รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 363

“หลานชายของทามทอย ครอบครัวของพวกเขามีธุระนิดหน่อย ก็เลยไหว้วานให้ฉันช่วยดูแลสองวัน”มายมิ้นท์คลึงมือน้อยๆของไมโลพลางพูดขึ้น

พูดได้ว่า มือของเด็กน้อยนั้นน่าบีบ เต็มไปด้วยเนื้อ เนื้อสัมผัสสบายมาก

อดไม่ได้ มายมิ้นท์จึงบีบไปสองที

ทันใดนั้นการันต์เงยคางขึ้นพลางพูดขึ้นว่า“โอเคครับ คุณไปหาเปปเปอร์เถอะ ผมยังต้องไปตรวจคนไข้คนนี้ต่อ ขอตัวก่อนนะครับ”

“อึม คุณไปทำงานเถอะ”มายมิ้นท์พยักหน้า จูงมือไมโลเดินไปยังห้องพักผู้ป่วยที่ตนเคยพักรักษาตัว

ขณะที่เดินมาถึงยังประตูห้องพักผู้ป่วย ประตูห้องพักผู้ป่วยก็เปิดออก

พิศมัยออกมาจากข้างใน เมื่อเห็นมายมิ้นท์ก็ตะลึงงันครู่หนึ่ง จากนั้นสีหน้าก็เคร่งขรึมขึ้น “ทำไมเป็นคุณล่ะ？”

มายมิ้นท์ก็คิดไม่ถึงว่าจะพบกันอดีตแม่สามี เลิกคิ้วพลางพูดขึ้นว่า：“แล้วทำไมจะเป็นฉันไม่ได้คะ？”

พิศมัย ฮึ อย่างเย็นชา“ที่นี่เป็นห้องพักผู้ป่วยของเปปเปอร์ คุณมาที่นี่ คงไม่ได้ต้องการมาคืนดีกับเปปเปอร์หรอกนะ？”

มายมิ้นท์ยิ้ม“คืนดี？ทำไมฉันต้องคืนดีกับเขาด้วย？ เขาเนื้อหอมงั้นเหรอ？แม้ว่าจะใช่ แต่ถ้ามีแม่สามีที่คอยสร้างความวุ่นวายไม่ให้ครอบครัวสงบสุขอย่างคุณ ฉันก็ไม่คืนดีกับเขาหรอก”

“คุณกล้าด่าฉันเหรอ？”พิศมัยโกรธจนตาจ้องเขม็ง

มายมิ้นท์เม้มริมฝีปาก“ฉันไม่ได้ด่าคุณนะคะ ก็แค่พูดออกไปตามความจริง คุณดูสิ พอคุณแต่งงานเข้าตระกูลนวบดินทร์ก็ทำให้ สามีของตนเองถูกลงโทษด้วยกฎของครอบครัว ถ้าคุณไม่ใช่คนที่สร้างความวุ่นวายแล้วจะเป็นอะไร？”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ สีหน้าของพิศมัยก็เปลี่ยนไป จู่ๆก็ก้มลงและจิตใจเริ่มหดหู่

การเปลี่ยนแปลงนี้ ทำให้มายมิ้นท์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจ

เดิมทีเธอคิดว่าการพูดเช่นนี้จะทำให้พิศมัยโมโหเป็นอย่างมาก

แต่สิ่งที่คาดไม่ถึงก็คือ พิศมัยกลับเงียบลง

อีกทั้งท่าทางของพิศมัยก็ดูเหมือนจะเสียใจเป็นอย่างมาก

เสียใจที่สามีของตนถูกลงโทษด้วยกฎของครอบครัว หรือว่าเสียใจที่สามีของตนเสียชีวิต？

คาดว่าน่าจะทั้งสองอย่าง แต่ว่านี้ไม่ใช่สิ่งที่มายมิ้นท์ประหลาดใจที่สุด

สิ่งที่เธอประหลาดใจที่สุดก็คือ ทำไมพิศมัยถึงได้ดีกับเปปเปอร์ขนาดนี้

เพราะถึงยังไงพิศมัยคนนี้ ดูยังไงก็เหมือนกับแม่เลี้ยงใจร้าย แต่หล่อนกับเป็นแม่เลี้ยงที่ดี หากไม่ได้เป็นเพราะท่านย่าเปิดเผยออกมาเธอก็จะไม่สงสัยเลยแม่แต่น้อยว่าเปปเปอร์คือลูกของพิศมัย

