รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 280

มายมิ้นท์หยุดเดิน “ประธานเยี่ยมบุญยังมีเรื่องอะไรอีกเหรอคะ？”

ราเม็งก็หันมามองเยี่ยมบุญ

เยี่ยมบุญเดินไปข้างหน้าของทางทั้งสองสักสองสามก้าว และจ้องมองมายมิ้นท์ด้วยสายตาที่ร้ายกาจ

"เรื่องที่ส้มเปรี้ยวถูกคนอื่นรังแก คุณเป็นคนทำใช่ไหม?"

ตอนแรกเขาคิดว่าที่ส้มเปรี้ยวถูกรังแกนั้นเป็นเพียงอุบัติเหตุ

แต่ภายหลังเขาลองมาวิเคราะห์ดูดีๆแล้ว พบว่าเบื่องหลังของเรื่องนี้มันไม่ง่ายเหมือนที่คิด

หากส้มเปรี้ยวถูกคนอื่นรังแกโดยบังเบิญ แล้วคนที่รังแกส้มเปรี้ยวก็ไม่มีทางที่จะทิ้งเธอไว้ในที่ย่านใจกลางเมืองได้ เพราะพวกเขาก็กลัวที่จะโดนจับ

แต่คนที่รังแกส้มเปรี้ยวกลับทิ้งเธอไว้ในย่านใจกลางเมือง และให้เธอขายหน้าต่อหน้าผู้คนมากมาย เพื่อทำลายชื่อเสียงของส้มเปรี้ยว ดังนั้นไม่ว่าจะมองอย่างไรเรื่องนี้ก็มีผู้ที่แอบสั่งการอยู่ลับหลังแน่นอน

และคนที่เป็นไปได้มากที่สุดก็คือ มายมิ้นท์

มีแค่เธอคนเดี๋ยว ที่มีความแค้นที่ไม่อาจอยู่ร่วมใต้ฟ้าเดียวกันกับส้มเปรี้ยวได้！

เมื่อได้ยินคำถามของเยี่ยมบุญ มายมิ้นท์ก็รู้สึกตลกมาก “ทำไม คุณหาฆาตกรตัวจริงไม่เจอ เลยทุโยนความผิดมาให้ฉันทั้งหมดเหรอ？”

ราเม็งที่อยู่ข้างๆเธอก็ไม่พูดอะไรและหลับตาลง

เยี่ยมบุญทำเสียเชอะ “ผมไม่ได้ใส่ร้ายคุณหรอกนะ แต่เซ้นต์ของผมมันบอกผมว่า เรื่องนี้มันต้องเกี่ยวข้องกับคุณแน่นอน！”

ดวงตาของมายมิ้นท์กะพริบเล็กน้อย

เขาพูดถูก เรื่องนี้มันเกี่ยวกับเธอจริงด้วย

แม้ว่าการันต์จะเป็นคนลงมือ แต่ที่การันต์ทำไปก็เพื่อเธอ ดังนั้นจึงถูกต้องที่บอกว่าเกี่ยวข้องกับเธอ

แต่ใช่แล้วจะทำไมล่ะ เธอไม่ยอมรับก็จบ

เมื่อคิดเช่นนี้ มายมิ้นท์ก็ยิ้ม “แค่ใช้เซ้นต์ก็มาตัดสินฉัน ไม่น่าแปลกเลยที่เอสซีกรุ๊ปกำลังแย่ลงอยู่เรื่อยๆ ได้ยินมาว่าประธานเปปเปอร์ได้ยกเลิกความร่วมมือทั้งหมดระหว่างบริษัทตระกูลนวบดินทร์และเอสซีกรุ๊ป แล้วนี่นา ขอแสดงความยินดีกับประธานเยี่ยมบุญด้วยนะคะ”

“คุณ……” เยี่ยมบุญโมโหมาก หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็ค่อยพูดอย่างเย็นชาว่า “อีนังหนูน้อยที่ช่างพูดนัก!”

อีนังหนูคนนี้กำลังหัวเราะเยาะเย้ยว่าตอนนี้เขาใช้เซ้นต์ในการบริหารเอสซีกรุ๊ปอยู่ชัดๆ ไม่มีความสามารถที่แท้จริง!

ยังหัวเราะเยาะที่เขาโพสต์วิดีโอแล้วทำให้เปปเปอร์โมโห และเขายังนึกว่าเปปเปอร์จะไม่ยกเลิกความร่วมมือด้วย แต่เขาคิดผิดไปแล้ว

อีนังหนูน้อยนี้ รับมือยากจริงๆเลย！

เยี่ยมบุญมองดูมายมิ้นท์อย่างน่าขนลุก

แต่มายมิ้นท์ไม่รู้สึกกลัวเลย แถมยังมองกลับเขาด้วยรอยยิ้ม "ขอบคุณสำหรับคำชมของคุณคะ ประธานเยี่ยมบุญ ฉันไม่รู้สึกว่าช่างพูดมีอะไรที่ไม่ดีสักหน่อย อย่างน้อยเมื่อเจอคนที่ตัวเองเกลียด ฉันสามารถด่าว่าเขาเหมือนกับหลานชายของฉัน ประธานเยี่ยมบุญคิดไงคะ？"

มุมปากของเยี่ยมบุญกระตุก เขาจะฟังไม่ออกได้ไงว่าเธอกำลังพูดถึงเขาอยู่

แต่เขาไม่สามรถอาละวาดได้ เพราะไม่งั้นก็หมายความว่าเขายอมรับว่าตัวเองเป็นหลานชายของเธอ?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เยี่ยมบุญก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ หลายครั้งติดต่อกัน จึงจะระงับความโกรธในใจของเขาได้ และฝืนยิ้ม “คุณพูดถูก!”

“ฮ่าๆ！” ราเม็งหัวเราะออกมาโดยไม่ไว้หน้าเขาเลย

เยี่ยมบุญจ้องมาที่เขาอย่างแรง

เมื่อราเม็งรู้ตัว จึงค่อยๆ เก็บรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา และจ้องมองเขา

เมื่อมองดูดวงตาที่มืดมิดและเย็นชาของราเม็ง เยี่ยมบุญก็รู้สึกว่าเหมือนกับตัวเองกำลังจ้องหน้ากับแจ็กคัลอยู่ ซึ่งทำให้เขาขนลุก ตัวสั่นไปหมด

เกิดอะไรขึ้น？

โมเดลคนนี้ มีสายตาที่น่ากลัวขนาดนี้ได้อย่างไร?

โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นคุ้นเคยมาก ราวกับว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน เคยเห็นที่ไหนนะ?

เยี่ยมบุญขมวดคิ้ว แต่ก็ยังจำไม่ได้

มายมิ้นท์มองดูเวลา “โอเค ราเม็ง เราไปกันเถอะ！”

ใบหน้าของราเม็งมียิ้มขึ้นอีกครั้ง และเขาก็ตอบกลับอืมอย่างอ่อนโยน

ทั้งสองเดินไปข้างหน้าต่อ