รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 315

เปปเปอร์กดเปลือกตาลงต่ำ“ไม่เป็นไรครับ มาต่อกันเถอะ”

มายมิ้นท์นำโทรศัพท์วางไว้ข้างๆ พลาง อึม หนึ่งที่

หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง การอธิบายก็สิ้นสุดลง

มายมิ้นท์ปิดสมุดโน้ตลง พลางเผยรอยยิ้มที่ยากยิ่งให้กับเปปเปอร์ “ขอบคุณประธานเปปเปอร์ ฉันเข้าใจพอสมควรแล้ว ที่เหลือเดี๋ยวคืนนี้ฉันจะไปจัดการเองค่ะ”

“อย่างนั้นก็ได้ครับ”เปปเปอร์ลุกขึ้น“พรุ่งนี้ไปตรวจการที่โรงงานตอนเก้าโมงเช้า อย่าสายล่ะ”

“ได้ค่ะ”มายมิ้นท์พยักหน้า

ในเวลานี้ ประตูของห้องประชุมถูกเปิดออก ผู้ช่วยเหมันตร์ลากรถเสบียงเข้ามา บนรถเสบียงมีอาหารจำนวนมาก ไม่นานก็ทำให้ห้องประชุมอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมน่ารับประทาน

มายมิ้นท์กอดสมุดโน้ตไว้ที่หน้าอก“ในเมื่อประธานเปปเปอร์ต้องการรับประทานอาหารกลางวัน ถ้าอย่างนั้นฉันคงไม่รบกวนแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะคะ”

“เดี๋ยวก่อน”เปปเปอร์คว้าแขนของเธอไว้“กินข้าวด้วยกันเถอะ”

“ฮ่า？”มายมิ้นท์ขมวดคิ้ว

แววตาของเปปเปอร์เป็นประกายเล็กน้อย“คุณมาประชุมที่บริษัทตระกูลนวบดินทร์ ในฐานะที่เป็นเจ้าของบริษัทตระกูลนวบดินทร์คงไม่เหมาะแน่หากแม้แต่ข้าวก็ไม่เลี้ยงคุณ อีกทั้งนี่ก็เป็นเพียงการรับประทานอาหารระหว่างคู่ค้า คุณคงไม่ปฏิเสธใช่ไหมครับ？”

มายมิ้นท์มองไปที่เขา มุมปากกระตุกอย่างเงียบ ๆ

ความหมายของเขาก็คือ หากเธอปฏิเสธอาหารมื้อนี้ ก็หมายความว่า เธอไม่ให้ความสำคัญกับความร่วมมือระหว่างพวกเขา？

มือถูกที่หน้าผาก มายมิ้นท์นั่งลงอีกครั้ง“ฉันทราบแล้ว ต้องขอบคุณประธานเปปเปอร์ที่รับรอง”

คิ้วที่ขมวดของเปปเปอร์คลายลง “ ไม่ถึงกับรับรองอะไรหรอกครับ ก็แค่ให้คนสั่งอาหารมานิดหน่อย หวังว่าจะถูกปากคุณนะครับ”

พูดจบ เขาก็นั่งลงอีกครั้ง

ขณะที่ผู้ช่วยเหมันตร์เสิร์ฟอาหารก็กลอกตาในใจ

สั่งอาหารมาอย่างลวกๆสองสามอย่างงั้นเหรอ อาหารพวกนี้เป็นอาหารที่คุณมายมิ้นท์ชอบกินที่สุดอย่างเห็นได้ชัด

อีกทั้งประธานเปปเปอร์ก็น่าสงสารจริงๆ ต้องใช้การบีบบังคับในการแลกเปลี่ยน ถึงจะมีโอกาสกินข้าวกับคุณมายมิ้นท์สักครั้ง

“ให้คุณ”เปปเปอร์ยื่นตะเกียบคู่หนึ่งให้กับมายมิ้นท์

มายมิ้นท์ยื่นมือออกไปรับ“ขอบคุณค่ะ”

