รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 359

“มายมิ้นท์ คุณกำลังคิดอะไรอยู่?” เห็นจู่ๆ มายมิ้นท์เหม่อลอย ทามทอยก็โบกมือตรงหน้าเธอ

ดวงตามายมิ้นท์หลบหลีกเล็กน้อย ตอบกลับเรียบๆ “ไม่มีอะไร”

“แล้วไมโล……”

มายมิ้นท์กัดปาก เหมือนกำลังพิจารณา

ทามทอยเห็นดังนั้น ก็แอบขยิบตาให้ไมโล: เจ้าหนู เร็วเข้า จะได้อยู่ไหม ขึ้นอยู่กับตัวเธอเองแล้วนะ อาเธอทำเต็มที่แล้ว

ไมโลกลอกตา: คุณอาทึ่ม ทั้งๆ ที่คุณพาผมมา บอกว่าทะเลาะกับคุณน้า คุณน้าไม่สนใจคุณ ให้ผมมาไกล่เกลี่ย เพื่อให้คุณน้าให้อภัยคุณ ทำไมตอนนี้คุณโยนทุกอย่างมาให้ผม ผมเป็นแค่เด็กนะ

ทามทอยเบ้ปาก: หยุดพูดไร้สาระ เร็วเข้า เธออยากให้หล่อนเป็นคุณน้าของเธอไหม ถ้าอยากก็รีบใช้ความน่ารักของเธอ ให้หล่อนให้เธออยู่ แบบนี้เธอจะได้ช่วยคุณอาเธอพูดสิ่งดีๆ

ไมโลไม่มีทางเลือก ถอนหายใจเหมือนผู้ใหญ่ จากนั้นก็เปลี่ยนท่าทางเป็นเงียบสงบ ดึงแขนเสื้อมายมิ้นท์ มองมายมิ้นท์อย่างน่าสงสาร “คุณน้าครับ คุณให้ไมโลอยู่เถอะนะครับ ไมโลไม่อยากอยู่บ้านคนเดียว ได้โปรดนะครับคุณน้า”

เขากะพริบตาโตสองที ทำท่าทางจะร้องไห้

“มายมิ้นท์ ได้โปรด” ทามทอยรีบคล้อยตามเช่นกัน

มายมิ้นท์มองเขา แล้วมองไมโลน้ำตาคลอ สุดท้ายก็ใจอ่อน ยื่นมือไปเช็ดน้ำตาไมโล แล้วพยักหน้า “ก็ได้ สองวันนี้ฉันจะช่วยคุณดูแลไมโล”

“ดีจัง ในที่สุดผมก็ได้อยู่กับคุณน้า” ไมโลยิ้มดีใจ

“ขอบคุณนะมายมิ้นท์” ทามทอยโค้งคำนับ ทำท่าทางซาบซึ้งอย่างยิ่ง แต่ในใจตื่นเต้นแค่ไหนไม่ต้องพูดถึง

เด็กดี สมแล้วที่เป็นเธอ หนุ่มน้อยที่น่ารักสุดในตระกูลชุติเกษมของเรา!

แค่ลงมือก็สำเร็จ

ทามทอยวางไมโลลง ย่อตัวลูบไมโลขณะกำชับ “ไมโล สองวันนี้เป็นเด็กดีนะ ต้องเชื่อฟังคุณน้า ห้ามซนนะรู้ไหม?”

เด็กน้อย จำหน้าที่ของเธอเอาไว้ คลี่คลายความสัมพันธ์ของน้าเธอกับอาเธอ

นี่คือจุดประสงค์ที่แท้จริงที่ฉันพาเธอมาที่นี่

ไมโลพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ผมรู้แล้วครับคุณอา ผมจะไม่ซน”

ไม่ต้องห่วงนะคุณอา ผมจะทำให้คุณน้าให้อภัยคุณให้ได้ อย่าลืมคอลเล็กชันทรานฟอร์เมอร์ของผมล่ะ

“ดีแล้ว งั้นอาก็วางใจ” ทามทอยลูบศีรษะเขาเบาๆ

ไม่ลืมหรอก อย่าเตือนบ่อยๆ สิ

ทามทอยยืนขึ้นมา มองไปทางมายมิ้นท์ “งั้นฝากไมโลกับคุณด้วยนะ”

มายมิ้นท์ไม่รู้การสื่อสารทางแววตาของอาหลานสองคนเมื่อครู่นี้ จึงพยักหน้าเบาๆ แล้วตอบอืม “ได้”

“งั้นฉันขอตัวก่อน” ทามทอยพูดอีกครั้ง

“เดินทางปลอดภัย” มายมิ้นท์ตอบ

ทามทอยยิ้มขมขื่น

เธออยากให้เขาไปเร็วๆ เหลือเกิน แม้แต่ชาแก้วเดียวก็ไม่เรียกเขาดื่ม

แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่สิ้นหวังที่สุด

สิ่งที่สิ้นหวังที่สุดคือไมโลกำลังโบกมือ “ลาก่อนคุณอา!”

มุมปากทามทอยกระตุก จ้องเจ้าหนูน้อยอย่างลับๆ

เด็กแสบ ตาไม่มีแววเลยจริงๆ คุณน้าของเธอไม่ให้ฉันอยู่ดื่มชาเลย เธอแกล้งร้องไห้ บอกว่าไม่อยากให้ฉันไปก็ได้นี่หน่า

ไม่แน่ฉันอาจจะได้อยู่ต่ออีกสักพัก

ไมโลที่มองความคิดในใจทามทอยออกก็ทำหน้าทะเล้นใส่เขาทันที ทามทอยโกรธจนหน้าเปลี่ยนรูป

เจ้าเด็กแสบ รักเสียเปล่าเลยจริงๆ!

ทามทอยถอนหายใจ หันตัวเดินไปที่ลิฟต์

หลังจากร่างเขาหายไปที่ทางเข้าลิฟต์ มายมิ้นท์ก็ดึงไมโลเข้าห้อง

วันต่อมา มายมิ้นท์ตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์

คนที่โทรมาคือลาเต้ “มิ้นท์ รีบดูในเน็ตเร็ว เยี่ยมบุญจะจัดงานแถลงข่าว”

“งานแถลงข่าว?” มายมิ้นท์นั่งขึ้นมาจากเตียง “งานแถลงข่าวอะไร?”

“ไม่แน่ใจ แต่น่าจะเกี่ยวกับส้มเปรี้ยว ยังไงแล้วเรื่องที่ส้มเปรี้ยวถูกจับตัวไปที่สถานีตำรวจอีกรอบเมื่อวานมันดังมาก เอสซีกรุ๊ปได้รับผลกระทบรุนแรงมาก เขาไม่ออกหน้าไม่ได้หรอก” ลาเต้พูด