รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 329

ริมฝีปากบางของราเม็งขยับ พูดไม่ออก เห็นชัดว่าคือความหมายนี้

มายมิ้นท์เกาะเก้าอี้นั่งลง “เปปเปอร์บอกฉัน ไม่งั้นฉันก็คงไม่มีทางรู้ ฉันคิดมาตลอดว่า ความสัมพันธ์ของพวกเราคือพี่น้องธรรมดา แต่คิดไม่ถึงว่านายกลับคิดกับฉันเป็น……”

คำพูดในตอนท้ายเธอไม่ได้พูด แต่ความหมายก็ชัดเจนมาก

ราเม็งสีหน้าหดหู่ลง

ที่แท้ก็เปปเปอร์เป็นคนบอก

แต่จะว่าไปแล้ว ให้พี่รู้ความรู้สึกที่แท้จริงของเขาก็ดี มิฉะนั้นเขาก็ยังสับสนอยู่ว่าจะบอกความในใจกับพร่อย่างไร จึงจะไม่ทำให้พี่ตกใจ

“ที่เปปเปอร์พูดถูกต้อง ผมไม่ได้รู้สึกกับพี่แบบพี่น้องจริงๆ แต่เป็นความรักแบบชายหญิง ที่ผมวางยาพี่ ก็เพราะผมรับไม่ได้ที่พี่ตั้งท้องลูกของผู้ชายคนอื่น แต่ว่า!”

ราเม็งมองเธอ “แต่ว่าอย่างที่ผมบอกเมื่อครู่ ไม่อยากให้พี่ถูกมองด้วยสายตาแปลกประหลาดจากคนภายนอกก็จริง มายมิ้นท์ ผมรู้ว่าผมไม่ควรวางยาคุณ แต่ผมก็ไม่ได้คิดจะทำร้ายคุณ ยานั้นจะมีอันตรายกับเด็กในท้องคุณเท่านั้น ไม่มีอันตรายกับคุณ”

วินาทีนี้ เขาไม่ได้เรียกเธอว่าพี่อีกแล้ว ในที่สุดก็เรียกชื่อของเธอ ออกมาตรงๆอย่างที่อยากเรียกที่สุดมาตลอด

มายมิ้นท์!

“คุณคิดว่าคุณไม่ได้ทำร้ายฉันจริงๆเหรอ” มายมิ้นท์หัวเราะเยาะสมเพชตัวเอง “ไม่ คุณทำร้ายฉัน คุณทำร้ายจิตใจฉัน”

เธอชี้ไปที่หัวใจของตัวเอง “คุณวางยาฉัน สำหรับฉันแล้ว ไม่ได้เป็นเพียงแค่การเอาลูกในท้องฉันออกไปธรรมดา สำหรับฉันแล้วเป็นการทรยศหักอย่างหนึ่งคุณรู้มั้ย นอกจากคุณตาแล้ว คนที่ฉันเชื่อใจมากที่สุดก็คือคุณกับลาเต้ แต่ผลเป็นอย่างไรล่ะ คุณวางยาฉัน หากต่อไปฉันทำเรื่องอะไรที่คุณรับไม่ได้ คุณก็คงจะทำกับฉันแบบนี้ใช่หรือเปล่า”

ราเม็งมีแววตาสงสัย ไม่ได้พูดอะไร

มายมิ้นท์เห็นอย่างนั้น ในใจก็รวดร้าว

ดูท่าทาง เขาจะทำอย่างนั้นจริงๆ

ราเม็งเองก็เข้าใจว่าปฏิกิริยาโต้ตอบของตนเองเผยให้เห็นปัญหา ทำให้มายมิ้นท์กลัวแล้ว สีหน้าเปลี่ยนไปทันที รีบพูดว่า “พี่ ผม……”

“เอาละราเม็ง อย่าพูดเลย นายออกไปก่อนเถอะ ฉันอยากอยู่เงียบๆคนเดียว” มายมิ้นท์หันหน้าไป ไม่มองเขาอีก

ราเม็งเห็นเธอห่างเหินเย็นชากับตนเองแบบนี้ ในใจก็ตระหนก แสดงอารมณ์ดุร้ายออกมา

แต่ไม่นาน เขาก็ปรับจิตใจอารมณ์ได้แล้ว ก็มีสีหน้าท่าทางกลับมาเป็นปกติ หลุบเปลือกตาลงตอบว่า “ได้”

เขาหมุนตัวไป ก้มหน้าเดินไปทางประตู ทำให้มองเห็นไม่ชัดว่ามีสีหน้าอย่างไร

เปิดประตูแล้ว ราเม็งเกือบจะชนเข้ากับคนที่ด้านนอกประตู

โชคดีที่คนด้านนอกมีปฏิกิริยารวดเร็วว่องไว ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง

ราเม็งมองคนด้านนอกอย่างเยือกเย็น จากนั้นเดินผ่านคนคนนั้นไป

การันต์มองแผ่นหลังเขา ขมวดคิ้ว มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มขี้เล่น แล้วเดินเขาไปในห้องผู้ป่วย

“คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าคนที่วางยา จะเป็นเขาได้” การันต์พูดพลางพิงผนังข้างประตู

ขนตามายมิ้นท์กระเพื่อม “คุณได้ยินแล้วเหรอ”

“พอได้ยินอยู่บ้าง” การันต์เชิดหน้า

มายมิ้นท์ยิ้มเจื่อน “ใช่ คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าคนที่วางยาพิษ จะเป็นราเม็ง”

เพราะว่ารับเด็กในท้องเธอไม่ได้ ดังนั้นจึงวางยาเธอ แม้ว่ายาพิษจะไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต ไม่ได้มีอันตรายกับเธอมากมายนัก

แต่ความโหดร้ายอย่างนี้ของราเม็ง ก็ทำให้เธอตกใจมากแล้ว

จู่ๆเธอก็รู้สึกว่า เธอไม่ได้รู้จักราเม็งดีจริงๆ

ก็ใช่ ครั้งสุดท้ายที่เธอไปเจอราเม็งที่อำเภอแสงดาวคือเมื่อสิบปีก่อน ตอนนั้นราเม็งเพิ่งอายุสิบห้า อายุเท่ากับปีโป้

ต่างคนต่างก็เติบโตกันหมดแล้ว ต่างก็เปลี่ยนแปลงกันไป ไม่มีใครไม่เปลี่ยน เปปเปอร์ก็ด้วย เธอเอง ราเม็งก็เช่นกัน

ยิ่งไปกว่านั้น เธอกับราเม็งแยกจากกันมาสิบปี ภายในสิบปีนี้ ราเม็งต้องผ่านอะไรมาบ้างเธอก็ไม่รู้ ดังนั้นเธอจะไปเข้าใจราเม็งทุกอย่างได้อย่างไรเพราะเธออวดเก่งเกินไป คิดว่าตัวเองเข้าใจทุกอย่างดี