รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 331

เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ เปปเปอร์พยายามสงบสติอารมณ์ ก่อนจะมองไปที่มายมิ้นท์ “ผมยอมรับว่าสิ่งที่ผมทำในอดีตมันผิด และต่อจากนี้ผมจะชดเชยในสิ่งที่ผมได้ทำผิด แต่ปัจจุบันกับอดีตเป็นคนละเรื่องกัน มายมิ้นท์ คุณเอาทั้งสองสิ่งมารวมกันไม่ได้ ราเม็งวางยาพิษให้คุณ จนทำให้เด็กผิดปกติ ซึ่งนี่ถือว่าเป็นคดีอาชญากรรมข้อหาเจตนาฆ่าได้แล้ว ดังนั้นจะต้องแจ้งความกับตำรวจ!”

“เด็กที่ฉันตั้งใจจะทำแท้งอยู่แล้ว ถ้าจะผิดปกติก็ให้ผิดปกติไปเถอะ สรุปนะ ยังไงฉันก็ไม่มีทางปล่อยให้ราเม็งถูกจับแน่นอน!” มายมิ้นท์ยังคงมองไปที่เขา ท่าทีของเธอแน่วแน่มาก

เปปเปอร์ขมวดคิ้วอย่างไม่อยากจะเชื่อ “คุณพูดอะไรนะ ถ้าจะผิดปกติก็ปล่อยให้ผิดปกติไปเถอะเหรอ? มายมิ้นท์ นั่นคือลูกของคุณนะ!”

เธอในฐานะแม่ ควรจะพูดจาอย่างนี้เหรอ?

แน่นอนว่ามายมิ้นท์ก็รู้ว่ามันไม่เหมาะสม แต่มันก็ไม่สำคัญอะไร เธอไม่สนใจสิ่งที่เปปเปอร์คิดอยู่แล้ว

มายมิ้นท์ปล่อยแขนของเขา แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “เป็นลูกฉันแล้วมันจะทำไม เขาไม่ควรมาบนโลกใบนี้อยู่แล้ว การปรากฏตัวของเขาเป็นความผิดพลาด และอีกอย่าง เขายังเป็นแค่ตัวอ่อน ไม่ใช่คนด้วยซ้ำไป แล้วจะสามารถเปรียบเทียบกับตำแหน่งของราเม็งในใจฉันได้ยังไง?”

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเธอจะพูดอย่างนี้ แต่หัวใจของเธอก็รู้สึกเจ็บปวด

ในเวลานี้ เธอตระหนักได้ว่าที่จริงแล้ว เธอไม่ได้ไม่ให้ความสำคัญกับเด็กคนนั้นอย่างที่เธอคิดไว้

แต่เปปเปอร์ไม่รู้ว่ามายมิ้นท์กำลังคิดอะไรอยู่ เขาถอยหลังหนึ่งก้าว ก่อนจะมองเธอราวกับเป็นคนแปลกหน้า “ได้ แม้ว่าคุณจะไม่ให้ความสำคัญกับเด็กคนนั้น แต่ผมให้ความสำคัญกับเด็กคนนั้น เพราะนั่นเป็นลูกของผมเหมือนกัน ผมในฐานะพ่อ การเรียกร้องความยุติธรรมให้ลูกคงจะทำได้ใช่ไหม”

มายมิ้นท์ยิ้ม “ความยุติธรรม? เปปเปอร์คุณรู้ว่าฉันท้องมานานแล้วไม่ใช่เหรอ แต่ตอนนั้นคุณไม่ได้เป็นแบบนี้เลย คุณไม่สนใจด้วยซ้ำไปว่าฉันจะเก็บเด็กคนนี้ไว้ไหม ถ้าเอาเด็กออกคุณจะมีความสุข ถ้าไม่เอาเด็กออกคุณก็ไม่รู้สึกอะไร เพราะยังไงคุณก็ไม่รับเด็กคนนี้อยู่แล้ว ดังนั้น ตอนนั้นฉันไม่เห็นว่าคุณจะสนใจเด็กคนนี้เลย แต่ตอนนี้คุณก็มาเพื่อแสดงความรักของพ่อ คุณไม่คิดว่ามันสายไปเหรอ นี่มันไร้สาระเกินไปไหม”

ลำคอของเปปเปอร์แห้งผาก “นี่คุณมองผมเป็นอย่างนี้เหรอ?”

