รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 316

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ก็คิดว่าเปปเปอร์เต็มใจช่วยส้มเปรี้ยว รู้สึกดีใจก็ถือโอกาสมองมายมิ้นท์ที่อยู่ข้างหลังเปปเปอร์ด้วยสายตาจองหอง ราวกับกำลังพูดว่า‘ดูสิ คุณไม่ยอมปล่อยส้มเปรี้ยว คนอื่นก็ช่วยส้มเปรี้ยวอยู่ดี’

มายมิ้นท์เกือบจะอาเจียนออกมา

เปปเปอร์เห็นพฤติกรรมของคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ แววตาก็เย็นยะเยือกขึ้น

แต่คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์กลับไม่สังเกตเห็น จึงพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้นว่า：“ง่ายมาก ขอเพียงแค่คุณไปที่สถานีตำรวจ ด้วยสถานภาพของคุณ พวกเขาจะต้องไว้หน้าคุณแน่ ถ้ายังไม่ได้อีก คุณก็ให้ตระกูลชุติเกษมออกหน้า ตระกูลชุติเกษมเป็นครอบครัวชนชั้นสูง พวกเขาเอ่ยปาก ตำรวจจะต้องปล่อยตัวส้มเปรี้ยวแน่”

“เหอะ”เปปเปอร์หัวเราะเย้นหยัน“คุณยังคงให้เกียรติผมจริงๆ ใช่ ผมสามารถช่วยส้มเปรี้ยวได้จริงๆ แต่ว่าทำไมผมต้องทำอย่างงั้นด้วยล่ะ？”

เมื่อคำพูดนี้พูดออกไป ความดีใจบนใบหน้าของคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ จู่ๆก็แข็งทื่อ “หมาย……หมายความว่าอะไร？”

มายมิ้นท์ก็มองชายที่อยู่ข้างหน้าด้วยความประหลาดใจ

ทำไม！？

เขาไม่ช่วยส้มเปรี้ยวแล้วเหรอ？

สายตาของชวนชมเป็นประกาย สองมือประสานกันอย่างตื่นเต้น

เดิมทีหล่อนคิดว่าครั้งนี้ส้มเปรี้ยวจะได้รับความช่วยเหลือจากคุณผู้ชายท่านนี้

คิดไม่ถึงเลยว่าจะกลับตาลปัตร คุณเปปเปอร์ท่านนี้เปลี่ยนใจแล้ว！

“ความหมายก็คือ ผมไม่ช่วยหล่อน！”เปปเปอร์พูดขึ้นอย่างเย้นหยัน

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์เบิกตากว้าง“ไม่ช่วยส้มเปรี้ยว？แต่ว่าเมื่อสักครู่นี้คุณบอกว่า ……”

“ผมพูดตอนไหน？”เปปเปอร์พูดขัดจังหวะหล่อนอย่างรำคาญ“ผมก็แค่ถามว่าจะช่วยยังไง ยังไม่ได้รับปากเลยว่าจะช่วยหล่อนไหม？”

“……”จู่ๆคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ก็โมโหถึงกับพูดไม่ออก

ใช่ เขาก็แค่ถาม ไม่ได้บอกว่าจะช่วยจริงๆ

หล่อนคิดไปเอง

มองดูท่าทีเศร้าโศกของคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ มายมิ้นท์ก็อารมณ์ดีไม่น้อย ความโกรธเปปเปอร์ที่มีอยู่ในใจ ก็จางหายไปจนหมดสิ้น

เมื่อสักครู่นี้เธอตัดสินใจแล้วว่า หากเปปเปอร์ต้องการช่วยส้มเปรี้ยวจริงๆ เธอก็จะยอมพังพินาศไปพร้อมกับเขาที่นี่ แม้ไม่สามารถทำลายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ได้ อย่างน้อยเธอก็จะดึงเขาลงไปตกต่ำด้วยกัน

