รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 347

คุยเหรอ?

มายมิ้นท์เม้มริมฝีปากของเธอ

เธอพอจะรู้ว่าเขาต้องการพูดถึงเรื่องอะไร แต่สำหรับตัวเธอแล้วคิดว่าไม่มีอะไรให้น่าพูดถึง

การที่เธอตัดสินใจตัดขาดมิตรภาพกับทามทอย นอกจากเข้าช่วยเปปเปอร์ปกปิดหลอกลวงเธอแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือทามทอยมีความรู้สึกดีต่อเธอ

เปปเปอร์บอกว่าทามทอยชอบเธอ

ดังนั้นเมื่อครู่ที่เธอได้ลองสังเกตทามทอยอย่างเงียบๆ

แต่เธอไม่เห็นว่าทามทอยชอบเธอตรงไหน แต่ถึงอย่างไรเปปเปอร์ก็คงไม่ได้โกหก ดังนั้นเพื่อป้องกันเอาไว้ก่อน เธอจึงเลือกที่จะตัดความสัมพันธ์มิตรภาพกับทามทอย

เนื่องจากเธอไม่อาจตอบสนองต่อความรู้สึกของทามทอยได้ ดังนั้นก่อนที่ทามทอยจะพูดอะไรออกมา เธอควรจะตีตัวออกมาให้ห่างเขาก่อน

เมื่อเป็นเช่นนี้ความรู้สึกที่ทามทอยมีต่อเธอบางทีอาจจะค่อยๆ จางหายไป

……

เช้าวันต่อมา มายมิ้นท์ยังคงหลับใหลอยู่ในความฝัน แต่เธอถูกปลุกขึ้นด้วยโทรศัพท์สายหนึ่ง

เธอยังไม่ทันจะลืมตาขึ้น ก็ได้ยื่นมือออกมาจากผ้าห่มแล้วคลำไปที่หัวเตียงด้วยความชำนาญ

หลังจากสัมผัสได้ถึงโทรศัพท์แล้ว เธอก็ใช้ความเคยชินกดรับสาย ก่อนจะนำโทรศัพท์มาไว้ที่ข้างหู “สวัสดีค่ะ ใครคะ?”

เมื่อได้ยินน้ำเสียงอันง่วงนอนของมายมิ้นท์ คิ้วของเปปเปอร์ก็ดูอ่อนลงเล็กน้อย “ผมเอง”

“เปปเปอร์?” มายมิ้นท์ตื่นขึ้นทันที เธอเบิกตากว้างนำโทรศัพท์ออกมาดูชื่อ สายที่โทรเข้ามาเป็นชื่อเขาจริงๆ

“ครับผมเอง” เปปเปอร์พยักหน้า “ผมทำให้คุณตื่นเต้นเหรอ?”

มายมิ้นท์กัดริมฝีปากล่างของตัวเอง แต่ไม่ได้พูดอะไรออก

น้ำเสียงของเปปเปอร์ฟังดูรู้สึกผิด “ขอโทษนะครับ ผมคิดว่าคุณตื่นแล้ว”

“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?” มายมิ้นท์วางโทรศัพท์แนบหูแล้วถามขึ้นเบาๆ

เปปเปอร์ดูเหมือนจะสัมผัสไม่ได้ถึงความเยือกเย็นของเธอเท่าไรนัก เขาจึงได้ยิ้มขึ้นพูดว่า “ข่าวดีครับ ผู้ชายคนนั้นเดินทางมาถึงเมืองเดอะซีแล้ว”

“อะไรนะคะ” มายมิ้นท์กระโดดขึ้นจากเตียง

เนื่องจากท่าทางการเคลื่อนไหวของเธอที่กะทันหันจนเกินไป ทำให้เธอไม่ทันระวัง บริเวณท้องน้อยเกิดอาการเจ็บปวดขึ้นจนส่งเสียงซี๊ดออกมา

เปปเปอร์ได้ยินดังนั้นเขาก็รู้สึกตกใจ “เป็นอะไรครับ?”

