รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 254

คิดถึงตรงนี้ เปปเปอร์หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา กดโทรออกเบอร์ของมายมิ้นท์

คิดไม่ถึงว่า เสียงผู้หญิงที่ดังออกมากลับเป็นเสียงเครื่องตอบรับที่เยือกเย็น บอกกับเขาว่า โทรศัพท์ของมายมิ้นท์ปิดเครื่องอยู่

ผู้ช่วยเหมันตร์ก็ได้ยินเหมือนกัน กระแอมเบาๆ “เอาอย่างนี้ไหม คุณไปหาคุณมายมิ้นท์โดยตรง คุยกันให้ชัดเจนต่อหน้าไปเลยดีไหม?”

สายตาเปปเปอร์เป็นประกายขึ้นมา หวั่นไหวเล็กน้อย

แต่ไม่ช้า เขาก็ส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว “ไปบ้านตระกูลภักดีพิศุทธิ์ก่อน ฉันจะฉีกหน้ากากจอมปลอมใบนั้นของส้มเปรี้ยวด้วยตัวเอง”

“ครับ ผมจะไปเตรียมรถเดี๋ยวนี้” ผู้ช่วยเหมันตร์ดันแว่นอย่างตื่นเต้น จากนั้นก็ออกไปขับรถออกมา

เปปเปอร์เปิดอัลบั้มรูปออกมา ค้นหารูปภาพสองใบของมายมิ้นท์ที่ถ่ายโดยชอปปิ้งไกด์ร้านเสื้อผ้าก่อนหน้านี้ สายตาลึกล้ำ แฝงไปด้วยความอ่อนโยน “แต่งงานหกปี เพราะอะไรคุณถึงไม่เคยเปิดเผยเลย ว่าคุณเคยมีเพื่อนทางจดหมาย?”

ถ้าหากเธอเปิดเผยเพียงเล็กน้อย บางทีเขาอาจจะรู้ ว่าเธอต่างหากคือต้นไผ่

แล้วเขาก็จะไม่มีวันทำแบบนั้นกับเธอเด็ดขาด!

ตื้ด!

โทรศัพท์มือถือสั่นขึ้นมา

เปปเปอร์มองดูข้อความที่เด้งออกมา ผู้ช่วยเหมันตร์ส่งเข้ามา: ประธานเปปเปอร์ ผมรถขับออกมาแล้ว รอคุณอยู่หน้าบริษัทครับ

เปปเปอร์ไม่ได้ตอบ กดปิดโทรศัพท์มือถือ ใส่โทรศัพท์มือถือไว้ในกระเป๋าเสื้อ ย่างเท้าออกจากห้องประชุมไป

ระหว่างทางไปคฤหาสน์ตระกูลภักดีพิศุทธิ์ ฝนตกหนักลงมา ท้องฟ้ากลายเป็นสีเทา แถมยังมีหมอกหนา แม้แต่ถนนก็มองเห็นได้ไม่ชัดเจน

ผู้ช่วยเหมันตร์บ่นขณะที่ขับรถไปด้วย “ประธานเปปเปอร์ คุณสังเกตหรือเปล่า ว่าอากาศช่วงนี้เปลี่ยนไปแบบแปลกมากๆ พยากรณ์อากาศรายงานว่าท้องฟ้าแจ่มใสแท้ๆ แต่ฝนกลับตกตลอด เมื่อคืนท้องฟ้าก็ร้องด้วย และในบางพื้นที่ก็มีน้ำป่าไหลหลาก อีกทั้งยังมีแผ่นดินไหวด้วย”

“นี่มีอะไรให้น่าแปลกใจ ทุกปีก็มีสถานการณ์แบบนี้เกิดขึ้นไม่ใช่เหรอ?” เปปเปอร์มองดูรูปถ่ายของมายมิ้นท์ นิ้วโป้งลูบหน้าของมายมิ้นท์อย่างอ่อนโยน ตอบอย่างราบเรียบ

ผู้ช่วยเหมันตร์หัวเราะเหอะๆ “มันไม่มีอะไรน่าแปลกใจหรอก ผมก็แค่ทอดถอนใจเท่านั้นเอง”

เปปเปอร์ไม่อยากสนใจเขา

ทันใดนั้น เปปเปอร์มองเห็นคนยืนอยู่บนถนนข้างหน้าคนหนึ่ง

คนคนนั้นถือรถสีดำเอาไว้คันหนึ่ง สวมชุดสีขาวทั้งชุด ยืนอยู่กลางถนนแบบนั้นไม่มีการหลบหลีกใดๆ

ผู้ช่วยเหมันตร์ก็เห็นเหมือนกัน เขาบีบแตรไม่หยุด กระตุ้นให้คนคนนั้นหลีกไป แต่คนคนนั้นกลับนิ่งเฉยไม่ขยับเขยื้อนเลย

“คนคนนี้เป็นอะไรเนี่ย?” ผู้ช่วยเหมันตร์ขมวดคิ้ว แอบด่าออกมาอย่างขุ่นเคืองคำหนึ่ง “ยืนอยู่ตรงกลางถนน แม้แต่ตอนรถมาก็ยังไม่หลบ รนหาที่ตายใช่ไหมเนี่ย?”

“เหยียบเบรก!” เปปเปอร์ออกคำสั่งเสียงเข้ม

คนคนนี้ไม่หลบออกไป เดาว่าคงจะมุ่งมาทางพวกเขาเป็นแน่

เอี๊ยด!

รถหยุดเบรกกะทันหัน

ร่างกายของเปปเปอร์กับผู้ช่วยเหมันตร์ต่างก็โน้มตัวไปข้างหน้า จากนั้นก็เด้งกลับมายังที่นั่ง

ผู้ช่วยเหมันตร์หันหน้ามองมาทางเขา รีบถาม “ประธานเปปเปอร์ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ไม่เป็นไร!” เปปเปอร์มองดูคนที่ยืนอยู่กลางถนน ตอบด้วยน้ำเสียงที่ค่อยจะดีเท่าไหร่

จากนั้น เขาก็นวดหว่างคิ้ว “ปลดล็อกรถ”

“คุณจะลงจากรถ?” ผู้ช่วยเหมันตร์เบิกตากว้างด้วยความแปลกใจ

นี่คือถนนส่วนบุคคลของเขตฟอลร่าซีน ปกติจำนวนรถก็น้อยมากอยู่แล้ว ยิ่งตอนนี้บนถนนก็ยิ่งว่างเปล่า นอกเหนือจากรถของพวกเขาแล้ว ก็มีแค่คนที่อยู่ข้างหน้าคนนั้น