาะนั่ง

รถมาถึงคอนโดพราวฟ้าแล้ว แต่เปปเปอร์ไม่รู้ว่ามายมิ้นท์อยู่ที่อาคารไหน เห็นใบหน้าเธอแดงก่ำ เดาว่าเป็นหวัด จึงหาร้านขายยาระหว่างทาง ลงรถไปซื้อยาแก้หวัดมาหนึ่งกล่อง

“มายมิ้นท์” เปปเปอร์ตบใบหน้าเธอเบาๆ “กินยาแก้หวัด”

เรียกไปสองสามครั้ง เห็นมายมิ้นท์ยังไม่มีการตอบสนองสักนิด แถมไออีกสองสามครั้ง เขาก็กินยา แล้วบีบกรามของผู้หญิง บังคับป้อนยาแก้หวัดลงไปในปากเธอ

ริมฝีปากมายมิ้นท์เย็นมาก แต่ก็นุ่มมาก มีความน่าดึงดูดเล็กน้อย ทำให้เปปเปอร์ยากที่จะควบคุมตัวเอง ต้องการถลำลึกลงไปอีก

ทันใดนั้น โทรศัพท์ที่วางบนที่วางแขนของรถก็สั่นขึ้นมา

เปปเปอร์ก็ได้สติกลับมา เขากวาดตามองกลีบปากมายมิ้นท์ที่บวมเล็กน้อย ก็ตกใจที่ตัวเองเพิ่งทำอะไรบางอย่างลงไป เลิกคิ้วขึ้นมา หยิบโทรศัพท์มารับสาย

“เปปเปอร์ คุณคุยเรื่องความร่วมมือเสร็จหรือยัง?” โทรศัพท์มีเสียงนุ่มนวลของส้มเปรี้ยวดังขึ้น

“อืม”

“งั้นคุณมารับฉันกับคุณป้าที่เอาท์เล็ทมอลล์นะ” ส้มเปรี้ยวพูด “ฉันกับคุณป้าออกมาชอปปิ้ง ไม่คิดว่าจู่ๆ ฝนจะตกหนัก คนขับรถไปรับปีโป้ที่โรงเรียนแล้ว ออกไปไม่ได้ ฉันก็เลยโทรหาคุณ”