รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 262

ท่านย่ายิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ

เป็นอย่างนั้นตระกูลภักดีพิสุทธิ์ไม่มีคนดีเลยสักคน!

เปปเปอร์มองต่ำลงไป เก็บซ่อนการแสดงออกทางสายตาเอาไว้ “เป็นความผิดของเอง ผมไม่รู้ตัวเอง”

เขาไม่คิดจะบอกท่านย่า เรื่องที่เขาถูกสะกดจิต

อายุมากขนาดนี้แล้ว จะเกิดเรื่องเอาได้

“ไอ๊……” ท่านย่าถอนหายใจ มองเปปเปอร์ด้วยสายตาจริงจัง “ดังนั้นตอนนี้แกแน่ใจแล้วใช่ไหมว่าจะตามง้อมิ้นกลับมา?”

“ใช่ครับ!” เปปเปอร์หรี่ตา พยักหน้า “ผมรักเธอมาสิบกว่าปีแล้ว ผมจะเต็มใจปล่อยมือได้อย่างไร เธอเป็นได้แค่ของผมเท่านั้น!”

‘เป็นได้แค่’ คำนี้ ถูกเขาย้ำเสียงหนักเป็นพิเศษ

ขณะเดียวกันก็แสดงให้เห็นว่า เขามุ่งมั่นที่จะทำสำเร็จให้ได้

ท่านย่าเงียบไปครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ยืนอยู่ข้างเปปเปอร์

ถึงอย่างไรก็เป็นหลานชายแท้ๆ

เธอก็ต้องหวังให้หลานชายแท้ๆของตัวเองมีชีวิตที่ดีอยู่แล้ว

“ในเมื่อแกตัดสินใจแล้ว แกก็ต้องเอาความจริงใจทั้งหมดของแกทำให้มิ้นเกิดความเห็นใจ ให้มิ้นอภัยให้กับแก แน่นอนว่า แกจะไปบีบบังคับมิ้นไม่ได้ ไม่อย่างนั้นย่าคนนี้ก็จะไม่เห็นแก่ที่แกเป็นหลานชายของย่า!” ท่านย่ามองดูเปปเปอร์ด้วยสีหน้าจริงจัง

สายตาเปปเปอร์จ้องมองตาเธอด้วยความจริงจัง “ครับ!”

“งั้นแกก็พักผ่อนเถอะ ฉันกลับไปก่อนแล้ว” ท่านย่าค้ำยันไม้เท้ายืนขึ้นมา

ป้าแดงรีบร้อนช่วยพยุงเธอ

ผู้สูงอายุสองคนออกจากห้องพักผู้ป่วยไปภายใต้การมองส่งทางสายตาของเปปเปอร์

ด้านนอกห้องพักผู้ป่วย ท่านย่าให้ป้าแดงปล่อยตัวเองก่อน จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา กดโทรออกไปหามายมิ้นท์

ล้วนเป็นหนี้ลูกหลานทั้งนั้น……

ไม่ช้า ก็ต่อสายโทรศัพท์ติด เสียงมายมิ้นท์จามดังออกมา “ท่านย่า ดึกขนาดนี้แล้ว มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?”

“มิ้น ย่ารบกวนเวลานอนหนูแล้วใช่ไหม?” ท่านย่าเพิ่งนึกได้ว่าตอนนี้เที่ยงคืนแล้ว ขอโทษสำหรับความเลินเล่อของตัวเอง

มายมิ้นท์เปิดไฟ ลุกขึ้นนั่งจากบนเตียง เอนพิงอยู่ตรงหัวเตียงตอบคำถาม: “เปล่าค่ะ หนูก็เพิ่งจะนอนลงไป ยังหลับไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่”

“อย่างนั้นเหรอ” ท่านย่าพยักหน้า จากนั้นท่าทางก็ลังเลขึ้นมา

มายมิ้นท์รู้สึกได้ว่าเธออยากจะพูดอะไรแต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา ก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย “ท่านย่า มีเรื่องอะไรก็พูดมาเถอะค่ะ กับหนูยังจะเกรงใจทำไมคะ”

ท่านย่าลูบตรงหัวกลมๆของไม้เท้า ใบหน้าแฝงไปด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ “คืออย่างนี้นะหนูมิ้นท์ เปปเปอร์เขา……”

มายมิ้นท์เข้าใจในทันที สายตามองต่ำลงมา “ท่านย่า ท่านย่าต้องการจะบอกว่า ประธานเปปเปอร์เขารักหนูใช่ไหมคะ?”

