รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 264

เห็นได้ชัดว่าเปปเปอร์ก็คิดถึงข้อนี้เหมือนกัน สีหน้ามืดครึ้ม บรรยากาศรอบตัวก็เย็นยะเยือกมาก

เขามองดูผู้ช่วยเหมันตร์ “เรื่องพวกนี้ นายไปสืบมาได้อย่างไรกัน?”

“หลังจากที่ผมรู้ตัวตนของอีธานแล้ว ผมก็หาอาจารย์แจ๊คสันโดยตรง อีธานเคารพนับถือในตัวอาจารย์แจ๊คสันมาก อาจารย์แจ๊คสันติดต่อหาอีธาน จากนั้นอีธานก็ติดต่อมาหาผม เล่าเรื่องทุกอย่างนี้ให้ผมฟังด้วยตัวเอง อีกอย่าง อาจารย์แจ๊คสันบอกแล้วว่า สำหรับการละเมิดสัญญาลงมือโดยพลการของอีธาน เขาก็จะทำการลงโทษด้วย จะไม่ทำให้คุณผิดหวัง” ผู้ช่วยเหมันตร์ตอบ

เปปเปอร์เม้มปาก “การลงโทษแบบไหน?”

ถ้าหากเบาเกินไป งั้นก็อย่าโทษเขาที่ลงมือด้วยตัวเอง

“ดูเหมือนจะเป็นการกุมขังสามปี ผมได้ยินว่าการคุมขังของนักสะกดจิต ล้วนแต่เป็นห้องมืดเล็กๆ ไม่มีหน้าต่าง ไม่มีแสงสว่าง ไม่มีคนพูดคุยกับเขา และก็ไม่มีอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์สำหรับความบันเทิงใดๆ คนที่ถูกกุมขังจะเหมือนเข้าสู่โลกที่ไร้เสียง ถึงแม้นักสะกดจิตจะมีคุณสมบัติทางจิตที่แข็งแกร่งมาก ก็มีความเป็นได้ว่าอาจจะทนต่อความมืดไม่ไหวเสียสติไปได้” ผู้ช่วยเหมันตร์พูดด้วยความสยดสยอง

ริมฝีปากบางของเปปเปอร์ยิ้มเล็กน้อย “ผลลัพธ์นี้ไม่เลว ฉันพอใจมาก”

เขาคาดหวังว่าจะได้ฟังข่าวอีธานเป็นเสียสติไปแล้วจริงๆ

“อาจารย์แจ๊คสันบอกหรือเปล่า ว่าจะให้อีธานมาปลดปล่อยการสะกดจิตและการชี้นำทางจิตของฉันเมื่อไหร่” เปปเปอร์ถามอีก

ผู้ช่วยเหมันตร์ดันแว่นตาแล้วตอบว่า: “บอกอยู่แล้ว ตอนนี้อีธานอยู่ในประเทศแล้ว น่าจะเข้ามาพรุ่งนี้ หลังจากที่ทำการปลดปล่อยคุณแล้ว ก็จะกลับไปกุมขังเลย

“ดี” เปปเปอร์พยักหน้า “ไปเถอะ ออกจากโรงพยาบาลกัน”

รู้ว่าพรุ่งนี้ตัวเองก็สามารถหลุดพ้นจากการสะกดจิตและการชี้นำทางจิตแล้ว อารมณ์ของเขาก็ดีขึ้นมาบ้างแล้ว

ตอนนี้เขาคิดแต่เพียงรีบไปปรากฏตัวต่อหน้ามายมิ้นท์ บอกความจริงกับเธอเรื่องที่พวกเขาเป็นเพื่อนทางจดหมายกัน

คิดไป ระหว่างที่เปปเปอร์เดินเข้าไปในลิฟต์ เขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาด้วย ส่งข้อความให้มายมิ้นท์ : ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน?

เขาไม่ได้โทรศัพท์ และก็ไม่ได้ส่งข้อความ แต่ใช้วีแชทถาม

เพราะเขารู้ว่า เมื่อมายมิ้นท์เห็นว่าเป็นข้อความของเขา จะไม่ตอบกลับอย่างแน่นอน

แต่ถ้าใช้วีแชทZ-Hมันก็จะต่างออกไป

เป็นอย่างนั้นจริงๆ เทนเดอร์กรุ๊ป มายมิ้นท์มองดูวีแชทที่Z-Hส่งมา ถึงแม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องถามด้วยว่าตัวเองอยู่ที่ไหน เห็นแก่ที่อีกฝ่ายเจ้าหนี้พันล้านของตัวเอง เธอก็ตอบคำถามไปตามความจริง: อยู่ที่บริษัท มีอะไร?

แววตาเปปเปอร์เป็นประกายขึ้นมา พิมพ์ข้อความ: ไม่มีอะไร

มายมิ้นท์มองดูคำสามคำนี้ ใบหน้าเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม

สถานการณ์แบบไหน?

คงไม่ใช่ว่าว่างจัดไม่มีอะไรทำ จงใจหาเธอบรรเทาความเบื่อหน่ายหรอกนะ?

ส่ายหน้า มายมิ้นท์ขี้เกียจตอบกลับไปอีก วางโทรศัพท์มือถือลงแล้วทำงานต่อ

เปปเปอร์ก็ไม่ได้ถามอย่างอื่นอีก เก็บโทรศัพท์มือถือเข้าลิฟต์ไป

จุดประสงค์ของเขาก็แค่ต้องการจะรู้ตำแหน่งที่เธออยู่ในตอนนี้เท่านั้น สอบถามชัดเจนแล้ว มีอะไรจะพูด อีกเดี๋ยวเจอกันค่อยพูดก็ได้

ไม่ช้า ก็ออกมาจากลิฟต์ มาถึงลานจอดรถ

เปปเปปอร์กำลังจะขึ้นรถ จู่ๆก็มีเสียงผู้หญิงสะอึกสะอื้นดังมาจากด้านหลัง “เปปเปอร์……”

เปปเปอร์ขมวดคิ้วขึ้นมา หันหลังกลับไป มองดูส้มเปรี้ยวที่อยู่ตรงข้าม การแสดงออกทางสีหน้าไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ “คุณมาทำอะไร?”

ส้มเปรี้ยวบีบฝ่ามือ ก้าวไปข้างหน้าสองก้าว ใช้ดวงตาแดงก่ำคู่นั้นมองดูเขา “เปปเปอร์ ฉันมาเพื่อขอโทษคุณ”

“ขอโทษเรื่องอะไร” เปปเปอร์ยังคงแสดงสีหน้าไร้ความอารมณ์