รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 38

ผู้ชายสวมเสื้อคลุมผ้าขนสัตว์สีดำ ขับให้เขายิ่งตัวใหญ่และหล่อ เพราะนิสัยเฉพาะตัวมีความเย็นชา แม้แต่สายตาก็เย็นชาหนักอึ้ง ทำให้ไม่มีทางเข้าใกล้

เมื่อสายตาจ้องไปที่ใบหน้าผู้ชาย หัวใจมายมิ้นท์ก็เต้นอย่างควบคุมไม่ได้ ไม่นานก็ก้มศีรษะลงโดยธรรมชาติ

ไม่คิดว่าหย่ากันนานขนาดนี้แล้ว เขายังมีอิทธิพลกับเธออยู่

“ประธานเปปเปอร์ คุณมาแล้วเหรอ?” ขนมผิงกำลังโกรธชาหวานอย่างรุนแรง แต่หลังจากเห็นเปปเปอร์ ก็รีบยิ้มทักทาย “ได้ยินส้มเปรี้ยวบอกว่างานที่บริษัทคุณเยอะมาก ตอนนี้มาที่นี่เพื่อมารับส้มเปรี้ยวใช่ไหม?”

เปปเปอร์พูดอืมอย่างสุภาพเป็นการตอบ เมื่อหางตามองผ่านมายมิ้นท์ ก็ขมวดคิ้ว ในใจไม่พอใจมาก

ผู้หญิงคนนี้ลืมบทเรียนที่โฮมสเตย์เหมยแดงแล้วเหรอ?

ครึ่งชั่วโมงก่อน ทามทอยโทรหาเขา บอกว่าส้มเปรี้ยวกับมายมิ้นท์กำลังเล่นไพ่กันอยู่ที่สักห้องหนึ่งในมูนสตาร์คลับ เขายังไม่เชื่อ เขารู้ว่ามายมิ้นท์เล่นไพ่แย่ คงไม่โง่ กล้าเล่นไพ่โต๊ะเดียวกับส้มเปรี้ยวแบบนั้นหรอก

ทามทอยรู้ว่าเขาไม่เชื่อ จึงถ่ายรูปส่งมา เขาถึงได้ขับรถมาที่คลับ

เปปเปอร์เดินไปที่ส้มเปรี้ยว เห็นสีหน้าเธอละเอียดอ่อน น้ำเสียงก็อ่อนลง “ตอนบ่ายคุณบอกว่าไอนิดหน่อยไม่ใช่เหรอ? ทำไมมาเล่นไพ่ที่นี่?”

ส้มเปรี้ยวยิ้มบางๆ “แค่ไอนิดหน่อยเองค่ะ ไม่เป็นไร อีกอย่างเกศวดีมาที่เมืองเดอะซี ฉันอยากต้อนรับเธอให้เต็มที่”

ตระกูลเสนาประกรแห่งเมืองน้ำรุ้งนั้นเปปเปอร์รู้จัก เขารู้จักนายท่านตระกูลเสนาประกรเช่นกัน

เปปเปอร์ถอดผ้าพันคอมาคลุมร่างส้มเปรี้ยว แค่การกระทำเพียงเล็กน้อย ก็ทำให้ผู้หญิงข้างๆ หัวเราะกันอย่างคลุมเครือ

ขนมผิงพูดอุ๊ยตาย “ประธานเปปเปอร์ เรารู้ว่าคุณรักส้มเปรี้ยวมาก แต่ในห้องส่วนตัวเปิดเครื่องทำความร้อนอยู่นะคะ ส้มเปรี้ยวไม่หนาวหรอก ประธานเปปเปอร์นี่คุณอวดความรักต่อหน้าพวกเราตรงๆ เลยนะ”

ส้มเปรี้ยวถูกแซวจนหน้าแดงก่ำ จ้องมองเธอ “พูดซี้ซั้วอีกเธอออกไปเลยนะ”

“จ้าๆ ฉันไม่พูดแล้ว”

มายมิ้นท์เห็นผู้ชายคลุมผ้าพันคอให้ส้มเปรี้ยว เอาใจใส่ดูแลดีมากทุกอย่าง แถมยังนั่งข้างๆ เธอ หยิบน้ำอุ่นให้เธอ