เพราะว่าพิศมัยปฏิบัติต่อเปปเปอร์ไม่แตกต่างกับที่ปฏิบัติต่อปีโป้เลย

อย่าว่าแต่พิศมัยเป็นชาวบ้านธรรมดาเลย ต่อให้เป็นคุณหนูที่ได้รับการอบรมสั่งสอนมาเป็นอย่างดี ก็ไม่แน่ว่าจะเลี้ยงลูกของภรรยาเก่าเหมือนลูกของตัวเอง แต่ว่าพิศมัยปฏิบัติต่อเปปเปอร์ราวกับเขาเป็นลูกแท้ๆของตน นี่น่าจะเป็นเพราะสาเหตุอะไรบางอย่าง

แต่ว่าไม่ว่าจะด้วยสาเหตุอะไรก็ตาม ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ ต่อให้สงสัยเธอก็คงไม่เอ่ยปากถาม

เมื่อคิดถึงจุดนี้ มายมิ้นท์คลึงที่หว่างคิ้วพลางเอ่ยปากถามขึ้นว่า“พอเถอะคุณนายพิศมัย อย่าเสียเวลาอีกเลย ที่ฉันมาที่นี่ก็แค่ต้องการคืนของให้กับเปปเปอร์ รบกวนคุณช่วยแจ้งเขาหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ”

พิศมัยได้สติออกมาจากความโศกเศร้านั้น ก้มศีรษะเหลือบมองถุงที่ประณีตที่อยู่ในมือของมายมิ้นท์ และกลับไปสู่ท่าทีที่แปลกๆทำให้คนคาดเดาไม่ได้พลางพูดขึ้นว่า：“อุ๊ย แพ็กเกจดีขนาดนี้ จะต้องเป็นของขวัญที่มอบให้กับเปปเปอร์แน่ๆ แล้วคุณยังจะมาพูดอีกว่าไม่ได้ต้องการมาคืนดีกับเปปเปอร์”

มายมิ้นท์กลอกตาขาว

ช่างเถอะ พูดจากับคนที่อยู่แต่ในโลกความคิดของตัวเอง พูดอะไรไปก็เปลืองน้ำลายเปล่าๆ

“ถ้างั้นแบบนี้แล้วกัน ฉันไม่เข้าไปแล้ว ของสิ่งนี้คุณก็มอบให้เขาแล้วกันนะคะ”ขณะที่พูด มายมิ้นท์ก็ยัดถุงใส่ที่อกของพิศมัย จากนั้นก็จูงมือไมโลแล้วเดินจากไป

พิศมัยมองดูเงาร่างใหญ่ของคนหนึ่งคนและเงาร่างเล็กของคนหนึ่งคนเดินจากไปพลางเบ้ปาก“เพ้ย！ฉันไม่มีทางให้เปปเปอร์หรอก รอฉันดูเสร็จฉันก็จะโยนมันทิ้ง！”

ยังคิดที่อยากจะมอบของขวัญให้กับเปปเปอร์ หวังที่จะคืนดีกับเปปเปอร์

ไม่มีทางหรอก！

พิศมัยเปิดถุงออกมาอย่างรุนแรง และหยิบกล่องที่อยู่ข้างในออกมา

กล่องก็เป็นเช่นเดียวกับถุงที่ประณีตงดงาม อีกทั้งพิศมัยเหลือบมองครู่เดียวก็รู้ว่า นี่คือกล่องของเครื่องประดับ

นั้นก็หมายความว่า ข้างในต้องเป็นเครื่องประดับแน่ล่ะ？

แววตาของพิศมัยรู้สึกสงสัย ไม่เข้าใจว่าทำไมมายมิ้นท์ต้องมอบเครื่องประดับให้กับเปปเปอร์ เครื่องประดับเป็นของที่ผู้ชายต้องมอบให้กับผู้หญิงไม่ใช่เหรอ？