รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 364

มายมิ้นท์เม้มริมฝีปาก“ฉันมีลูกหรือเปล่าคุณไม่รู้เหรอ？”

ซินดี้ยิ้มออกมาอย่างขอโทษ“ขอโทษด้วยนะคะประธานมายมิ้นท์ จู่ๆสมองของฉันก็คิดมากเกินไป ท่านอย่าโกรธนะคะ”

“ฉันไม่ได้โกรธ นี่เป็นหลานคนหนึ่งของเพื่อนฉัน ชื่อไมโล”ขณะที่พูด มายมิ้นท์ก็ค่อยๆผลักไมโลมายังเบื้องหน้าของเลขาซินดี้“ไมโล สวัสดีคุณน้าซินดี้”

“สวัสดีครับคุณน้าซินดี้”ไมโลโค้งคำนับอย่างสุภาพ

“สวัสดี สวัสดี”ซินดี้มองไปยังไมโล หัวใจแทบจะละลาย

เด็กน้อยคนนี้น่ารักเป็นอย่างมาก

“ให้ลูกอม！”ซินดี้คิดขึ้นมาได้ว่าวันนี้ตอนเช้าก่อนที่ตนจะออกมาข้างนอก ได้ยัดลูกอมใส่กระเป๋าไว้สองเม็ด จึงรีบหยิบลูกอมออกมาให้กับไมโล

ไมโลไม่ได้รับมา อีกทั้งยังเงยหน้ามองไปยังมายมิ้นท์

มายมิ้นท์พยักหน้าเล็กน้อย

เขาจึงยื่นมือออกไปรับ“ขอบคุณคุณน้าซินดี้”

“ไม่ต้องเกรงใจค่ะ”ซินดี้เห็นเขารับลูกอมของตนยิ้มจนตาเยิ้ม

มายมิ้นท์อดไม่ได้ที่จะยักคิ้ว

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเลขาซินดี้ยิ้มอย่างมีความสุขขนาดนี้

ในบริษัทเลขาซินดี้มีฉายาอยู่ฉายาหนึ่งที่คนต่างรู้กัน นั้นก็คือแม่ชีเมี่ยเจวี๋ย

ซึ่งก็หมายความว่า แต่งตัวดูแก่ อีกทั้งยังใส่แว่นตาขอบดำเรียบๆอีกคู่ อีกทั้งยังชอบทำหน้าไร้อารมณ์ และท่าทางที่ดุดัน ดังนั้นฉายานี้ไม่มาก็เพราะเหตุผลนี้

ตอนนี้เมื่อเห็นเลขาซินดี้ยิ้มออกมาแบบนี้ มายมิ้นท์อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

ที่แท้ต่อให้เป็นคนที่มีนิสัยเคร่งขรึมขนาดไหน หยุดของน่ารักไม่ได้เลย

“ใช่แล้ว เลขาซินดี้เอาตารางงานวันนี้มาให้ฉันดูหน่อยนะคะ”มายมิ้นท์จูงมือไมโลแล้วเดินไปยังโซฟาในห้องทำงาน

เลขาซินดี้เดินตามข้างหลัง รีบเปิดแฟ้มเอกสารอย่างรวดเร็ว และนำตารางงานที่อยู่ด้านในมอบให้กับมายมิ้นท์

หลังจากที่มายมิ้นท์รับไปดู“นอกจากตอนบ่ายที่ต้องไปเจรจาธุรกิจ ที่เหลือก็ตามนี้เลย”

“รับทราบค่ะ！”เลขาซินดี้พยักหน้าพลางตอบกลับ

มายมิ้นท์ยืนตารางงานคืนให้กับหล่อน “โอเค คุณออกไปก่อนเถอะ ไปซื้อขนมขบเคี้ยวและของเล่นให้กับไมโล”

ซินดี้มองไปยังไมโลอย่างเห็นด้วยเป็นที่สุด“รับทราบค่ะประธานมายมิ้นท์ ฉันจะรีบซื้อกลับมาให้เร็วที่สุดนะคะ”

มายมิ้นท์ อึม หนึ่งที

หลังจากที่เลขาซินดี้เดินจากไป เธออุ้มไมโลมาไว้ที่บนโซฟา“ไมโล หนูดูทีวีอยู่ที่นี่ก่อนนะคะ เดี๋ยวคุณอา ไปทำงานทางด้านนั้นก่อน ได้ไหม？”

“ได้ครับอาสะใภ้ คุณอาไปทำงานเถอะครับ เดี๋ยวไมโลจะเล่นเอง”ไมโลนั่งอยู่บนโซฟา แกว่งขาน้อยๆพลางพูดขึ้นอย่างเชื่อฟัง

มายมิ้นท์ลูบที่ศีรษะของเขา“เป็นเด็กดีจริงๆ นี่คือรีโมทนะครับ มีอะไรเรียกคุณอาได้เลย”

เมื่อพูดจบ เธอก็เก็บมือกลับมา หันศีรษะพลางเดินกลับไปยังโต๊ะทำงาน

เพิ่งจะเดินมาถึงหน้าโต๊ะทำงาน โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าก็ดังขึ้น

มายมิ้นท์ลากเก้าอี้ออกพลางนั่งลง จากนั้นก็พลิกหาโทรศัพท์ในกระเป๋า เห็นว่าตำรวจเป็นคนโทรมา จึงรีบรับสาย“ฮัลโหล”

“สวัสดีครับคุณมายมิ้นท์ ที่นี่คือสถานีตำรวจ”

“สวัสดีค่ะ”มายมิ้นท์รับคำ

คู่สายอีกทางด้านหนึ่งพูดขึ้น：“คืออย่างนี้นะครับ คำตัดสินลงโทษของส้มเปรี้ยวออกมาแล้วครับ”

“กี่ปีคะ！”เมื่อมายมิ้นท์ได้ยินคำพูดนี้ จึงรีบลุกขึ้นพลางถามขึ้น

แม้ว่าจะไม่ทราบว่าทำไมผลการตัดสินถึงออกมาเร็วขนาดนี้

แต่ว่าก็ช่างเถอะ ขอแค่ลงโทษก็ดีแล้ว

“สามปีครับ”คู่สายโทรศัพท์อีกทางด้านหนึ่งตอบกลับ：“แต่ว่า……”

มายมิ้นท์ขมวดคิ้ว“แต่ว่าอะไรเหรอคะ？”

เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก

“แต่ว่าเนื่องจากอาการบาดเจ็บของส้มเปรี้ยวยังไม่หายดี หล่อนจำเป็นที่จะต้องถูกควบคุมความประพฤติอยู่ที่โรงพยาบาลเป็นระยะเวลาหนึ่งเดือน และมีตำรวจถูกส่งไปเฝ้าตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง กระทั่งครบหนึ่งเดือน จึงจะย้ายหล่อนเข้าคุก”