รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 250

ในขณะเดียวกัน จู่ๆ ท้องฟ้าด้านนอกก็เกิดมีประกายขึ้น สายฟ้าแลบขนาดใหญ่ ดูเหมือนจะผ่าท้องฟ้าให้แบ่งออกเป็นสองส่วน ท้องฟ้ายามมืดมิดถูกส่องสว่างเจิดจ้าอยู่ครู่หนึ่ง

ณ คอนโดพราวฟ้า มายมิ้นท์ถูกเสียงฟ้าผ่าเมื่อสักครู่ทำให้ตกใจตื่น เธอลุกขึ้นนั่งบนเตียง จิตใจว้าวุ่นและตื่นตระหนก แม้แต่เธอเองก็ไม่รู้ว่าเธอตื่นเต้นอะไรอยู่

มายมิ้นท์ยกมือขึ้นเปิดไฟที่หัวเตียง ก่อนจะกุมไปที่ขมับทั้งสองข้าง เธอหยิบแก้วน้ำที่วางไว้ตรงหัวเตียงขึ้นมาดื่มให้ตนเองสงบจิตสงบใจลง

แต่หลังจากที่เธอดื่มน้ำเรียบร้อยแล้ว เธอก็นำแก้วน้ำวางกลับไปที่เดิม ทว่าดวงตาของเธอต้องเบิกกว้างและตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

เนื่องจากเธอเห็นผ้าม่านบริเวณปลายเตียงที่ไม่ได้ถูกเปิดออกปรากฏเป็นหัวกะโหลกอันน่าตกใจ

เธอตาฝาดไปใช่ไหม?

มายมิ้นท์หลับตาลงอีกครั้งหนึ่ง

เมื่อเวลาผ่านไปประมาณสองวินาที เธอก็ลืมตาขึ้นและมองไปยังผ้าม่านอีกครั้ง

ที่นั่นมีแต่ความมืดมิดและแสงสว่างจากไฟที่ส่องเข้ามา มันจะไปมีหัวกะโหลกได้ยังไงล่ะ?

เฮ้อ......มายมิ้นท์ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะตบลงไปที่หน้าอกของตนเอง

เธอตาฝาดไปจริงๆ ด้วย

เธอก็ว่าอยู่ โลกในปัจจุบันนี้มีผีสางเทวดาเสียที่ไหน?

แต่เมื่อครู่ทำให้เธอตกใจได้ไม่น้อย

เมื่อรู้สึกว่าสักครู่ตนเพียงแค่ตาลายไป มายมิ้นท์ก็ส่ายหน้าและอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

เช้าวันต่อมา มายมิ้นท์มาถึงที่บริษัท

เมื่อเธอเดินมาถึงปากประตูห้องทำงาน ซินดี้ก็ได้โค้งตัวเคารพเธอแล้วทักทายว่า “ประธานมายมิ้นท์คะ อรุณสวัสดิ์ค่ะ”

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ มารอฉันอยู่ตรงนี้มีอะไรหรือเปล่า?” มายมิ้นท์หยิบคีย์การ์ดออกมาแล้วสัมผัสไปที่ประตู ก่อนจะเปิดเข้าไปด้านใน

ซินดี้ยืนอยู่ข้างหลังเธอแล้วพูดว่า “เมื่อสักครู่ได้รับแจ้งจากนวบดินทร์กรุ๊ป บอกว่าโครงการร่วมมือพลังงานใหม่จำเป็นต้องให้คุณเดินทางไปประชุมด้วย”

“เดินทางไปประชุมที่นวบดินทร์กรุ๊ปเหรอ?” มายมิ้นท์ลากเก้าอี้ออกมาและชะงักลง

ซินดี้พยักหน้า “ใช่ค่ะ”

มายมิ้นท์ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างรวดเร็ว ก่อนจะคลายลงและตอบว่า “โอเค เข้าใจแล้วกี่โมง?”

