รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 31

น้องชาย?

มายมิ้นท์เหลือบมองสายที่โทรเข้ามา ก็ขมวดคิ้วพูดขึ้น “ฉันชื่อมายมิ้นท์ แต่ฉันไม่มีน้องชายนะคะ คุณโทรผิดแล้ว”

“ไม่ผิดค่ะ เขาบอกว่าเป็นน้องชายคุณ ชื่อปีโป้”

เมื่อได้ยินชื่อนี้ มายมิ้นท์ก็นึกถึงพฤติกรรมแย่ต่างๆ ของปีโป้ก่อนหน้านี้ เส้นขนสั่นระริกทั้งร่าง “ขอโทษค่ะ ฉันไม่รู้จัก”

พูดจบเธอก็วางสายไป

ลาเต้ถามอย่างสงสัย “น้องชายอะไร? ราเม็งตามหาคุณเหรอ?”

“ไม่ใช่ เธอโทรผิด”

มายมิ้นท์กับลาเต้ออกจากห้องทำงานไป ปรึกษากันว่าจะไปกินอาหารญี่ปุ่น และคุยเรื่องการวางแผนเทนเดอร์กรุ๊ปไปเลย

สุดท้ายเพิ่งเข้าลิฟต์ไป โทรศัพท์ก็ดังอีกครั้ง

มายมิ้นท์กลั้นอารมณ์ขณะรับสาย ทางนั้นไม่ใช่ตำรวจหญิงพูด กลายเป็นปีโป้

“ฮัลโหล พี่สะใภ้ พี่มาเอาผมออกไปจากสถานีตำรวจที”

มายมิ้นท์แต่งงานกับเปปเปอร์มาหกปี ปีโป้น้องชายเขาจะเฮ้ใส่เธอ ไม่ก็เรียกเธอด้วยชื่อเต็มยศ นี่เป็นครั้งแรกที่เรียกเธอว่า “พี่สะใภ้”

แค่เจ้าเด็กแสบเรียกด้วยความไม่เต็มใจมากๆ ราวกับสองคำนี้เค้นออกมาจากไรฟัน

“ฉันหย่ากับพี่ชายนายนานแล้ว” มายมิ้นท์เตือนเขา และราวกับกำลังเตือนตัวเอง “นายควรโทรหาพี่ชายนายนะ ให้เขาไปรับนาย”

ปีโป้พูดด้วยความขุ่นเคือง “คุณมาสถานีตำรวจมันจะตายเหรอ!”

“ให้พี่ชายนายไปสิ”

มายมิ้นท์เห็นเจ้าเด็กแสบอารมณ์มาเร็วไปเร็ว ทันใดนั้นก็เงียบและขมวดคิ้ว

เธอกำลังจะวางสาย ปีโป้ก็วางไปก่อนเธอหนึ่งก้าว

“น้องชายเปปเปอร์ตามหาคุณเหรอ?” ลาเต้ถาม เขาได้ยินคำพูดสำคัญไม่น้อยจากคำพูดของมายมิ้นท์

“ได้ยินว่าเปปเปอร์จองที่นั่งไว้ที่โรงแรมสุขสกาย เชิญครอบครัวส้มเปรี้ยวมากินข้าวกับพ่อแม่เขา เจรจากันเรื่องเวลาหมั้นหมายใหม่ น้องชายเขาน่าจะไปกินข้าวที่โรงแรมด้วยกันกับเขาสิ ทำไมอยู่ที่สถานีตำรวจ?”

“เหมือนผู้ต้องหาจะถูกกักขัง” ใบหน้ามายมิ้นท์ไม่สั่นไหวสักนิด เม้มปาก “อยากให้ฉันไปพาเขาออกมา”

ลาเต้ยิ้มเยาะ “เขาทำเหมือนคุณยังไม่หย่ากับเปปเปอร์ อยากจะจิกหัวใช้คุณยังไงก็ได้เหรอ? นิสัยนี้ของเขาเหมือนแม่ของเขาเป๊ะเลย!”

เมื่อมาถึงโรงรถ จะขึ้นรถ จู่ๆ มายมิ้นท์ก็ถามขึ้น “ปกติผู้ต้องหาถูกขังที่สถานีตำรวจนานแค่ไหน?”

“ต้องดูว่าทำอะไรผิด ถ้าต่อยตีกันไม่มีใครประกันตัว ต้องกักขังประมาณสิบห้าวัน” ขณะที่ลาเต้พูด ก็มองมายมิ้นท์อย่างเงียบๆ “คุณจะไปพาเขาออกมาเหรอ?”

“เขาไม่กล้าโทรหาเปปเปอร์ แสดงว่าเรื่องที่ทำผิดต้องร้ายแรงมาก” มายมิ้นท์ขึ้นรถไป “ฉันจะไปดูสักหน่อย”

ลาเต้โน้มตัวเคาะกระจกรถ สีหน้าแววตาสงบ “คุณต้องการน้องชายอดีตสามี แต่ไม่ต้องการฉันเหรอ?”

มายมิ้นท์ไม่สนใจเขา ขับรถออกจากโรงรถใต้ดิน

ระหว่างทางไปสถานีตำรวจ มายมิ้นท์นึกย้อนบทสนทนาที่คุยกับลาเต้ที่โรงรถเมื่อครู่นี้ เกลียดที่ตัวเองใจอ่อนในตอนนั้น

ตกลงกันแล้วว่าจะปล่อยไป ผลสุดท้ายพอน้องชายเขาเกิดปัญหา เธอกลับอยากไปช่วยเหลือ

หลังจากมาถึงสถานีตำรวจ มายมิ้นท์ก็แจ้งชื่อปีโป้ ตามตำรวจหญิงเข้าไปด้านใน ไม่นานก็เห็นวัยรุ่นในชุดนักเรียนยืนอยู่ข้างๆ กำแพงหนึ่งแถว

ร่างแต่ละคนมอมแมม รอยช้ำบนใบหน้ารุนแรง

“ปีโป้” ตำรวจหญิงเรียกปีโป้ที่ยืนอยู่ในกลุ่มวัยรุ่น “พี่สะใภ้นายมารับแล้ว”

ปีโป้เงยหน้าขึ้นทันที เมื่อเห็นมายมิ้นท์ ดวงตาเขาก็เป็นประกายในเวลาสั้นๆ ไม่นานก็เม้มปาก ทำเสียงฮึดฮัด “ยัยบ้านี่ ฉันรู้ว่าเธอจะมา”

มายมิ้นท์มองเขาอย่างสงบ “นายเรียกฉันว่าอะไรนะ?”

เธอสวมเสื้อคลุมสีดำ มัดผมหางม้าต่ำๆ ทั้งร่างดูอ่อนโยนสง่างาม แววตาสงบนิ่งกลับทำให้ปีโป้ลำคอเย็นวาบ

ทั้งคู่มองหน้ากันสักพักหนึ่ง ปีโป้ก็เค้นคำออกมาจากไรฟัน “พี่! สะใภ้!”