รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 253

“ประธานเปปเปอร์!” เวลานี้ ประตูห้องทำงานถูกผลักออกด้วยแรงที่เยอะของผู้ช่วยเหมันตร์ แม้แต่ประตูก็ไม่เคาะ ก็เดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ

เปปเปอร์ขมวดคิ้วแน่น ไม่พอใจเล็กน้อย “มีเรื่องอะไร?”

ผู้ช่วยเหมันตร์ไม่ได้ตอบในทันที แต่มองซ้ายมองขวาในห้องทำงานของเขา ค้นหาอะไรบางอย่าง

เปปเปอร์เม้มปาก เสียงเย็นชา “กำลังมองหาอะไร?”

“ประธานเปปเปอร์ คุณมายมิ้นล่ะ?” ผู้ช่วยเหมันตร์รีบถาม

เปปเปอร์นึกถึงการกระทำเมื่อครู่ของตัวเอง อดที่จะสัมผัสมุมปากไม่ได้ หรี่ตาพูดเสียงราบเรียบ: “ไปแล้ว”

“ไปแล้ว?” ผู้ช่วยเหมันตร์เสียงสูง

เปปเปอร์นวดถูขมับ เดินไปที่โต๊ะทำงาน “นายหาเธอตกลงมีเรื่องอะไรกันแน่?”

“ประธานเปอเปอร์ คุณลืมไปแล้วเหรอ? ว่าผมเพิ่งไปเขตนิวเทาน์ริเวอร์มา” ผู้ช่วยเหมันตร์เดินตามหลังเขา

เปปเปอร์หยุดฝีเท้าแล้วหันกลับมาโดยสัญชาตญาณ สายตาจ้องมองไปที่เขา “นายหมายความว่าอย่างไร? นายอยากจะพูดว่า ต้นไผ่กับมายมิ้นท์มีความเกี่ยวข้องกัน?”

ความเร็วในการเต็นของหัวใจเขา ทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ

ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้าอย่างหนักแน่น “ถูกต้อง ผมไปที่เขตนิวเทาน์ริเวอร์มา หาที่อยู่ในการจัดส่งของต้นไผ่ในอดีตจนเจอ และมันก็คือคฤหาสน์ตระกูลกิตติภัคโสภณ”

“มายมิ้นท์……คือต้นไผ่!” รูม่านตาของเปปเปอร์หดเล็กลงเท่าขนาดหัวเข็ม หมัดทั้งสองข้างก็กำไว้แน่น ยังมีความรู้สึกสั่นเทาเล็กน้อย

ผู้ช่วยเหมันตร์รีบร้อนตอบกลับไป “ใช่ครับ คุณมายมิ้นท์คือต้นไผ่ร้อยเปอร์เซ็นต์ ต้นไผ่เคยบอกว่า เธอมีแม่เลี้ยงน้องสาว เคยเลี้ยงดูต่างๆ แถมที่อยู่ก็คือคฤหาสน์ตระกูลกิตติภัคโสภณอีกต่างหาก ดังนั้นต้นไผ่ไม่ใช่คุณมายมิ้นท์ยังจะเป็นใครไปได้อีก”

พูดถึงตรงนี้ เขารู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องเล็กน้อย สูดลมหายใจเข้าลึกๆเฮือกหนึ่งเพื่อปรับลมหายใจ แล้วพูดอีกว่า: “สิ่งสำคัญที่สุดก็คือ ลายมือของคุณมายมิ้นท์กับต้นไผ่ ถึงแม้ลายมือของต้นไผ่จะดูเหมือนเด็ก ไม่เป็นผู้ใหญ่เท่าคุณมายมิ้นท์ แต่ก็สามารถดูออกว่าเป็นลายมือของคนคนเดียวกัน แต่เราดันดูไม่ออก ยังมีภูมิหลังที่เหมือนกันของคุณมายมิ้นท์กับต้นไผ่อีก เราแค่คิดดูสักนิด ก็รู้สามารถได้เลยว่าคุณมายมิ้นท์ก็คือต้นไผ่ แต่เราก็ไม่เคยไปคิดมาก่อน นี่มันน่าแปลกใจจริงเลย!”