“ไม่มีอะไรค่ะ” มายมิ้นท์ลูบทองน้อยของเธอ “ผู้ชายคนนั้นอยู่ที่ไหนคะตอนนี้”

เปปเปอร์ฟังออกว่าน้ำเสียงของเธอดูสั่นคลอนเล็กน้อย ตอนนี้เธอคงยังรู้สึกไม่สบายตัวเป็นอย่างมากสินะ แต่ไม่อยากจะบอกเขา เธอเป็นอะไรกันแน่?

เขาทำได้เพียงถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้และตอบกลับไปว่า “เมื่อสักครู่เพิ่งเดินทางมาถึงสถานีรถเมืองเดอะซี ตอนนี้กำลังถูกพาตัวมาที่นี่”

“โรงพยาบาลเหรอคะ?” มายมิ้นท์ขมวดคิ้ว “เปปเปอร์ตอบเบาๆ ในลำคอว่าอืม “ใช่ครับ คุณจะมาไหม?”

น้ำเสียงของเขาดูมีความหวัง

ตอนนี้ เขาพอจะเดาได้แล้วว่าเมื่อวานที่เธอเดินทางมาเยี่ยมเขา คงไม่ได้เกิดจากความตั้งใจของเธอเอง

เพราะว่าท่านย่าก็ได้เจอเธอด้วย ดังนั้นเขาจึงคิดว่าเธอน่าจะไปหาท่านย่า จากนั้นท่านย่าจึงสั่งให้เธอไปหาเขา ไม่อย่างนั้นเธอจะมาเยี่ยมเขาได้ยังไง?

ในเมื่อเธอไม่มาหาเขา เขาก็จะวางแผนให้เธอมาเอง

ดังนั้นเขาจึงสั่งให้นำชายคนนั้นไปที่โรงพยาบาล เมื่อเป็นเช่นนี้เธอก็จะมาที่โรงพยาบาลเพื่อดูหน้าชายคนนั้น และจะได้พบเขาด้วย

แม้ว่าวิธีแบบนี้จะดูสกปรกไปหน่อย แต่เพื่อต้องการที่จะได้พบเธอ ถึงวิธีการจะต่ำช้าก็ช่างมัน

มายมิ้นท์กำมือแน่น “ทำไมต้องเอาเขาไปที่โรงพยาบาลด้วย เปลี่ยนสถานที่ไม่ได้หรือคะ?”

“ไม่ได้ครับ เพราะตอนนี้ผมไม่สามารถเดินทางออกไปจากโรงพยาบาลได้ คุณเองก็น่าจะรู้ และคนคนนั้นผมเป็นคนจับกลับมา ผมก็มีคำถามอยากถามเขา ดังนั้นวิธีเดียวก็คือคุณต้องเดินทางมาโรงพยาบาล” เปปเปอร์ก้มหน้าเพื่อปิดบังความรู้สึกในใจ

แน่นอนว่ามายมิ้นท์เดาออกถึงจุดประสงค์ที่เขาไม่อยากเปลี่ยนสถานที่นัดพบ เธอหัวเราะเยาะอยู่ในใจแต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร

เพราะสิ่งที่เขาพูดมานั้นก็ไม่ผิด เขาเป็นคนจับผู้ชายคนนั้นมา

“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ เดี๋ยวฉันจะไปนะ” มายมิ้นท์ทำสีหน้าเคร่งขรึม เมื่อพูดจบเธอก็วางสายลงทันที

เปปเปอร์เห็นว่าหน้าจอโทรศัพท์ของเขากลับมาอยู่ที่หน้าจอหลักแล้วก็ยิ้มออกมาเยาะเย้ยตนเอง

เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า มีอยู่วันหนึ่งเขาจะต้องใช้วิธีเหล่านี้เพียงเพราะเพื่อต้องการเจอผู้หญิงคนหนึ่ง

“ประธานเปปเปอร์ครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์เคาะประตูเข้ามา