รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 245

เมื่อพูดจบ ความรู้สึกเจ็บปวดนั้นก็จางหายไป

เปปเปอร์ก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อปิดบังคิดในดวงตาของเขา

เป็นจริงดังนั้น จากสถานการณ์เมื่อสักครู่มันไม่ได้เป็นครั้งสุดท้าย จากครั้งนี้ทำให้เขารู้ว่าเขาจะต้องปลอบโยนใจตอนที่ส้มเปรี้ยวรู้สึกอารมณ์ไม่ดี หรือว่าเวลาเธออยากได้อะไรจะต้องให้เธอ ถ้าเขาไม่ทำแบบนั้น ก็จะรู้สึกเหมือนถูกลงโทษด้วยการเกิดความรู้สึกเจ็บปวดในใจ นี่มันต่างจากหุ่นกระบอกยังไงกัน?

“เปปเปอร์ ขอบคุณมากนะคะ คุณดีกับฉันจังเลย” น้ำเสียงของส้มเปรี้ยวไม่ได้รู้สึกว่าเปปเปอร์เปลี่ยนไปแต่อย่างใด เธอยิ้มอย่างเขินอายแล้วพูดออกมา

เปปเปอร์กลับไปเป็นเหมือนตอนก่อนที่จะถูกรถชนแล้ว ถ้าอย่างนั้นเขาคงจะยอมคืนดีกับเธอแล้วใช่ไหม?

เปปเปอร์ก้มหน้าลง พยายามระงับจิตใจที่อยากจะทำลายทุกสิ่งอย่างลงไปโดยไม่ได้ตอบอะไรเธออีก

ขณะเดียวกัน ผู้จัดการร้านที่เดินจากไปเมื่อครู่ก็เดินกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับหมอคนหนึ่ง

“คุณผู้หญิงและคุณผู้ชายทั้งสี่ท่าน เชิญให้คุณหมอตรวจดูอาการก่อนนะครับว่าได้รับบาดเจ็บตรงไหนบ้าง” ผู้จัดการร้านรีบพูดขึ้นกับมายมิ้นท์ เปปเปอร์และอีกสองคน แต่ในใจเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขมขื่น

นี่มันอะไรกัน เมื่อสักครู่คุณผู้ชายท่านนี้ทำท่าทางเหมือนจะตายก็ยังไม่เท่าไหร่ แต่ตอนนี้จู่ๆ โคมไฟคริสทัลก็ร่วงลงมาเสียอย่างนั้น อีกทั้งโคมไฟคริสทัลก็อยู่ตรงตำแหน่งของคุณผู้ชายที่ใช้ไม้ค้ำยันคนนั้นพอดี

หรือคุณผู้ชายท่านนี้จะเป็นตัวซวยกันนะ? ไม่ว่าไปที่ไหนก็พาความโชคร้ายมาเสมอ

“คุณหมอครับ ช่วยดูบาดแผลให้พี่ผมหน่อย” ราเม็งรีบเข้าไปลากแขนแพทย์เข้ามาดูอาการมายมิ้นท์

จู่ๆ น้ำเสียงของส้มเปรี้ยวก็ดังขึ้นขัด เธอกลอกตาแล้วพูดว่า “คุณมายมิ้นท์คะ คุณรอสักครู่ได้ไหม?”

“หมายความว่ายังไง? คุณจะให้หมอดูอาการให้ก่อนหรือไง?” ราเม็งสีหน้าเคร่งขรึมลงทันที สายตาอันหม่นหมองมองไปที่เธอ

เปปเปอร์เองก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน แววตาของเขาเผยถึงความรังเกียจออกมา

นับจากที่เขารู้ตัวว่าตนเองไม่ได้รักส้มเปรี้ยว และเข้าใจว่าตนเองจะทำไม่ดีกับส้มเปรี้ยวไม่ได้ ไม่อาจปฏิเสธการปกป้องส้มเปรี้ยว ไม่อย่างนั้นเขาก็จะได้รับการลงโทษ ในใจของเขาก็รู้สึกสะอิดสะเอียนขึ้นมาทุกครั้งเมื่อได้ยินเสียงส้มเปรี้ยว

“ใช่ค่ะ คุณมายมิ้นท์ได้รับบาดเจ็บแค่ที่แขน แต่ว่าแผลของฉันเป็นที่ใบหน้านะคะ ดังนั้น......”

“หุบปากสักทีได้มั้ย!” นี่เป็นครั้งแรกที่ราเม็งอดทนไม่ไหวกับอารมณ์โกรธและระเบิดมันออกมา “คุณบาดเจ็บที่ใบหน้าแล้วยังไง? บาดแผลของคุณเท่ากับพี่สาวผมไหม?”

ราเม็งมองไปทางมายมิ้นท์ที่เลือดไหลออกมาเต็มแขน เขาอยากจะเข้าไปบีบคอส้มเปรี้ยวให้ตายเหลือเกิน

ส้มเปรี้ยวกัดฟันกรอด “ต่อให้คุณมายมิ้นท์ได้รับบาดเจ็บมากกว่าฉัน แต่ถ้าใบหน้าของฉันละเลยไม่รักษาทันทีก็จะเกิดเป็นรอยแผลเป็นนะ แขนของคุณมายมิ้นท์ต่อให้เป็นแผลเป็นก็สามารถเก็บซ่อนได้ใต้ร่มผ้า คุณมายมิ้นท์เป็นคนจิตใจงดงามขนาดนั้น เธอคงไม่อยากจะให้ฉันมีรอยแผลเป็นบนใบหน้าหรอกใช่ไหมคะ?”

