ลาเต้เป็นเพื่อนสนิทที่เติบโตมาด้วยกันกับเธอ เป็นลูกคนรวยอย่างเห็นได้ชัดเจน
ลาเต้ถามหยั่งเชิง “ตัดสินใจดีแล้วใช่ไ หม?”
“ฉันไม่เคยได้สติขนาดนี้มาก่อนเลย” หลังจากมายมิ้นท์ออกมา มุมปากก็อมยิ้ม
แท้จริงแล้วเธอมีหน้าตาละเอียดงดงาม รอยยิ้มนี้ ประหนึ่งขับไล่ความทุกข์ที่มีมาหลายปี เปลี่ยนเป็นแจ่มใสขึ้น
ลาเต้ถอนหายใจ “ฉันยังคิดว่าชาตินี้เธอจะคิดไม่ได้เสียอีก หกปีนี้ฉันกลุ้มใจเรื่องเธอจริงๆ ทำไมเธอถึงไปชอบผู้ชายห่วยๆ นั่นอยู่ได้?”
มายมิ้นท์พยักหน้า “จริงด้วย ทำไมฉันถึงได้โง่แบบนั้น”
“โชคดีที่เธอรู้สึกตัวไม่สายเกินไป ขืนอยู่ต่อไปอีกหกปี เธอก็แก่ไม่มีคนสนใจแล้ว” ลาเต้พูดล้อเล่นต่อ “ก่อนหน้านี้ฉันยังคิดว่า ถ้าเธอแก่และถูกไล่ออกมา ฉันจะยอมแต่งงานกับเธอมาอยู่เป็นเพื่อนเอาบุญ ไม่ว่าอย่างไรพวกเราก็คบกันมาตั้งแต่เด็ก”
มายมิ้นท์กลอกตามองบนใส่เขา “ปากเสีย”
“จริงสิ นี่คือข้อตกลงการหย่าที่เธอให้ฉันเตรียมเอาไว้ เธอลองอ่านดู”
รับข้อตกลงปึกนั้นมา มายมิ้นท์พลิกดูเรื่อยเปื่อย “ฉันจะไม่เอาอะไรจากเปปเปอร์ ก่อนหน้านี้ฉันไม่เคยติดค้างอะไรเขา และในอนาคตก็ไม่ติดค้างอะไรเขา”
เขียนชื่อตนเองลงไปอย่างไม่ลังเลสักนิดเดียว
ลาเต้เห็นเธอมีความสุขแบบนี้ จึงอดกล่าวด้วยรอยยิ้มไม่ได้ “ดี ไม่เยิ่นเย้อเลยสักนิดเดียว”
มายมิ้นท์เก็บปากกา ยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ไปเถอะ ไปโรงพยาบาล”
“ได้เลยครับ คุณผู้หญิงของผม”
ชั้นบนสุดของโรงพยาบาล มีไว้สำหรับผู้ป่วย VIP
มาถึงห้อง 1203 มายมิ้นท์เคาะประตู จากนั้นกดราวจับ ผลักประตูเข้าไป
บนเตียงผู้ป่วย ดูเหมือนหญิงสาวหน้าตาดีจะตกใจเธอ หลบซ่อนในผ้าห่มอย่างหวาดกลัว น้ำตาคลอ หวาดกลัวเธอสุดขีด
สีหน้าของเปปเปอร์ก็มืดมนลง เสียงเหมือนกับน้ำแข็ง “คุณมาทำอะไร?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักหวานอมเปรี้ยว
โดนสาดกรดก็รีบล้างออกสิ กว่าจะขับรถไปถึงก็กัดกร่อนไปถึงกระดูกแล้ว วางเรื่องมาให้พระนางฉลาดมาก แต่ดันไม่รู้ว่าต้องล้างด่วน...
ก็แค่บอกอีธานว่านังส้มเน่าอาจจะเป็นคนวางแผนฆ่าแฟนเก่า แล้วให้อีธานสะกดติตมันให้สารภาพ ก็จบแล้ว จะง่าวอะไรขนาดนั้น...