ท่าทางสนิทสนม มันทิ่มแทงสายตามายมิ้นท์ให้เจ็บปวด

ก่อนหน้านี้เธอจงใจติดกับดักส้มเปรี้ยว อยากลงโทษส้มเปรี้ยวให้เต็มที่ มองเธอเลิกกับเปปเปอร์ ไม่สามารถกลับมาที่เมืองเดอะซีได้ตลอดกาล

แต่เปปเปอร์ปรากฏตัวขึ้น

เห็นผู้ชายมอบความอ่อนโยนให้กับส้มเปรี้ยว มายมิ้นท์ไม่มีความสนใจจะต่อสู้อีกแล้วแม้แต่นิดเดียว

เปปเปอร์กวาดตามองไพ่ส้มเปรี้ยว แล้วพูดเรียบๆ “คุณมายมิ้นท์เล่นไพ่ไม่เก่ง เล่นตานี้เสร็จก็พอแล้ว เล่นกับมือใหม่อย่างเธอ พวกคุณเล่นกันก็ไม่มีความหมาย ฉันจะเล่นเป็นเพื่อนพวกคุณสักตาสองตา”

รอยยิ้มบนใบหน้าส้มเปรี้ยวแข็งทื่อ สุดท้ายก็ตอบอืมอย่างอ่อนโยน

ทางด้านนั้น ขนมผิงมองไพ่มายมิ้นท์อยู่ตลอด เธอพบว่ามายมิ้นท์มือพร้อมแล้ว ในใจก็หวาดกลัว กำลังจะส่งข้อความบอกส้มเปรี้ยว มายมิ้นท์ก็รื้อไพ่ของตัวเองทันที โยนออกไปหนึ่งใบ

ส้มเปรี้ยวดีใจ ค่อยๆ ดันไพ่ทิ้ง “คุณมายมิ้นท์ คุณให้ฉันชนะแล้ว”

“ว้าว ส้มเปรี้ยวเธอสุดยอดเกินไปแล้ว!” ขนมผิงมองไพ่ส้มเปรี้ยว แล้วพูดอย่างตื่นเต้น “ไม่คิดว่าจะเป็นซับซัมหยิว!”

“มายมิ้นท์ ส้มเปรี้ยวชนะเธอสามตาแล้ว แพ้แล้วก็ต้องยอมรับ” เกศวดียิ้มเยาะ กดกริ่งเรียกบริกรเข้ามา มอบเงินให้หนึ่งปึก “เรียกช่างสักมาให้ไวที่สุด”

“ครับ คุณรอสักครู่”

เปปเปอร์เห็นทั้งหมดนี้ ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ถามส้มเปรี้ยว “เกิดอะไรขึ้น?”

“ฉันได้ยินปีโป้บอกว่าคุณมายมิ้นท์สักชื่อย่อของคุณไว้ที่เอว……” ส้มเปรี้ยวกัดปาก พูดเสียงทุ้ม “และคุณมายมิ้นท์อยากเดิมพันกับฉัน บอกว่าถ้าแพ้จะลบรอยสักที่เอวออก”

ชาหวานเท้าคางมองเธอ “คุณส้มเปรี้ยว ทั้งๆ ที่พวกคุณบังเอิญเจอประธานมายมิ้นท์ที่หน้าประตูทางเข้าร้านอาหาร ถามเธอว่าที่เอวมีรอยสักPEPPERใช่ไหม และอยากเดิมพันไพ่นกกระจอกกับเธอ ผลสุดท้ายตอนนี้กลายเป็นประธานมายมิ้นท์อยากจะเดิมพันกับคุณซะงั้น? คุณนี่รู้จักพูดจาจริงๆ นะ”

“เธออย่าพูดจาคลุมเครือนะ!” ขนมผิงเห็นว่าตัวเองมีคนสนับสนุน ความไม่พอใจชาหวานพุ่งขึ้นสูง “ส้มเปรี้ยว ไม่อยากให้ชื่อแฟนตัวเองสักไว้บนตัวผู้หญิงคนอื่นมันผิดตรงไหน?”

“ส้มเปรี้ยวแค่ถามมายมิ้นท์ว่าอยากเล่นไพ่นกกระจอกไหมเท่านั้นเอง ไม่ได้เอาปืนจ่อหัวเธอ ให้เธอยอมตกลงสักหน่อย?”

“ใช่แล้ว ไม่ได้มีใครบังคับมายมิ้นท์ เธอตกลงเอง”