ที่จริงเธอเองก็ไม่อยากจะไปนวบดินทร์กรุ๊ปนักหรอก

แต่ว่าเปปเปอร์เป็นผู้รับผิดชอบหลักของโครงการนี้ การที่เขาเลือกสถานที่ประชุมคนอื่นไม่มีสิทธิ์จะปฏิเสธ นอกเสียจากว่าจะสละสิทธิ์การเข้าร่วมความร่วมมือ แต่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่เธอจะได้มันมา เธอจะยอมทิ้งไปง่ายๆ ได้อย่างไร?

ดังนั้นต่อให้เธอไม่อยากไปก็คงจะต้องจำใจไป

“บ่ายสองโมงค่ะ” ซินดี้ตอบ

มายมิ้นท์ถอดเสื้อคลุมออกแล้วนั่งลง “เข้าใจแล้วค่ะ ยังมีเรื่องอื่นอีกมั้ย?”

“มีค่ะ เมื่อเช้าคุณราเม็งได้มอบบัตรเข้างานมาให้หนึ่งใบ” ซินดี้เปิดแฟ้มที่กอดเอาไว้ออก ก่อนจะหยิบบัตรเข้างานให้เธอใบหนึ่ง

มายมิ้นท์รับไปแล้วมองดูรายละเอียดด้านบนบัตรเป็นการแนะนำแฟชั่นโชว์ เธออดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้น “เขาให้มันจริงๆ ด้วยสินะ”

“ที่จริงแล้วคุณราเม็งอยากจะรอให้คุณเดินทางมาก่อนแล้วมอบให้ด้วยตนเอง แต่ว่าหลังจากได้รับโทรศัพท์สายหนึ่งเขาก็รีบเดินทางจากไป” ซินดี้พูดออกมา

มายมิ้นท์หยิบบัตรเข้างานนั้นใส่เข้าไปไว้ในลิ้นชัก “คงจะมีงานแหละมั้ง เอาล่ะ ไปทำธุระต่อเถอะ”

“ค่ะ” เลขาซินดี้พยักหน้าตอบรับแล้วเดินออกไป

มายมิ้นท์เปิดคอมพิวเตอร์ออกและเริ่มทำงานของเธอ

ในตอนกลางวัน เธอได้รับสายโทรศัพท์จากเจ้าหน้าที่ตำรวจ รายงานถึงความคืบหน้าที่สืบสวนเรื่องโคมไฟที่หล่นลงมาในภัตตาคารเมื่อคืนนี้

คำตอบที่ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจให้แก่เธอก็คืออุบัติเหตุ พวกเขาดูกล้องวงจรปิดและพบว่าโคมไฟคริสทัลนั้นไม่เคยมีใครแตะต้องมัน

ส่วนเหตุผลที่ว่าเหตุใดโคมไฟคริสทัลจึงตกลงมาได้ ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจให้เหตุผลว่าเสาที่ยึดเอาไว้นั้นไม่แข็งแรงพอ

แม้มายมิ้นท์จะรู้สึกว่าการอธิบายนี้มันดูไม่สมเหตุผล แต่นี่คงจะเป็นคำตอบเดียวนอกเหนือจากว่าเสาที่ยึดเอาไว้เป็นสนิม และไม่มีใครไปแตะต้องมัน

สรุปโดยรวมก็คือเรื่องนี้นับว่าต้องจบลงเพียงเท่านี้

หลังจากวางสายลง มายมิ้นท์ก็มองไปทางผ้าที่พันแขนของตนเอาไว้แล้วถอนหายใจออกมา ก่อนจะรับประทานอาหารต่อไป

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จแล้ว เธอก็เดินไปขับรถเพียงลำพังมุ่งหน้าไปที่นวบดินทร์กรุ๊ป

ณ ห้องทำงานของประธานบริษัทนวบดินทร์กรุ๊ป

เปปเปอร์มองดูเวลาในหน้าจอคอมพิวเตอร์ “ทุกคนมาถึงแล้วหรือยัง?”