“ไม่ ฉันไม่ใช่คนดีขนาดนั้น ฉันอยากจะให้ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยแผลเป็น ไม่เพียงแต่รอยแผลเป็นนะ ฉันอยากจะให้เสียโฉมไปเลยด้วยซ้ำ!” มายมิ้นท์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

ส้มเปรี้ยวเบิกตากว้างมองดูเธออย่างเหลือเชื่อ “คุณมายมิ้นท์ นี่คุณ......”

“พอได้แล้ว!” เปปเปอร์ทนดูต่อไปไม่ไหว เขามองไปที่ส้มเปรี้ยวแล้วทำสีหน้าโกรธเคือง “ทำแผลให้มายมิ้นท์ก่อน”

“เปปเปอร์คะ......”

“ทำแผลให้มายมิ้นท์ก่อน!” เปปเปอร์หันไปมองส้มเปรี้ยวและพูดซ้ำอีกครั้ง

ไม่มีใครรู้หรอกว่าวินาทีนี้เขาต้องเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดขนาดไหน หัวใจของเขาปวดร้าวเสียจนแทบระเบิดออกมา สมองของเขาเต็มไปด้วยน้ำเสียงที่กำลังสะกดจิตเอาไว้ มันสั่งให้เขาแย่งหมอมาดูอาการส้มเปรี้ยวก่อน ไม่ต้องไปสนใจมายมิ้นท์ก็ได้ ให้เธอเจ็บปวด ให้เธอเสียใจไป!

แต่ทำไมล่ะ? ทำไมเขาจะต้องทำตามเสียงนั้น ทำไมจะต้องทำให้มายมิ้นท์ต้องเจ็บปวด?

อย่างมากเขาก็แค่พยายามรวบรวมพลังสู้กับอำนาจอันลึกลับนั้น หรือบางทีฆ่าเขาไปเสีย ก็อาจจะทำให้หลุดพ้นได้

ถูกต้องแล้ว วินาทีนี้เปปเปอร์เข้าใจทุกประการ มีพลังลึกลับอย่างหนึ่งกำลังควบคุมเขาอยู่ ควบคุมให้เขาไปรักส้มเปรี้ยวและทำตัวดีกับส้มเปรี้ยว

บางทีตัวเขาเองไม่เคยรักส้มเปรี้ยวด้วยซ้ำ ก่อนหน้านี้ที่เขาคิดว่าตนเองรักเธอ อาจเป็นเพียงเพราะพลังอันลึกลับนี้สร้างสถานการณ์ขึ้นมาให้เขารู้สึกว่าตัวเองนั้นรักส้มเปรี้ยว

แต่ตอนนี้เขารู้ตัวแล้วว่าเขาไม่ได้รักเธอ เขาเพียงชื่นชอบการใช้ปลายปากกาสื่อสารกับตนในตอนนั้นที่ชื่อว่าต้นไผ่ นิสัยและบุคลิกของส้มเปรี้ยวไม่เหมือนกับต้นไผ่เลยสักนิด เป็นไปไม่ได้ที่เธอนอนเป็นเจ้าหญิงนิทราอยู่หกปี จึงทำให้นิสัยและบุคลิกของเธอเปลี่ยนไปเป็นคนละคน มีเพียงสิ่งเดียวที่อธิบายเรื่องนี้ได้นั่นก็คือ บางทีส้มเปรี้ยวอาจจะไม่ใช่ต้นไผ่

จู่ๆ เขาก็รู้สึกได้ถึงช่องว่างต่างๆ มากมาย แต่ทำไมก่อนหน้านี้เขาถึงไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อน ไม่เคยค้นพบมันมาก่อน นี่มันปกติหรือเปล่า? เขามั่นใจได้ว่านี่ไม่ปกติแน่นอน

เป็นเพราะพลังอำนาจนั้นมันบดบังเขาอยู่ และตั้งใจไม่ให้เขาค้นพบว่าส้มเปรี้ยวไม่ใช่ต้นไผ่

เขาไม่เข้าใจว่าทำไมพลังอำนาจนั้นจึงต้องเข้ามาคุ้มครองส้มเปรี้ยว แต่ถึงอย่างไรก็ตาม พลังนั้นอย่าได้ฝันจะเข้ามาควบคุมเขาอีก เพราะเขาจะพยายามอย่างสุดความสามารถในการต่อต้านมัน

“อึก......” ความเจ็บปวดของเปปเปอร์หลั่งล้นจนเขาส่งเสียงออกมาเบาๆ วินาทีต่อมาเขาก็ทนไม่ไหวแล้วคุกเข่าลงไปบนพื้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ทุกคนที่เห็นฉากนี้ล้วนตกตะลึง

มันเกิดอะไรขึ้น?