“มิ้นหนูรู้ได้อย่างไรลูก?” ท่านย่าเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ

มายมิ้นท์กระตุกมุมปาก “เพราะเมื่อสามชั่วโมงก่อนประธานเปปเปอร์เคยบอกกับหนูแล้ว”

“ถ้าอย่างนั้นมิ้นหนูคิดอย่างไร?” ท่านย่าถาม

มายมิ้นท์ส่ายหน้า “หนูไม่คิดอย่างไรทั้งนั้นค่ะ หนูรู้สึกแค่ว่ามันปลอมมาก หนูกับเขาแต่งงานกันหกปี เขาไม่เคยรักหนูเลย หลังจากหย่ากันแล้วก็ไม่เคย แต่แล้วจู่ๆวันนี้มาบอกกับหนูว่า เขารักหนู หนูคิดว่าเปลี่ยนไปเป็นใครก็คงไม่เชื่อหรอกค่ะ”

“จริงแท้” ท่านย่าทอดถอนใจ “แต่ว่าหนูมิ้นท์ เปปเปอร์ไม่ได้หลอกหนูหรอก ที่เขาพูดล้วนแต่เป็นความจริงทั้งนั้น เขารักหนูจริงๆ”

มายมิ้นท์แค่ถือว่าท่านย่ายังไม่ล้มเลิกความคิดที่จะจับคู่เธอกับเปปเปอร์ เอามือเสยเส้นผมแล้วตอบว่า: “พอแล้วค่ะท่านย่า เวลาก็ดึกมากแล้ว ท่านย่ารีบไปพักผ่อนเถอะ อย่านอนดึกเลย หนูก็รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อยแล้วเหมือนกันค่ะ วันหลังหนูจะไปเยี่ยมนะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”

เธอวางสายโทรศัพท์ไปโดยตรง

ท่านย่าเอาโทรศัพท์มือถือลงมาจากหู ถอนหายใจอย่างจนใจ

ป้าแดงถาม “คุณผู้หญิงไม่เชื่อ?”

“ใครจะไปเชื่อ” ท่านย่ายิ้มเจื่อนๆแล้วพูด: “เห็นได้ชัดว่ามิ้นไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้สักเท่าไหร่ นี่ไง เป็นครั้งแรกที่รีบร้อนวางสายโทรศัพท์ของฉันขนาดนี้เลย”

ป้าแดงหัวเราะขึ้นมา “ก็ใช่ ก่อนหน้านั้นคุณชายปฏิบัติต่อคุณผู้หญิงแบบนั้น คุณผู้หญิงไม่เชื่อก็เป็นเรื่องปกติ”

“เดิมทีฉันยังคิดอยากจะช่วยเปปเปอร์สักหน่อย พูดคุยกับมิ้นขอร้องแทนเขา แต่ดูท่าตอนนี้หน้าแก่ๆของฉันก็ใช้การไม่ค่อยได้แล้ว ต่อไปเปปเปอร์ก็ต้องไปทำให้มิ้นเกิดความเห็นใจด้วยตัวเองแล้ว” ท่านย่าเก็บโทรศัพท์มือถือ พูดอย่างจนใจ

ป้าแดงเข้าไปพยุงเธอใหม่ “คุณท่านไม่ต้องไปเป็นห่วงกังวลแล้ว นี่เป็นเรื่องระหว่างคุณชายกับคุณผู้หญิง ก็ปล่อยให้พวกเขาจัดการกันเองเถอะค่ะ”

“ที่เธอพูดก็ถูก คนหนุ่มสาวก็มีเรื่องของคนหนุ่มสาว ยายแก่อย่างฉันไปยุ่งวุ่นวายมากเกินไป จะถูกคนหนุ่มสาวเกลียดเอาได้ ไปเถอะ กลับบ้านกัน” ท่านย่าพูดพร้อมกับหัวเราะเหอะๆไปด้วย