รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 354

ผู้ช่วยเหมันตร์หันตัวเดินออกไป

เปปเปอร์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ระหว่างสองตัวเลือกโทรหามายมิ้นท์กับส่งข้อความวีแชท สุดท้ายก็เลือกส่งวีแชท: สองคนนั้น เหมันตร์ส่งไปให้คุณแล้ว คุณรออีกแป๊บหนึ่ง

ขณะนี้มายมิ้นท์กำลังนั่งเก้าอี้ห้องโถงใหญ่สถานีตำรวจ รู้สึกโทรศัพท์ในกระเป๋าสั่น จึงหยิบออกมาดู

เห็นข้อความนี้ ก็ทำหน้าดีใจ รีบพิมพ์: ฉันรู้แล้ว ขอบคุณค่ะ!

เปปเปอร์ตอบกลับอย่างรวดเร็ว: ไม่เป็นไร อีกอย่าง สองคนนั้น ฉันช่วยคุณจัดการแล้ว!

จัดการแล้ว?

มายมิ้นท์ประหลาดใจเล็กน้อย: คุณจัดการยังไง?

เปปเปอร์: เดี๋ยวถึงแล้ว คุณก็รู้เอง

เห็นเขาอุบไว้ก่อน มายมิ้นท์ก็เม้มปากแดง เก็บโทรศัพท์ทันที ไม่ถามแล้ว

ถามไปแล้วรอบหนึ่งอีกฝ่ายไม่บอก

แน่นอนว่าไม่จำเป็นต้องถามครั้งที่สอง

ในเวลานี้ เสียงอันคุ้นเคยก็ดังขึ้นอยู่ไม่ไกล

มายมิ้นท์เลิกคิ้วเล็กน้อย เงยหน้ามองไป เห็นขนมผิงกำลังยืนประจันหน้าพูดคุยกับตำรวจหญิงคนหนึ่ง

ตำรวจหญิงคนนั้นเหมือนกำลังสั่งสอนขนมผิงอยู่ ขนมผิงพยักหน้าซ้ำๆ อย่างถ่อมตัว เอาแต่ตอบกลับว่าฉันรู้แล้ว ต่อไปฉันจะไม่ทำแล้ว

เห็นขนมผิงสวมชุดส่วนตัว ไม่ได้สวมชุดเครื่องแบบนักโทษ มายมิ้นท์ก็รู้ว่าการกักขังของขนมผิงเสร็จสิ้นแล้ว

มายมิ้นท์ไม่คิดว่าตัวเองจะบังเอิญมาแจ้งความ แล้วพบฉากขนมผิงได้รับการปล่อยตัวพอดีแบบนี้

การกักขังขนมผิงไม่ใช่ยี่สิบวันเหรอ?

นี่ยังไม่ถึงยี่สิบวันเลย ทำไมเสร็จสิ้นการกักขังแล้วล่ะ?

ขณะที่คิด มายมิ้นท์ก็ลุกขึ้น เดินไปทางนั้น

เสียงส้นสูงอันคมชัดของเธอดึงดูดความสนใจขนมผิงและตำรวจหญิง

ทั้งสองหยุดคุย หันหน้ามามอง

เห็นมายมิ้นท์ สีหน้าขนมผิงก็เปลี่ยนไป รีบหลบหลังตำรวจหญิง ราวกับมายมิ้นท์คือคนชั่วร้ายสุดๆ

มุมปากมายมิ้นท์กระตุก

เกิดอะไรขึ้น?

ขนมผิงเป็นคนที่กลัวเธอขนาดนี้เชียวเหรอ?

“คุณมายมิ้นท์” ตำรวจหญิงเหลือบมองขนมผิงด้านหลัง ก่อนจะยิ้มทักทายมายมิ้นท์

มายมิ้นท์พยักหน้า “สวัสดีค่ะคุณตำรวจสุดาฉันอยากถามหน่อย การกักขังคุณขนมผิงท่านนี้เสร็จสิ้นแล้วเหรอ?”

ตำรวจหญิงได้ยินคำนี้ ก็เข้าใจจุดประสงค์เธอทันที ยิ้มเล็กน้อยขณะตอบกลับ “ใช่ค่ะ ไม่กี่วันก่อนที่สถานกักกันคุณขนมผิงได้ช่วยเพื่อนนักโทษที่ป่วยกะทันหัน จึงสร้างผลงาน เสร็จสิ้นการกักขังก่อนกำหนด”

“สร้างผลงาน?” บนหน้ามายมิ้นท์เกิดความประหลาดใจเล็กน้อย จากนั้นก็เหลือบมองขนมผิงด้านหลังตำรวจหญิง พูดขึ้นอย่างประหลาดใจ “มองไม่ออกจริงๆ นะ ว่าเธอก็ทำความดีได้”

“ทำไมฉันจะทำความดีไม่ได้!” มีตำรวจหญิงบังอยู่ด้านหน้า ขนมผิงก็ชะโงกศีรษะออกมาอย่างกล้าหาญ จ้องเขม็งมายมิ้นท์แล้วซักถาม

มุมปากมายมิ้นท์ยกขึ้นอย่างเย็นชา “เธอว่าเพราะอะไรล่ะ? คนที่เข้าสถานกักกันสองครั้งเพราะวางแผนเล่นงานฉันทำความดี ยังไงฉันก็ไม่เชื่อ ว่าทำไปเพราะความใจดีและความปรารถนาดี”

เธอมองขนมผิงด้วยสายตาลึกซึ้ง

ขนมผิงถูกมายมิ้นท์มองจนรู้สึกร้อนตัวเล็กน้อย ก็ก้มศีรษะลงโดยไม่รู้ตัว

ผู้หญิงคนนี้ เฉียบแหลมเกินไปแล้ว

ที่เธอช่วยเหลือเพื่อนนักโทษคนนั้น ไม่ใช่เพราะความใจดีและความปรารถนาดีจริงๆ นั่นแหละ แค่เพื่อจะได้ออกจากสถานกักกันไวๆ หน่อย

คราวก่อนตอนอยู่สถานกักกันเธอได้ยินมาว่า แค่ทำผลงานก็จะได้ออกไปก่อนกำหนด แต่การทำผลงานในสถานกักกันมันยากมาก กว่าเธอจะได้เจอเพื่อนนักโทษที่ป่วยกะทันหัน แน่นอนว่าจะพลาดโอกาสนี้ไปไม่ได้ หลังจากไล่เพื่อนนักโทษอีกคนที่คิดจะทำผลงานไปได้แล้ว ก็ช่วยเพื่อนนักโทษที่ป่วยกะทันหันทันที

ไม่คิดว่า มายมิ้นท์จะมองจุดประสงค์ที่แท้จริงของเธอได้ง่ายดายแบบนี้

แต่ถึงจะมองออกแล้วยังไง ถึงจะรู้ว่าเธอไม่ได้ช่วยคนเพราะความใจดีและความปรารถนาดีแล้วยังไง? แต่เธอก็ช่วยคนไปแล้ว สร้างผลงานไปแล้ว ก็เป็นความจริงนะ!