รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 272

พวกผู้ชายเริ่มตื่นเต้นขึ้นมากแล้ว พวกเขาฉีกเสื้อผ้าของส้มเปรี้ยว

ส้มเปรี้ยวฟื้นคืนสติจากความมึนงง สีหน้าตื่นตระหนกตกใจตะโกนว่า：“ฉันไม่ใช่เมียเก่าของประธานนวบดินทร์กรุ๊ป พวกแกจำคนผิดแล้ว ฉันไม่ใช่มายมิ้นท์

เธอเข้าใจสักทีว่าทำไมคนพวกนี้ถึงต้องจับตัวเธอมา และทำไมยังบอกว่าพวกเขามาเพื่อมาบริการเธอ

เพราะไอ้โง่พวกนี้จำคนผิดแล้ว คิดว่าเธอเป็นมายมิ้นท์

ว่าแล้ว เมื่อพวกผู้ชายได้ยินคำพูดเหล่านี้แล้ว ก็หยุดการกระทำทันที

“มึงไม่ใช่มายมิ้นท์”? ผู้ชายที่ฉีดเข็มฉีดยาเมื่อกี้ถาม

ส้มเปรี้ยวร้องไห้จนตาแดงและพยักหน้า “ไม่ใช่ ฉันคือส้มเปรี้ยว เพื่อนของนายจ้างพวกคุณ ！”

นี่……ผู้ชายทั้งหลายต่างหันหลังไปมองชายที่ถือกล่องถ่ายวิดีโออยู่

ชายที่ถือวิดีโอตอบด้วยสีหน้าที่หนิ่งเฉยว่า：“อย่าไปฟังเธอ เธอโกหก นายจ้างบอกแล้วว่า มายมิ้นท์มีไฝสีแดงบนข้อมือ และบนข้อมือของเธอก็มีเหมือนกัน ดังนั้นเธอนั่นแหละคือมายมิ้นท์? นอกจากนี้ นายจ้างยังบอกอีกด้วยว่ามายมิ้นท์ฉลาดมาก เธออาจจะจแกล้งพูดว่าเธอไม่ใช่มายมิ้นท์ เพื่อหลอกลวงพวกคุณให้ปล่อยมันไป เพราะฉะนั้นพวกคุณห้ามเชื่อมันนะ! "

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ชายทุกคนก็มองไปที่ข้อมือของส้มเปรี้ยว และตรงนั้นก็มีไฝสีแดงอยู่จริงด้วย

ส้มเปรี้ยวเองก็รู้สึกตกตะลึงมาก

เธอรู้มาตลอดว่าเธอมีไฝสีแดงที่ข้อมือ แต่เธอไม่คิดเลยว่ามายมิ้นท์ก็มีด้วย!

แต่เรื่องมันจะบังเอิญอย่างนี้จริงเหรอ?

ไฝแดงหายากมากนัก แถมยังคือไฝสีแดงที่อยู่ที่ข้อมือเหมือนกันด้วยนะ ไม่ว่าจะคิดยังไง มันก็เป็นไปไม่ได้!

ในนี้ต้องมีปัญหาอะไรแน่ๆ เลย

แต่ ไม่รอส้มเปรี้ยวคิดได้ว่าตรงไหนที่ผิดปกติไป ชายที่หยิบกระบอกฉีดยาเมื่อกี้ก็ได้ตบหน้าเธออีกครึ่งหนึ่ง และพูดอย่างโมโหว่า：“มึงกล้าดีมากนะ กล้ามาหลอกพวกกู พี่น้องทั้งหลาย ใส่มัน！”

ผู้ชายคนอื่น ๆ พยักหน้า และวิ่งเข้าหาส้มเปี้ยวราวกับปีศาจ

นอกโกดัง ทั้งการันต์และราเม็งก็ได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนของส้มเปรี้ยว แต่ก็ไม่ได้มีการแสดงอะไรออกบนใบหน้าของพวกเขาเลย

เพราะสำหรับพวกเขาแล้ว ชะตากรรมของส้มเปรี้ยวเกิดขึ้นด้วยตัวเธอเอง

ใครให้เธอต้องการเอาชีวิตของมายมิ้นท์ซ้ำแล้วซ้ำเล่าละ!

……

ค่ำคืน แสงไฟที่สวยงามก็มาถึง

คนสองสามคนยกกระสอบหนึ่งอันไปที่ย่านใจกลางเมืองอย่างลับๆล่อๆ และทิ้งกระสอบลงพื้นแล้วรีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

ไม่นานหลังจากที่พวกเขาวิ่งหนีไป ก็มีคนพบกระสอบที่พวกเขาทิ้งไว้ จึงเข้าไปตรวจสอบด้วยความสงสัย และเห็นหญิงเปลือยกายอยู่ข้างใน จึงรีบโทรแจ้งตำรวจ

ในคืนนั้น ข่าวที่ลูกสาวของเอสซีกรุ๊ปเปลือยกาย และเหมือนถูกขมขืน ก็ได้ขึ้นในรายการค้นหายอดนิยมของเว็บไซต์และAPPหลักๆ สักพักก็มีชาวเน็ตพูดคุยกันมากมายบนอินเทอร์เน็ต

มายมิ้นท์กำลังจะไปนอน แต่เธอไม่คิดว่าการันต์จะโทรมา “ดูบนอินเทอร์เน็ต！”

