รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 263

มายมิ้นท์ไม่ได้สนใจ วางสายโทรศัพท์ไปเลยโดยตรง

อีกด้านหนึ่ง การันต์มองไปที่อินเทอร์เฟซโทรศัพท์มือถือที่กระโดดกลับไปที่เมนูหลัก ดันไปที่แว่นตา ก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไร

อย่างไรเสียเขาก็รู้มาตลอด ว่าเธอไม่เชื่อใจเขา

ดังนั้นท่าทีแบบนี้ของเธอก็เป็นเรื่องปกติมาก

เก็บโทรศัพท์มือถือ การันต์ไขว้มือวางไว้บนเข่า มองดูคนที่นั่งอยู่บนโซฟาตรงข้าม “เธอไม่ไปดู”

“ผมได้ยินแล้ว” ราเม็งดื่มชา พยักหน้าเล็กน้อย

แว่นตาของการันต์สะท้อนแสง “คุณจะร่วมมือจัดการส้มเปรี้ยวกับผมจริงๆเหรอ?”

“เธอรังแกพี่สาว ผมต้องไม่ปล่อยเธอไปอยู่แล้ว อีกอย่างคุณเป็นหมอ ผมเป็นแฮ็กเกอร์ ผมสามารถช่วยคุณกวาดล้างทั้งหมดตอนท้ายได้ มันไม่ได้ดีมากเหรอ?” ราเม็งเงยหน้า

การันต์ยิ้มไปครู่หนึ่ง “ที่คุณพูดก็ถูกเหมือนกัน งั้นขอให้เราร่วมมือกันอย่างราบรื่น”

ราเม็งไม่ตอบ วางถ้วยชาลงแล้วลุกขึ้น เตรียมตัวจากไป

จู่ๆการันต์ก็พูดกับแผ่นหลังของเขา: “อาการป่วยทางจิตของคุณรุนแรงมาก รีบไปพบหมอแล้วรักษาเถอะ ไม่อย่างนั้นปล่อยไปแบบนี้เรื่อยๆ คุณจะทำลายตัวคุณเองได้!”

ราเม็งหยุดฝีเท้าไปครู่หนึ่ง ไม่ได้หันกลับมา เพียงตอบกลับมาด้วยเสียงไม่แยแส: “ไม่ต้องให้คุณมายุ่ง!”

“ผมไม่ได้อยากจะยุ่งกับคุณ ผมสนใจแค่มายมิ้นท์เท่านั้น ถ้าหากคุณยังไม่ควบคุมอาการป่วยของคุณ คุณไม่เพียงจะทำลายตัวเอง มันยังจะทำร้ายมายมิ้นท์อีกด้วย ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจข้อนี้ด้วย” การันต์ยืนขึ้นมา

หมัดสองข้างของราเม็งกำแน่น มุมปากก็ขยับเล็กน้อย เหมือนกับต้องการจะพูดอะไร

แต่ว่าสุดท้าย เขาก็ไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น ก้าวเท้าเดินออกไป

การันต์หมุนมีดผ่าตัด สายตาคลุมเครือไม่ชัดเจน

ในฐานะที่เป็นจิตแพทย์พาร์ทไทม์ เขารู้ดีว่าราเม็งคนนี้เป็นโรคจิตประเภทประหม่าเมื่ออยู่ต่อหน้าคนที่ชอบและค่อนข้างแสดงความเป็นเจ้าของมีความคิดและพฤติกรรมสุดโต่ง ถึงแม้ตอนนี้จะเก็บซ่อนเอาไว้อย่างดี ทำให้คนดูไม่ออก แต่เมื่อไหร่ที่ราเม็งไม่อยากปกปิดอีก หรือได้รับสิ่งกระตุ้นอะไรเข้า ก็จะเปลี่ยนไปเป็นคนละคนอย่างสิ้นเชิง

และความหมกมุ่นของราเม็งก็คือมายมิ้นท์ เพื่อให้ได้ครอบครองมายมิ้นท์ มีแนวโน้มอย่างมากที่ราเม็งอาจจะทำเรื่องกักขังหน่วงเหนี่ยวมายมิ้นท์ขึ้นมาได้

แน่นอนว่า มีเขาอยู่ เขาจะไม่ปล่อยให้ราเม็งมีโอกาสทำแบบนั้นได้เด็ดขาด เขาจะคอยจ้องราเม็งเอาไว้ตลอด เมื่อไหร่ที่ราเม็งกล้าลงมือกับมายมิ้นท์ เขาก็จะสตาฟราเม็งให้กลายเป็นตัวอย่างเลย

โรคจิตประเภทประหม่าเมื่ออยู่ต่อหน้าคนที่ชอบจะแน่สักแค่ไหน ก็ไม่สามารถเอาชนะโรคจิตเลือดเย็นโดยกำเนิดอย่างเขาไม่ได้หรอก!

ริมฝีปากบางและเย็นชาของการันต์ยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย จากนั้นก็ลุกขึ้นมา หยิบแฟ้มเวชระเบียนขึ้นมา แล้วไปตรวจห้องพักผู้ป่วย

มาถึงห้องพักผู้ป่วยของเปปเปอร์ เขาก็เคาะประตู

เปปเปอร์กำลังผูกเน็กไทอยู่ มองเห็นการันต์จากหางตา ไม่มีความคิดที่จะทักทาย

การันต์ก็ไม่ได้ถือสา เอามือกอดอกพิงอยู่ตรงประตู “เตรียมตัวออกจากโรงพยาบาลแล้ว?”

เปปเปอร์อืมเสียงเรียบเฉยไปหนึ่งคำ

“พอดีเลย มีเรื่องหนึ่งจะบอกคุณ” การันต์มองดูเขา

เปปเปอร์หนีบคลิปหนีบเน็กไทฝังเพชร “เรื่องอะไร?”

“โรคหลายบุคลิกของส้มเปรี้ยว คือของปลอม” การันต์พูด

ดวงตาเปปเปอร์เป็นประกายขึ้นมา บนใบหน้าไม่ค่อยมีการแสดงออกใดๆ

การันต์หรี่ตาด้วยความรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย “ดูท่าทางของคุณ เหมือนกับว่าคุณรู้มานานแล้ว?”

“ก่อนหน้านั้นเคยคาดเดาเอาไว้แล้ว” เปปเปอร์หันกลับมา

ดังนั้นตอนที่ได้ยินเรื่องนี้ เขาถึงไม่ค่อยตกใจเท่าไหร่นัก

“แต่ว่าคนที่วินิจฉัยว่าเธอเป็นโรคหลายบุคลิกในตอนแรก ก็คือคุณใช่ไหม” สองมือเปปเปอร์ล้วงอยู่ในกระเป๋ากางเกง มองดูการันต์อย่างเย็นชา

การันต์ยักไหล่ “ผมยอมรับ เป็นความผิดของผมเอง แต่ว่าก่อนหน้านั้นผมกับเธอมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ดังนั้นสิ่งที่เธอต้องการ ผมก็ต้องช่วยเธออยู่แล้ว แล้วก็คุณหมอสตีฟ ผมก็เป็นคนซื้อตัวเอาไว้ด้วย”