แต่ว่าโชคดีที่สุดท้ายสมองเขายังใช้การได้อยู่ และไม่ได้ทำอย่างนั้นจริงๆ

รับรู้ได้ว่าสายตาของหญิงสาวที่อยู่ข้างหลังกลับสู่สภาวะปกติ ไม่เหมือนกับเมื่อสักครู่นี้ที่แหลมคมขนาดนั้น เปปเปอร์ก็รู้ว่าเธอหายโกรธแล้ว

เขาเหลือบหันไปมองเธอครู่หนึ่ง พลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า：“ต่อไป ผมจะไม่ทำให้คุณต้องผิดหวังอีก”

มายมิ้นท์เลิกคิ้ว จากนั้นพูดขึ้นอย่างราบเรียบว่า：“ประธานเปปเปอร์ ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับคุณ คุณไม่จำเป็นต้องสัญญากับฉัน”

เปปเปอร์มองไปที่เธออย่างตั้งใจ“ไม่ว่าตอนนี้พวกเราจะมีความสัมพันธ์อะไรกันหรือไม่ ผมก็อยากให้คุณรู้ว่า ต่อไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมจะอยู่เคียงข้างคุณ นี่คือคำสัญญาของผม”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ มายมิ้นท์ยังไม่ทันได้ยังไม่แสดงออก คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ก็ทนไม่ไหวเสียแล้ว

หล่อนชี้ไปที่มายมิ้นท์“เป็นหล่อนใช่ไหม？หล่อนไม่ให้คุณช่วยส้มเปรี้ยวใช่ไหม？”

คำพูดประโยคนี้ทำให้มายมิ้นท์โมโหจนต้องหัวเราะออกมา

นี่มันเกี่ยวอะไรกับเธอ？

แต่ไหนแต่ไรเธอไม่เคยพูดกับเปปเปอร์มาก่อน

เปปเปอร์ขมวดคิ้วมองคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ด้วยความสงสัย“ไม่เกี่ยวกับมายมิ้นท์ เป็นความต้องการของตัวผมเอง คุณคิดว่าผมจะช่วยคนที่จ้องทำร้ายคนที่ผมรักซ้ำแล้วซ้ำเล่างั้นเหรอ？”

เมื่อได้ยินประโยคนี้‘คนที่ผมรัก’มายมิ้นท์หันศีรษะไปด้านอื่นอย่างอัตโนมัติ ไม่ได้มองไปที่เปปเปอร์

สายตาของเปปเปอร์สังเกตเห็นท่าทีของเธอ แววตาหดหู่ ในใจถอนหายใจครู่หนึ่ง

เธอก็ยังคงไม่เชื่อว่าเขาจริงใจ

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์อ้าปาก เสแสร้งตอบกลับไปว่า：“แม้……แม้ว่าส้มเปรี้ยวจะทำแบบนี้ แต่ก็เป็นเพราะว่าหล่อนรักคุณมาก！”

“หล่อนรักผมก็ต้องปลอมตัวเป็นคนที่ผมรัก จากนั้นก็ทำร้ายคนที่ผมรักงั้นเหรอ？บนโลกใบนี้ มีหลักการแบบนี้ที่ไหนกัน！”สีหน้าของเปปเปอร์ขรึมลง พลางถามอย่างฉงน

ร่างกายของคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์สั่นเล็กน้อย“ส้มเปรี้ยวผิดไปแล้ว……แต่ว่ามายมิ้นท์ก็ไม่ได้เป็นอะไรไม่ใช่เหรอ？อีกทั้งคุณกับส้มเปรี้ยวก็อยู่ด้วยกันตั้งหลายเดือน คุณไม่รู้สึกอะไรกับส้มเปรี้ยวบ้างเลยเหรอ？”

“ถ้างั้นผมขอถามคุณหน่อย หากคนรักของคุณไม่ใช่เยี่ยมบุญ แต่เป็นผู้ชายคนอื่น พอเยี่ยมบุญรู้เรื่องเข้าก็ไปทำร้ายผู้ชายคนที่คุณรัก คุณจะยังรู้สึกดีกับเยี่ยมบุญอีกไหม？”เปปเปอร์มองไปที่หล่อน