รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 246

เปปเปอร์เดินตรงเข้าไปแล้วกอดส้มเปรี้ยวไว้ในอ้อมอก

หากมองในมุมของคนนอกแล้ว ดูเหมือนเขาจะรักและทะนุถนอมเธอมาก

มีแต่เพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่รู้ดีว่าอ้อมกอดนี้ไม่มีความอุ่นเลย

“ผู้จัดการร้านครับ เรื่องนี้พวกคุณจะจัดการอย่างไร?” ทันใดนั้นราเม็งก็ถอดเสื้อคลุมออกแล้วคลุมให้แก่มายมิ้นท์ ก่อนจะหันไปเอ่ยถามผู้จัดการร้านอย่างเยือกเย็น

ผู้จัดการร้านตอบรับก่อนที่จะถอนหายใจแล้วพูดว่า “ลูกค้าทั้งสี่ท่านครับ เรื่องนี้ผมต้องขออภัยเป็นอย่างสูง พวกเราไม่คิดว่าโคมไฟจะตกลงมาได้ นี่เป็นความผิดของทางภัตตาคาร พวกเราจะรับผิดชอบทั้งหมดโดยไม่คิดค่าอาหารของทั้งสี่ท่าน และรับผิดชอบค่ารักษาของคุณผู้หญิงทั้งสอง นอกจากนี้จะมอบบัตรสมาชิกให้หนึ่งใบ ทุกท่านเห็นว่าเป็นอย่างไรบ้างครับ?”

ผู้จัดการร้านมองไปทางราเม็งอย่างระมัดระวังจากนั้นก็หันไปมองเปปเปอร์

จากที่เขามองดูสถานการณ์แล้ว การตัดสินใจน่าจะอยู่ที่ชายหนุ่มทั้งสอง

แต่ราเม็งกลับมองไปที่มายมิ้นท์และเอ่ยถามความคิดเห็นของเธอว่า “พี่คิดว่าเป็นอย่างไร?”

มายมิ้นท์เอามือยกขึ้นกุมคิ้วแล้วพูดว่า “เอาตามที่ผู้จัดการร้านบอกเถอะ ถึงอย่างไรเรื่องนี้จะโทษทางภัตตาคารอย่างเดียวก็ไม่ดี ใครจะไปรู้ละว่าโคมไฟมันจะตกลงมา เป็นเพราะพวกเราโชคไม่ดีด้วยที่นั่งตรงไฟพอดี”

“ถ้าอย่างนั้นก็เอาตามที่พี่สาวผมบอก” ราเม็งหันไปพูดกับผู้จัดการร้าน

ผู้จัดการร้านดีใจมาก เขารีบตอบว่า “ขอบคุณครับ ขอบคุณทั้งสองท่านที่เข้าใจ ผมต้องขอโทษด้วยที่ทำลายบรรยากาศของทั้งสองท่าน”

เมื่อกล่าวจบ ผู้จัดการร้านก็หันไปโค้งให้มายมิ้นท์กับราเม็ง

ราเม็งลุกขึ้นพยุงเขาขึ้นมา ก่อนจะหันไปมองทางเปปเปอร์พูดว่า “ไม่ทราบว่าพวกคุณสองคนมีความคิดเห็นว่ายังไงครับ?”

เปปเปอร์กลัวว่าส้มเปรี้ยวเกิดมีแผนอะไรขึ้นมาอีก จึงได้ขยับริมฝีปากแล้วพูดขึ้นก่อนว่า “เอาตามพวกเขา”

ผู้จัดการร้านจึงได้รู้สึกโล่งใจขึ้นมา

เขากลัวว่าสองคนนี้จะพูดยาก

เนื่องจากว่าอีกฝ่ายบาดเจ็บที่ใบหน้า อีกทั้งมองดูแล้วก็รู้ว่าเป็นคนที่จัดการยาก

โชคดีเหลือเกินที่คุณผู้ชายท่านนี้เข้าอกเข้าใจคนอื่น หากว่าคุณผู้หญิงเมื่อสักครู่เป็นคนออกหน้าเอง คาดว่าเรื่องคงไม่จบง่ายๆ

หลังจัดการกับปัญหาของลูกค้าเรียบร้อยแล้ว ผู้จัดการร้านก็ได้ยกมือขึ้นปาดเหงื่อแล้วถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

แต่จู่ๆ ในขณะที่กำลังจัดการกับโคมไฟคริสทัลนั้น พนักงานก็พูดขึ้นว่า “ผู้จัดการร้านครับ ไฟนี่มันแปลกจริง”

“มีอะไรเหรอ?” ผู้จัดการร้านเดินเข้าไปดู

มายมิ้นท์และราเม็งรู้สึกประหลาดใจจึงเดินเข้าไปดูด้วย

แม้แต่สายตาของเปปเปอร์ก็เหลือบไปมองทางด้านนั้น

“นี่ไงครับ” พนักงานชี้ไปที่เส้นยึดโคมไฟคริสทัล “เสานี้มันไม่ได้เป็นสนิมหรือสึกกร่อนเลย แต่ทำไมมันถึงขาดได้?”

“อืม......” คำถามนี้ดูเหมือนจะทำให้ผู้จัดการร้านตกตะลึง

ใบหน้าอันซับซ้อนของผู้จัดการร้านมองไปทางเสายึดของโคมไฟคริสทัลอยู่เนิ่นนานโดยไม่ได้พูดอะไรออกมา

ใช่แล้ว เสานี้เชื่อมต่อกับเพดานซึ่งมันค่อนข้างแข็งแรงและใหญ่ อีกทั้งใช้วัสดุเป็นโลหะผสม แข็งแรงทนทาน ต่อให้แผ่นดินไหวก็คงไม่ทำให้มันร่วงลงมา เว้นแต่ว่าจะผุพัง

แต่ว่าโลหะผสมนี้จะไม่ผุพังหรือเกิดเป็นสนิมง่ายๆ ต่อให้มันเกิดสนิมขึ้นก็คงจะเป็นในอีกสิบยี่สิบปีข้างหน้า แต่ภัตตาคารของพวกเขาเพิ่งจะเปิดมาได้ไม่ถึงหนึ่งปี

“มีใครบางคนต้องการให้เป็นแบบนี้หรือเปล่าคะ?” มายมิ้นท์หรี่ตาแล้วเอ่ยถามขึ้นประโยคหนึ่ง

ราเม็งพยักหน้า “ดูเหมือนจะเป็นไปได้นะครับ เพราะการที่เหล็กนี้จะขาดเองเป็นไปได้น้อยมาก ถ้าอย่างนั้นคงจะมีคนทำให้มันขาด”