รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 30

“ใช่ วันนี้ครบรอบวันตายของชวนชม……”

เมื่อนึกถึงลูกสาวคนโตที่เสียชีวิตตั้งแต่เด็กคนนั้น มือของคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ที่ถือดอกยิปโซก็สั่นเทิ้ม สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ขึ้นมา

เพราะมันน่าเสียใจเกินไปที่สูญเสียลูกสาวคนโตไป เธอจึงให้ความสนใจกับลูกสาวคนเล็กทั้งหมด ทุกปีเมื่อถึงวันครบรอบวันตายของลูกสาวคนโต หัวใจของเธอก็เจ็บปวดถึงขีดสุดเหมือนเคย

“เอาล่ะ อย่าร้องเลย” เยี่ยมบุญกอดภรรยาในอ้อมแขน แล้วเอ่ยปลอบ “วันนี้ไม่ใช่แค่ครบรอบวันตายของชวนชม แต่เป็นวันหมั้นของส้มเปรี้ยวด้วย ถ้าชวนชมรู้ว่าน้องสาวจะหมั้น จะต้องดีใจแทนเธอแน่ๆ”

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ร้องไห้จนหน้าอกเจ็บปวดไปหมด กัดฟันพูดขึ้น “ถ้าไม่ใช่ไตรภูมิไอ้สารเลวนั่น ชวนชมจะ จะ……”

เธอพูดจนสะอึกสะอื้น ร้องจนพูดไม่ออก

ในสายตาเยี่ยมบุญก็มีความมืดมน “ตระกูลกิตติภัคโสภณไม่มีแล้ว เหลือแค่มายมิ้นท์คนเดียว”

หกปีก่อนเขาแก้แค้นให้ลูกสาวคนโตด้วยตัวเอง บีบคั้นจนไตรภูมิตาย ทำให้ตระกูลกิตติภัคโสภณบ้านแตกสาแหรกขาด เพราะมายมิ้นท์แต่งงานกับเปปเปอร์ เขาจึงยากที่จะลงมือ

ไม่คิดว่าหกปีต่อมา มายมิ้นท์จะได้หุ้นเทนเดอร์กรุ๊ป กลายเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของเทนเดอร์กรุ๊ป

“มายมิ้นท์นอกจากเทนเดอร์กรุ๊ป ก็ไม่มีอะไรทั้งนั้น ฉันอยากจัดการเธอมันง่ายมาก” นึกถึงลูกสาวคนโตที่ตายไปแล้ว เยี่ยมบุญก็ปวดใจมากเช่นกัน ความเกลียดชังที่มีต่อตระกูลกิตติภัคโสภณก็ยิ่งลึกซึ้ง

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ค่อนข้างลังเล “ช่างเถอะ ยังไงเธอก็เป็นอดีตภรรยาเปปเปอร์ ถ้าเปปเปอร์รู้เข้า ถึงตอนนั้นส้มเปรี้ยวจะวางตัวไม่ถูกในตระกูลนวบดินทร์”

เยี่ยมบุญทำเสียงฮึดฮัด “เหตุผลที่เปปเปอร์ต้องแต่งกับมายมิ้นท์ คุณไม่รู้เหรอ? เขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับมายมิ้นท์เลยสักนิด ไม่งั้นคงไม่มองตระกูลกิตติภัคโสภณหมดอำนาจ มองเทนเดอร์กรุ๊ปเดินลงเหวด้วยสายตาเย็นชาหรอก”

“คุณไม่ต้องเป็นห่วง เรื่องพวกนี้ฉันจะไปจัดการ” เยี่ยมบุญพูด “มงกุฎอันนั้นตอนที่ชวนชมมีชีวิตอยู่ เป็นของที่ชอบทันทีเมื่อเห็นครั้งแรก กลับไปคุณไปขอส้มเปรี้ยวมา แล้วเก็บไว้ให้ดี ส้มเปรี้ยวจะได้ไม่เอาให้คนอื่นง่ายๆ”

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์พยักหน้า มองดอกยิปโซในมือด้วยสีหน้าแววตาโศกเศร้า

……

มายมิ้นท์ตั้งใจจะไปบริษัท จัดการเอกสารด่วนสองสามฉบับ แล้วค่อยกลับไปพักผ่อน

เมื่อเธอถึงบริษัท เลขาก็มาแจ้ง “ประธานมายมิ้นท์ ประธานตะวันของบริษัทคิตติ้งพลัสมาแล้ว กำลังคุยกับผู้จัดการลาเต้ในห้องทำงานผู้จัดการลาเต้”

มุมปากมายมิ้นท์ยกยิ้มเยาะ “โอเค ฉันจะไปดู”

เมื่อวันศุกร์ที่แล้วตอนเล่นไพ่ที่โฮมสเตย์เหมยแดง เถ้าแก่บริษัทคิตติ้งพลัสบอกว่าวันรุ่งขึ้นจะให้คนนำสัญญามาเซ็นที่เทนเดอร์กรุ๊ป สุดท้ายก็ไม่มา มายมิ้นท์ไม่ได้โง่ รู้ว่าเขาอยากทำให้ตนสนใจ รอให้ตนโทรไปที่บริษัทคิตติ้งพลัสด้วยตัวเอง

โชคดีที่มีความช่วยเหลือจากทามทอย เขาช่วยเทนเดอร์กรุ๊ปหาพันธมิตรที่ดีกว่า

มายมิ้นท์เคาะประตูเข้าไปในห้องทำงานลาเต้

เธอเห็นลาเต้กำลังคุยเล่นกับเถ้าแก่บริษัทคิตติ้งพลัส เดินเข้าไป ยิ้มขณะทักทายประธานตะวัน “ประธานตะวัน ไม่เจอกันนานเลยนะคะ”

“ประธานมายมิ้นท์” ประธานตะวันลุกขึ้นจับมือมายมิ้นท์ มีท่าทางสุภาพ

ประธานตะวันเห็นมายมิ้นท์นั่งลงดื่มชา ก็ไม่ได้พูดเรื่องความร่วมมือ อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นก่อนว่า “ขอโทษประธานมายมิ้นท์จริงๆ ครับ สองสามวันก่อนฝ่ายธุรกิจบริษัทฉันยุ่งมาก ไม่สามารถมาเซ็นสัญญาที่บริษัทพวกคุณได้ วันนี้ฉันเลยมาขอโทษคุณด้วยตัวเอง”

ขณะที่พูด เขาก็ดันสัญญามาตรงหน้ามายมิ้นท์ “คุณลองดูสิ ถ้าไม่มีปัญหาเราก็เซ็นกัน”

ลาเต้ขมวดคิ้ว กำลังอยากพูดอะไรบางอย่าง

มายมิ้นท์ส่งแววตาไปหยุดเขาไว้ จากนั้นก็พูดกับประธานตะวัน “ประธานตะวัน เลขาฉันบอกว่า ก่อนหน้านี้โทรไปหาฝ่ายธุรกิจของพวกคุณไม่ติดตลอดเลย เพราะสินค้าล็อตนั้นด่วนมาก ยืดเยื้อไม่ได้ ฉันก็เลยหาโรงงานอื่นทำแล้วค่ะ”