ผู้ช่วยเหมันตร์ทุบหัวตัวเอง “ผมยังนึกสงสัยว่าตัวเองมีปัญหาทางด้านไอคิวหรือเปล่า”

เปปเปอร์ชกไปบนโต๊ะทำงาน เส้นเขียวช้ำโผล่ขึ้นมาบนหลังมือ “ไม่ ไม่ใช่ไอคิวนายที่มีปัญหา แต่มีบางคนที่ไม่อยากให้เราคิดไปทางด้านนั้น”

คนตระกูลนวบดินทร์กับเหมันตร์ต่างก็รู้เรื่องราวของเขากับต้นไผ่ แต่กลับไม่มีใครสังเกตเห็นจุดที่เหมือนกันของมายมิ้นท์กับต้นไผ่เลย

สิ่งนี้มันหมายความว่าอย่างไร มันหมายความว่าทุกคนได้รับผลกระทบจากพลังนั่น

ผู้ช่วยเหมันตร์ไม่รู้ว่าเปปเปอร์กำลังคิดอะไร เบิกตากว้างด้วยความแปลกใจ “ประธานเปปเปอร์ คุณหมายความว่า มีบางคนไม่อยากให้เรารู้ ว่าคุณมายมิ้นท์คือต้นไผ่? ใช่ส้มเปรี้ยวไหม? แต่ว่านี่มันไม่ถูกเลย……”

ผู้ช่วยเหมันตร์ส่ายหน้า ปฏิเสธการคาดเดาของเขา “ส้มเปรี้ยวต้องไม่อยากให้เรารู้ว่าคุณมายมิ้นท์คือต้นไผ่เป็นเรื่องปกติมากอยู่แล้ว แต่เธอก็ไม่สามารถห้ามสิ่งที่เราคิดอยู่ในสมองได้นี่นา แต่พวกเรากลับไม่มีใครคิดไปทางที่ว่าคุณมายมิ้นท์ก็คือต้นไผ่สักคน นี่มันน่าเหลือเชื่อมากจริงๆ”

“นายเชื่อไหมว่า ในโลกนี้มีพลังบางอย่างที่คอยควบคุมอารมณ์ความรู้สึกและความคิดของคนอยู่?” จู่ๆเปปเปอร์ก็มองไปที่เขาแล้วถามขึ้นมา

ผู้ช่วยเหมันตร์ตกตะลึงไปครู่หนึ่งก่อน จากนั้นก็ยิ้มออกมา “ไม่เชื่ออยู่แล้ว มันก็แค่การสะกดจิต……”

พูดถึงตรงนี้ จู่ๆเขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ อ้าปากของเขา “ประธานเปปเปอร์ มิน่าล่ะก่อนหน้านั้นคุณถึงพบจิตแพทย์ ผมก็นึกว่าคุณรู้สึกกดดันเครียดเกินไป ที่แท้คุณก็สงสัยว่าตัวเองถูกสะกดจิต?”

และจากคำพูดสันนิษฐานของประธานเปปเปอร์เมื่อครู่ ดูเหมือนว่าเขาก็ถูกสะกดจิตด้วยเช่นกัน!

ดวงตาเปปเปอร์สีเข้มลึก ไม่ได้พูดอะไร เห็นได้ชัดว่ายอมรับโดยปริยาย

ถึงแม้พวกคุณหมอตฤณจะบอกว่าเขาไม่ได้ถูกสะกดจิต แต่เขาก็ยังไม่เชื่ออยู่ดี ตัวเองถูกสะกดจิตจริงๆ

เพียงแต่พวกคุณหมอตฤณตรวจวินิจฉัยไม่พบเท่านั้น

บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าคนที่สะกดจิตเขา ระดับวิชาความสามารถอยู่เหนือกว่าพวกคุณหมอตฤณอยู่มาก

ผู้ช่วยเหมันตร์ตบหน้าของตัวเอง คนทั้งคนตกตะลึงไป “ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้……”

เปปเปอร์มองต่ำ “ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป นายติดต่อหานักสะกดจิตชั้นนำที่สุดของโลก ยิ่งเยอะก็ยิ่งดี”

“ครับ!” สีหน้าท่าทางเลขาผู้ช่วยเหมันต์เคร่งขรึมขึ้นมา รับคำอย่างรวดเร็ว

ถ้าหากพวกเขาถูกสะกดจิตจริงๆ ก็ต้องหานักสะกดจิตชั้นยอดมาช่วยอยู่แล้ว