“ไม่ใช่ว่าฉันมองคุณแบบนั้น แต่นั่นคือสิ่งที่คุณทำ” มายมิ้นท์มองเขาอย่างเหน็บแนม

เปปเปอร์รู้สึกเจ็บปวดในใจ เขาอยากบอกว่ามันไม่ใช่แบบนั้น แต่คำพูดมันติดอยู่ตรงริมฝีปาก เขาไม่สามารถพูดออกมาได้

บางที เขาอาจจะเป็นอย่างที่เธอคิดจริงๆ ดังนั้นเขาจึงพูดออกมาไม่ได้

เปปเปอร์เงียบไปนานก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า “คุณอยากปล่อยราเม็งไปจริงๆ เหรอ?”

มายมิ้นท์หลับตาลง “ใช่”

“แม้ว่าเขาจะวางยาคุณ? คุณก็จะไม่เอาเรื่องเหรอ?” เขาถามอีกครั้ง

มายมิ้นท์บีบฝ่ามือของเธอแน่น “ใช่ ฉันเชื่อว่าราเม็งจะปรับปรุงตัว และฉันยินดีที่จะให้โอกาสเขา”

ทุกคนเห็นแก่ตัวด้วยกันทั้งนั้น

เมื่อเทียบกับเด็กที่ไม่คาดดิด เธอให้ความสำคัญกับราเม็งจริงๆ และความรู้สึกของเธอที่มีต่อเสี่ยวราเม็ง เธอก็ไม่สามารถมองดูราเม็งเข้าคุกไปแบบนั้นได้

“เป็นโอกาสที่ดี ในอนาคตคุณไม่กลัวว่าเขาจะทำกับคุณแบบนี้อีกเหรอ?” เปปเปอร์จ้องไปที่มายมิ้นท์

ดวงตาของเป็นประกาย และเธอก็เม้มริมฝีปากที่ซีดเล็กน้อย “ฉันเชื่อว่าราเม็งจะไม่ทำอีกที ครั้งนี้เขาทำแบบนี้เพราะเขาป่วย"

เขาป่วยเป็นอะไรไป เธอไม่คิดที่จะบอกเขา

เพราะนี่คือเรื่องส่วนตัวของราเม็ง

เปปเปอร์ไม่ต้องการรู้ ดังนั้นเขาจึงก้มศีรษะลงและยิ้มเย้ยหยัน “เพราะป่วย...ถ้าสิ่งที่ผมทำกับคุณก่อนหน้านี้ เป็นเพราะผมป่วยเหมือนกัน คุณจะยกโทษให้ผมเหมือนที่คุณยกโทษให้ราเม็งง่ายๆ ไหม?”

มายมิ้นท์ขมวดคิ้ว “คุณกำลังพูดถึงอะไร คุณป่วยเหรอ?”

เปปเปอร์ถอนหายใจเบาๆ “เป็นอย่างที่คิดไว้ คุณไม่เชื่อผม”

เหตุผลที่เขาไม่ได้บอกเธอ ว่าเขาถูกสะกดจิต ก็เพราะเขาไม่ต้องการใช้ประโยชน์จากความอ่อนโยนของเธอ

เหตุผลที่สำคัญที่สุดคือ เพราะเขารู้ว่าเธอไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูด เธอแค่คิดว่า เขาจงใจพูดแบบนี้ สิ่งที่เขาพูดมาทั้งหมด เป็นเพียงข้ออ้างสำหรับสิ่งที่เขาเคยทำมาก่อน

มายมิ้นท์รับรู้ถึงความรู้สึกผิดหวังของเปปเปอร์ ริมฝีปากของเธอขยับ เหมือนเธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง

เปปเปอร์กลับมาดูเย็นชาตามปกติ เขาจ้องที่เธอและถามว่า “มายมิ้นท์ ผมจะถามอีกครั้ง คุณแน่ใจใช่ไหม ว่าต้องการปล่อยราเม็งไป คุณจะไม่เสียใจใช่ไหม?”

“ฉันไม่เสียใจ!” มายมิ้นท์พยักหน้าโดยไม่ลังเล

เปปเปอร์หลับตาลง และเมื่อเขาลืมตาขึ้น ความไม่แยแสก็เผยในดวงตา “ผมเข้าใจแล้ว คุณรีบพักผ่อนเถอะ แล้วพรุ่งนี้ผมจะมาใหม่”

ตอนแรกเขาตั้งใจว่าจะค้างคืนที่นี่ แต่ตอนนี้ เขาต้องใจเย็นลงก่อน

มายมิ้นท์มองไปที่แผ่นหลังของเปปเปอร์ และก็ตะโกนอย่างรวดเร็วว่า “เปปเปอร์”