รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 4

กลับขึ้นมาบนรถอีกครั้ง เธอกลายเป็นมายมิ้นท์ที่สง่างามมีความมั่นใจ

ลาเต้ยิ้มบางๆ “วันนี้โกลเด้นทาวน์มีของดีเข้ามาสองสามอย่าง อยากไปดูหน่อยไหม?”

โกลเด้นทาวน์ เป็นสถานที่ใช้จ่ายเต็มเหนี่ยวเพื่อความบันเทิงอย่างสบายอารมณ์

มายมิ้นท์เซ็ง “พี่ว่างใช่ไหม ฉันเพิ่งจะกลับมาเป็นโสดนะ”

เขากะพริบตา แกล้งทำเป็นมีลับลมคมใน “ความจริงมีคนอยากเจอเธอ”

“ใคร?”

“คนนี้เธอเองก็รู้จัก เธอไปก็จะรู้เอง”

มายมิ้นท์ไตร่ตรองสักครู่ เธอพยักหน้า “โอเค”

ลาเต้มีห้องส่วนตัวสุดพิเศษในโกลเด้นทาวน์ หลังจากทั้งสองคนเข้าไป คนบนโซฟาก็ลุกขึ้นมองมา

เขาอายุประมาณยี่สิบต้นๆ รูปร่างสูงมาก ใบหน้าคมสัน คิ้วตาคม หลังจากเห็นเธอ แววตาเปล่งประกายขึ้นมาแวบหนึ่ง

“พี่ครับ พวกเราเจอกันอีกแล้ว”

ชายวัยรุ่นตรงหน้ามายมิ้นท์คุ้นมาก แต่นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน

“เธอลืมไปแล้วเหรอ? หกปีก่อนเธอกับคุณพ่อของเธอในอำเภอแสงดาว ไม่ได้ช่วยเหลือนักเรียนยากจนหรือไง?”

ลาเต้พูดถึงเรื่องนี้ มายมิ้นท์ถึงจะนึกขึ้นได้ทันใด

“คุณคือ... ราเม็ง?”

คิ้วตาที่คมแต่เดิมของวัยรุ่นชายอ่อนโยนลงทันที มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มมีเสน่ห์ “ผมเองครับ”

ราเม็งเป็นคนคุยสนุก มายมิ้นท์ได้รู้จากปากลาเต้ว่า ตอนนี้ราเม็งเป็นนายแบบชื่อดัง หลุดพ้นจากความยากจนในถิ่นทุรกันดารแล้ว กลายเป็นคนมีชื่อเสียงที่มักจะปรากฏตัวบนนิตยสารของเมืองเดอะซีบ่อยครั้ง

มายมิ้นท์สนใจแต่ตระกูลนวบดินทร์ จึงไม่ค่อยไปสนใจเรื่องในวงการบันเทิงเหล่านั้น วันนี้แค่คิดว่าเด็กน้อยที่เคยน่าสงสารกลายเป็นหงส์ขาว ก็ทั้งดีใจและทอดถอนใจ