รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 266

“ถูกต้อง!” เปปเปอร์พยักหน้า “ฉันเป็นโรคหัวใจเพราะรับกรรมพันธุ์มาจากแม่ฉัน และกรุ้ปเลือดแล้วก็พื้นฐานสุขภาพของร่างกายของฉันกับแม่ฉันพิเศษมาก ดังนั้นจึงหาอวัยวะที่เหมาะสมได้ยากมาก แม่ฉันหาไม่เจอดังนั้นเลยเสียชีวิตไป และท่านย่าก็เสาะหาหัวใจที่เหมาะสมให้กับฉันตั้งแต่ฉันยังเด็กมาก หามาตลอดยี่สิบกว่าปียังหาไม่เจอ แต่ในขณะที่ฉันกำลังจะตายหัวใจดวงนี้ก็ปรากฏขึ้น ไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็รู้สึกว่ามีมันผิดปกติ”

ตอนแรก เขาคิดว่าตัวเองโชคดีจริงๆ ที่รอจนได้หัวใจมา

แต่ว่าเมื่อกี้ตอนที่ได้ยินส้มเปรี้ยวบอกว่าหัวใจเป็นของโอเว่น เขาตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ ดังนั้นจึงถามถึงวันที่โอเว่นเกิดอุบัติเหตุโดยเฉพาะ วันที่สิบเดือนเก้า

และวันที่เขาผ่าตัดปลูกถ่ายหัวใจคือวันที่สิบสี่

ห่างจากกันสามวัน สามวันนั้น โอเว่นยังมีชีวิตอยู่

ดังนั้นเขาแปลกใจมาก เพราะอะไรโอเว่นถึงได้เกิดเรื่องตอนที่ถึงกำหนดเส้นตายสำหรับการผ่าตัดปลูกถ่ายหัวใจของเขาพอดี และยังบังเอิญขนาดที่ว่า หัวใจเข้ากันกับเขาได้

ดังนั้นในนี้จะต้องมีบางอย่างผิดปกติแน่นอน!

ผู้ช่วยเหมันตร์ก็นึกถึงสิ่งเหล่านี้เช่นกัน สูดลมหายใจเข้าลึกๆเฮือกหนึ่ง “ประธานเปปเปอร์ คงไม่ใช่ว่าโอเว่นถูกส้มเปรี้ยว……”

“ไม่รู้ ดังนั้นภารกิจต่อไปของนายก็คือการสืบหาการตายของโอเว่น ตกลงว่าเป็นอุบัติเหตุหรือฝีมือคนกันแน่” เปปเปอร์นวดตรงขมับ “อีกอย่าง ถามอีธานอีกครั้งว่าเขารู้หรือเปล่าว่าหัวใจของน้องชายอยู่ที่ฉัน”

“ครับ!” ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้ารับคำ

ไม่ช้า ก็ถึงเทนเดอร์กรุ๊ป

เปปเปอร์ลงจากรถ เดินเข้าไปในห้องโถง

ชั้นบนสุด เลขาซินดี้เคาะประตูห้องทำงานของมายมิ้นท์

มายมิ้นท์กำลังหารือกับลาเต้เกี่ยวกับการจัดส่งในไตรมาสหน้า ได้ยินเสียงเคาะดังขึ้นมา ตะโกนขึ้นมาว่า: “เข้ามา!”

เลขาซินดี้ผลักประตูเข้ามา เห็นว่าลาเต้ก็อยู่ด้วย สายตาเป็นประกายขึ้นมาครู่หนึ่ง ไม่ช้าก็กลับมาทำท่าทางแยกงานออกจากเรื่องส่วนตัวตามปกติ เดินไปหยุดอยู่ตรงข้ามโต๊ะทำงานของมายมิ้นท์ “ประธานมายมิ้นท์ ประธานเปปเปอร์ต้องการพบคุณ”

“ใครนะ?” มายมิ้นท์ยังไม่ทันพูดอะไร ลาเต้ก็ชิงระเบิดก่อน ถามด้วยสีหน้าไม่ดี “เมื่อกี้คุณพูดว่าใครต้องการพบยาหยีนะ?”

