รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 332

เปปเปอร์ขมวดคิ้ว “คิดบัญชี คิดบัญชีอะไร?”

“ไม่รู้ เขาคนนั้นไม่ยอมบอก เขาบอกจะรอพี่กลับมาถึงจะยอมบอก พี่จะกลับมา พี่รีบกลับมาเถอะ” ปีโป้เร่งเร้า

เปปเปอร์ตอบอืมไป “เข้าใจแล้ว”

หลังจากตัดสาย เขาก็ขมวดคิ้วแล้วก็พูดว่า “กลับคฤหาสน์ ไม่ไปโรงแรมแล้ว”

เดิมทีเขาตั้งใจว่าจะพักที่โรงแรมคืนนี้ พรุ่งนี้ตอนที่มายมิ้นท์ออกจากโรงบาลพยาบาลเขาจะได้มาถึงที่นี่เร็วหน่อย

แต่ตอนนี้เยี่ยมบุญไปที่คฤหาสน์ เขาต้องกลับไปที่คฤหาสน์ก่อน

“ครับ คุณเปปเปอร์” ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้ารับ

หลังชั่วโมงกว่า เปปเปอร์ก็มาถึงคฤหาสน์

คนใช้ได้ยินเสียงรถ จึงรีบออกไปเปิดประตู “คุณชายใหม่ กลับมาแล้วเหรอคะ”

“เยี่ยมบุญยังไม่กลับไปอีกหรอ?” เปปเปอร์ยื่นเสื้อคลุมในมือให้เธอ

คนใช้ส่ายหัว “ไม่ค่ะ คุณนายและคุณชายเล็กกำลังคุยกับเขาค่ะ”

เปปเปอร์เม้มริมฝีปากล่าง เขาไม่ได้พูดอะไร เขาเปลี่ยนรองเท้าแล้วเดินไปที่ห้องนั่งเล่น

ทันทีที่เดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น เขาก็ได้ยินเสียงที่แหลมคมของพิศมัย “คนที่นามสกุลภักดีพิศุทธิ์ เมื่อไหร่คุณจะออกไป”

“ผมจะไม่ไปไหน ผมจะไม่ไปไหนจนกว่าเปปเปอร์จะกลับมา วันนี้ผมขอพูดที่นี่เลยแล้วกัน ถ้าเปปเปอร์ไม่ให้คำอธิบายกับผม ผมจะไม่มีวันจบกับตระกูลภักดีพิศุทธิ์ของคุณ!”

เปปเปอร์พูดด้วยใบหน้าที่มืดมิด “หื้ม? ถ้าอย่างนั้นผมอยากจะรู้ว่าทำไมคุณถึงไม่ยอมจบกับตระกูลภักดีพิศุทธิ์!”

เมื่อได้ยินอย่างนี้ ทั้งสามคนในห้องนั่งเล่นก็เงียบไปทันที

หลังจากนั้น ปีโป้ก็ลุกขึ้นยืนอย่างมีความสุข “พี่ พี่กลับมาแล้ว”

“เปปเปอร์ ในที่สุดแกก็กลับมาแล้ว เร็วเข้า รีบไล่คนคนนี้ออกไป ฉันรู้สึกรำคาญมาก!” พิศมัยชี้ไปที่เยี่ยมบุญที่นั่งอยู่บนโซฟา ใบหน้าอ้วนของเธอไม่สามารถซ่อนความรังเกียจที่แรงกล้าไว้ได้

เยี่ยมบุญโมโหมากๆ

ผู้หญิงอ้วนคนนี้ช่างเย่อหยิ่งจริงๆ!

เมื่อสองสามเดือนก่อน ตระกูลภักดีพิศุทธิ์ของพวกเขายังคงเป็นหนึ่งในยี่สิบตระกูลที่ยิ่งใหญ่ของเมืองเดอะซี ทุกครั้งที่ผู้หญิงอ้วนคนนี้เห็นพวกเขา อย่าพูดเลยว่าเธอจะกระตือรือร้นแค่ไหน ทำตัวสนิทสนมกันเหมือนญาติเลย

แต่ตอนนี้ตระกูลภักดีพิศุทธิ์ก็ตกต่ำมาก ผู้หญิงอ้วนคนนี้กลับเปลี่ยนไปทันที โดยเฉพาะใช้สายตาที่เหยียดหยามมองที่พวกเขา เขารู้สึกโมโหมากจริงๆ!

ไอ้แก่ปิยศักดิ์ ในตอนนั้นเขาชอบผู้หญิงแบบนี้ได้ยังไงกัน? เป็นไปได้ไหมว่าเขาทานพวกอาหารดีๆ มามากเลย เลยอยากลองชิมอุจจาระข้างนอกบ้าง?

เมื่อเห็นใบหน้าที่บิดเบี้ยวของเยี่ยมบุญ ดวงตาของเปปเปอร์ก็เย็นชาทันที และเขายกมือขึ้นเพื่อปลอบพิศมัย “ผมเข้าใจแล้วครับ คุณแม่ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผม มันดึกแล้ว คุณแม่กับปีโป้กลับไปที่ห้องเพื่อพักผ่อนก่อนนะครับ”

“ฉันไม่พักผ่อน ฉันจะอยู่ดูว่า ตกลงแล้วเขาต้องการคิดบัญชีอะไรกับตระกูลนวบดินทร์!” หลังจากพูดจบ พิศมัยก็นั่งลง

ปีโป้ก็พยักหน้าติดต่อกัน “ผมก็อยากอยู่เหมือนกัน”

เมื่อเห็นว่าคุณแม่และน้องชายของเขาไม่ยอมจากไป เปปเปอร์ก็ไม่ได้ยืนกราน เขาเดินไปที่โซฟาที่อยู่ตรงข้ามกับเยี่ยมบุญ ก่อนที่เขาจะนั่งลง เขานั่งไขว่ห้าง และมองดูเขาอย่างเฉยเมย “พูดมาเถอะ มาหาผมเพื่อคิดบัญชีไม่ใช่เหรอ?”

เยี่ยมบุญมีสีหน้าหม่อนหมอน “ก็ได้ ในเมื่อคุณพูดตรงๆ ผมก็จะไม่วนไปวนมา เปปเปอร์ คุณทำแบบนี้กับส้มเปรี้ยวได้ยังไง!”

เปปเปอร์หรี่ตา “หมายความว่ายังไง”

เขาคิดว่าที่เยี่ยมบุญมาหาเขาดึกขนากนี้ คงจะเป็นเพราะเขาไม่พอใจในเรื่องการทำงาน

คาดไม่ถึง ที่แท้ก็เป็นเพราะส้มเปรี้ยว

เยี่ยมบุญลุกขึ้นยืนและชี้ไปที่จมูกของเปปเปอร์ “ทำไมน่ะเหรอ ก็แน่นอนว่าเป็นเพราะเรื่องการนอกใจของคุณไง!”

“นอกใจ?” ปีโป้ทานแอปเปิล เมื่อได้ยินเรื่องนี้เขาเกือบสำลักตาย เขาทุบหน้าอกตัวเองหลายครั้งก่อนจะดีขึ้น เขาลืมตาและมองไปที่เปปเปอร์อย่างไม่เชื่อสายตา “พี่! พี่หย่ากับส้มเปรี้ยวแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมยังนอกใจอีก หรือพี่กลับไปคบกับส้มเปรี้ยวอีกครั้งเหรอ”