“อะไรนะ？” มายมิ้นท์ดูงุนงง

การันต์ดันแว่นตา “จำได้ไหมว่าผมเคยบอกว่า วันนี้จะจัดการส้มเปรี้ยว？คุณสามารถเห็นผลได้บนอินเทอร์เน็ต”

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา ความง่วงนอนของมายมิ้นท์ก็หายจากไปในทันที จากนั้นเขาก็ดึงผ้าห่มออกและลงจากเตียง แล้วเดินไปที่ห้องหนังสืออย่างรวดเร็ว

เธอเพิ่งเปิดคอม และยังไม่ทันได้ค้นหา ก็มีข่าวแนะนำที่เกี่ยวข้องเด้งขึ้นมา

มายมิ้นท์คลิกเข้าไปและเห็นดูวิดีโอหนึ่ง

วิดีโอสั้นมาก ไม่ถึงหนึ่งนาที แต่ให้ข้อมูลเยอะมาก

มายมิ้นท์เห็นผู้หญิงเปลือยกายถูกตำรวจหญิงปล่อยตัวออกมาจากกระสอบ แล้วตำรวจหญิงก็เอาผ้าคลุมให้ผู้หญิงคนนั้นแล้วส่งผู้หญิงคนนั้นขึ้นรถพยาบาล

เมื่อรถพยาบาลค่อยๆหายไป วิดีโอก็จบลงแล้ว

แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะถูกเซ็นเซอร์ไปทั้งร่างกาย แต่มายมิ้นท์ก็ยังคงสามารถจำมันได้อย่างรวดเร็ว นั่นคือ ส้มเปรี้ยว

“คุณเป็นคนสั่งให้ทิ้งเธอไว้ตรงนั้นเหรอ？”มายมิ้นท์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้งแล้วถาม

การันต์พยักหัว “ใช่”

“คุณไม่กลัวถูกจับได้เหรอ？”มายมิ้นท์ยักคิ้ว

การันต์ยิ้มแล้วพูดว่า “คุณกำลังเป็นห่วงผมเหรอครับ？”

“ช่างเถอะ พูดไปก็ไม่มีประโยชน์แล้ว สถานการณ์ของส้มเปรี้ยวในตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างแล้ว” มายมิ้นท์แกล้งทำเป็นเปลี่ยนเรื่อง

การันต์ตอบว่า “ร้ายแรงมาก ข้างล่างชิดขาด มดลูกได้รับการเสียหายและจำเป็นต้องตัดทิ้ง และจะไม่สามารถมีลูกได้ตลอดชีวิต”

นี่เป็นผลจากการตรวจสอบก่อนจะเอาส้มเปรี้ยวไปทิ้งไว้ที่ถนนในกลางเมือง

มายมิ้นท์สูบลมหายใจเข้า “น่าอนาถขนาดนี้เลยเหรอ？”

สำหรับผู้หญิงคนหนึ่งแล้ว การตัดมดลูกออก เป็นเรื่องที่น่าเศร้าและโหดร้ายยิ่งนัก

แต่เมื่อเทียบกับที่ส้มเปรี้ยวอยากจะฆ่าเธอแล้ว เธอรู้สึกว่าส้มเปรี้ยวแค่ตัดมดลูกไปอันหนึ่ง มันก็ไม่ถือว่าอนาถเกินไป

มายมิ้นท์ก็สงบสติอารมณ์ลงอย่างรวดเร็ว หาวแล้วพูดว่า：“ฉันรู้ละ โอเค นี่มันก็ดึกแล้ว ฉันควรไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ค่อยเม้าท์มอยกันต่อ"

“อืม ไปพักผ่อนเถอะ” การันต์พยักหน้า

มายมิ้นท์วางสาย ปิดคอมพิวเตอร์ แล้วเดินกลับห้อง

ในเวลานี้ ที่โรงพยาบาล

ส้มเปรี้ยวออกมาจากห้องผ่าตัดและถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์นั่งอยู่ข้างเตียง มองดูส้มเปรี้ยวที่นอนอยู่บนเตียงหน้าขาวซีดเหมือนคนตาย ร้องไห้สะอึกสะอื้น “ส้มเปรี้ยว ส้มเปรี้ยวลูกแม่ ฮือฮือฮือ……”

เยี่ยมบุญก็อยู่ในห้อง เขากำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ตรงหน้าต่าง ได้ยินเสียงร้องไห้ของคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ เขาที่หงุดหงิดอยู่แล้ว ตอนนี้ก็ยิ่งหงุดหงิดไปกว่าเดิม

เขาโยนก้นบุหรี่ลงกับพื้น เอาเท้าเหยียบอย่างแรง แล้วดุว่า “พอแล้ว ไม่ต้องร้องแล้ว ร้องจนน่ารำคาญจะตายอยู่แล้ว！”

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์หยุดร้องไห้แล้วมองเขาอย่างโกรธเคือง “เยี่ยมบุญ ลูกสาวเราเป็นแบบนี้แล้วนะ ฉันแค่ร้องไห้เสียใจคุณก็รำคาญ คุณยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า”

“คุณ……”เยี่ยมบุญสำลัก และไม่ช้าก็เริ่มปวดหัวแล้วถอนหายใจ “โอเค โอเค คุณร้องไห้ต่อเถอะ！”

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ร้องไห้ต่อจริงด้วย “เยี่ยมบุญ คุณว่านี่มันเรื่องอะไรเนี่ย ส้มเปรี้ยวจะถูกรังแกได้อย่างไรกัน？ฟ้าช่างไม่มีตาจริงๆเลย！”