“ประธานเปปเปอร์ของนวบดินทร์กรุ๊ปค่ะ” ซินดี้ตอบกลับ

ลาเต้ตบโต๊ะ “แม่ง เขามาทำอะไร?”

มายมิ้นท์ก็มองดูเลขาซินดี้

เลขาซินดี้ส่ายหน้า “รายละเอียดไม่รู้ค่ะ คำตอบของแผนกต้อนรับคือ ประธานเปปเปอร์มีธุระจะคุยกับประธานมายมิ้นท์ค่ะ”

“ฮึ ไม่ใช่คำพูดที่ดีอะไรแน่นอน ยาหยี คุณอย่าหลงเชื่อเด็ดขาดนะ” ลาเต้รีบเกลี้ยกล่อม

มายมิ้นท์ยิ้มออกมา “วางใจเถอะ ฉันรู้ขอบเขตอยู่”

พูดไป เธอก็หันกลับมามองเลขาซินดี้ใหม่อีกครั้ง “ไปตอบกลับไปว่าฉันไม่พบ!”

“ได้ค่ะ” เลขาซินดี้พยักหน้า

ในที่สุดลาเต้ก็ดีใจแล้ว ยกนิ้วโป้งขึ้นมาให้กับมายมิ้นท์ “ยาหยี ทำได้ดี มาให้แฟนเธอหอมแก้มทีหนึ่ง!”

เขาทำปากจู๋ขึ้นมา แกล้งทำท่าจะหอมไปที่แก้มมายมิ้นท์

มายมิ้นท์กลอกตาใส่ ตบไปที่หน้าของเขาเบาๆ แล้วผลักหน้าของเขาออก “เลิกเล่นได้แล้ว จริงจังหน่อย!”

ลาเต้ลูบใบหน้าที่ถูกเธอสัมผัส หัวเราะเหอะๆขึ้นมา

ซินดี้ที่ยังออกไปไม่พ้นห้องเห็นฉากนี้เข้า สายตาขรึมลงเล็กน้อย หลังจากฝืนยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยแล้ว ก็ผลักประตูออกไป ไม่หันมามองอีก

มองให้มากขึ้นเท่าไหร่ เธอก็ไม่อาจได้ในสิ่งที่ต้องการ มีแต่จะทำให้ใจตัวเองทรมานมากขึ้นไปอีก

ห้องโถงชั้นหนึ่ง พนักงานต้อนรับวางหูโทรศัพท์พื้นฐานลง ยิ้มให้เปปเปอร์อย่างเกรงใจ “ขอโทษด้วยค่ะประธานเปปเปอร์ ประธานมายมิ้นท์บอกว่าไม่พบคุณค่ะ”

“ประธานเปปเปอร์ ผมเดาถูกจริงๆด้วย” ผู้ช่วยเหมันตร์พูดกับเปปเปอร์ด้วยรอยยิ้ม

เปปเปอร์ใช้หางตามองดูเขาอย่างเย็นชา

เขารีบร้อนเก็บรอยยิ้มบนใบหน้า ทำท่ารูดซิปตรงปาก เป็นการแสดงว่าตัวเองไม่พูดแล้ว

เปปเปอร์ถึงได้มองกลับมา ย่างเท้าเดินไปทางลิฟต์

พนักงานต้อนรับเห็นดังนั้น ตอนแรกก็ชะงักก่อน จากนั้นก็รีบตามเข้าไป “ประธานเปปเปอร์ ไม่มีการนัดหมาย คุณไม่สามารถขึ้นไปได้นะคะ!”

เปปเปอร์ทำเป็นหูทวนลม เดินไปข้างหน้าต่อ

พนักงานต้อนรับเห็นว่าขวางเขาเอาไว้ไม่ได้ เตรียมจะเรียกรปภ.

จู่ๆผู้ช่วยเหมันตร์ก็หยุดฝีเท้าหันหลังกลับมา “สุภาพสตรีท่านนี้ ถึงแม้ว่าคุณจะกล้าเรียกรปภ. แล้วรปภ.พวกนั้นกล้ามาไล่ประธานเปปเปอร์ไหม?”