“ไม่เป็นไรครับ ลองชิมดูนะครับว่ารสชาติเป็นยังไงบ้าง”เปปเปอร์ชี้ไปที่อาหารที่อยู่บนโต๊ะประชุม เพื่อให้สัญญาณเธอขยับตะเกียบ

มายมิ้นท์ให้เกียรติโดยการคีบอาหารที่อยู่ตรงหน้า

“เป็นยังไงบ้าง？”เปปเปอร์ถาม

มายมิ้นท์กลืนอาหารที่อยู่ในปาก เงยหน้ามองไปที่เขา มองดูสีหน้ารอคอยของเขาพลางพยักหน้าลง“อร่อยมากค่ะ”

เปปเปอร์ถอนหายใจอย่างโล่งอก และคีบอาหารให้ตนเองนิดหน่อย “ถ้างั้นก็กินเยอะๆนะครับ”

เมนูนี้ไม่มีในเมนูโรงแรม แต่เป็นเมนูบ้านเกิดของแม่มายมิ้นท์ พ่อครัวของโรงแรมไม่เคยทำมาก่อน เขาขอให้พ่อครัวของโรงแรมเรียนรู้และทำทันที เขาจึงเป็นกังวลว่าจะไม่ถูกปากเธอ

แต่ว่าตอนนี้เมื่อดูแล้ว ดูก็ดูพึงพอใจไม่น้อย

มองดูเปปเปอร์เคร่งเครียดกระทั่งผ่อนคลาย ผู้ช่วยเหมันตร์ส่ายศีรษะอย่างทอดถอนใจ

ประธานเปปเปอร์ที่เย็นชาแข็งแกร่งในสายตาคนอื่น แต่ต่อหน้าคุณมายมิ้นท์กลับระมัดระวังอย่างที่สุด

หากคนข้างนอกเห็นเข้า เกรงว่าลูกตาน่าจะหลุดร่วงลงที่พื้น

ระหว่างช่วงรับประทานอาหาร น้อยครั้งมากที่เปปเปอร์จะขยับตะเกียบ ส่วนมากก็คือมาดูมายมิ้นท์กินมากกว่า

มองดูเธอกินจนแก้มป่อง ในใจก็รู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก

อีกทั้งมีหลายครั้งที่เขาต้องการคีบอาหารให้กับมายมิ้นท์ แต่เกรงว่าเธอจะปฏิเสธ จึงทำได้เพียงอดกลั้นไว้

หลังจากรับประทานอาหารเรียบร้อยแล้ว มายมิ้นท์มองดูเวลา เกือบจะสิบเอ็ดโมงแล้ว จึงได้เอ่ยปากขอตัว

เปปเปอร์รู้ดีว่าเธอยังต้องไปศาล จึงไม่ได้รั้งให้เธออยู่ต่อ ลุกขึ้นพลางพูดขึ้นว่า：“เดี๋ยวผมไปส่งคุณที่ชั้นล่างนะครับ”

มายมิ้นท์เช็ดที่ริมฝีปาก ไม่ได้ปฏิเสธ

เพราะว่าเธอรู้ว่า แม้ว่าเธอจะปฏิเสธ เขาก็คงไปส่งอยู่ดี

ทั้งสองคนมายังลานจอดรถ มายมิ้นท์หยิบกุญแจรถออกมา ขณะที่กำลังจะกดรีโมท เสียงสะอึกสะอื้นก็ดังมาจากด้านหลัง“เปปเปอร์！”

เปปเปอร์ขมวดคิ้ว หันหลังไปดู

มายมิ้นท์ก็หันหลังไปเช่นเดียวกัน เห็นคนที่มาเป็นคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์และชวนชม เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ก็เห็นมายมิ้นท์เช่นเดียวกัน จึงหยุดร้องไห้ พลางจ้องมองเธอด้วยความโมโห“คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง？”