รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 419

ช่วงนี้เธอยุ่งอยู่กับงานนั้นงานนี้ ทั้งยังต้องจัดการกับเรื่องของชวนชม เกือบลืมไปแล้วจริงๆ

หากไม่ได้เป็นเพราะเขาเตือน เกรงว่าเธอคงนึกไม่ออก

“ฉันทราบแล้วค่ะ ฉันไปแน่นอน”มายมิ้นท์พยักหน้ารับคำ

เปปเปอร์ได้ยินว่าเธอรับปากแล้ว ประกายแห่งความสุขก็แวบวาบในดวงตา “ได้ครับ เดี๋ยวผมจะให้คนส่งการ์ดเชิญมาให้”

“อึม งั้นฉันวางสายก่อนนะคะ”มายมิ้นท์พูดจบก็ยื่นโทรศัพท์ให้กับป้าทิพย์ทันที เพื่อบอกเป็นนัยว่าให้ป้าทิพย์วางสาย

ป้าทิพย์หยิบโทรศัพท์ไปพลางถามขึ้นว่า“ทำไมถึงไม่คุยกับคุณเปปเปอร์ต่อสักหน่อยละคะ？”

“ไม่มีอะไรต้องพูดนี่คะ”มายมิ้นท์คลึงที่หว่างคิ้วพลางตอบกลับ

ป้าทิพย์เหลือบมองหน้าจอโทรศัพท์อย่างเห็นใจ ราวกับกำลังเห็นใจเปปเปอร์ผ่านหน้าจอโทรศัพท์นี้

“ฉันทราบแล้วค่ะ ฉันจะวางสายเดี๋ยวนี้”คำพูดนี้ของป้าทิพย์ไม่ได้ต้องการพูดกับมายมิ้นท์เท่านั้น แต่ยังพูดกับคู่สายเปปเปอร์ด้วย

เปปเปอร์เห็นมายมิ้นท์พูดกับเขาเพียงไม่กี่ประโยคก็ต้องการวางสายแล้ว จึงรู้สึกจนปัญญาเป็นอย่างมาก

แต่ว่าต่อให้จนปัญญาก็ไม่มีประโยชน์อะไร เขาก็ไม่มีเรื่องอะไรต้องพูดแล้ว

และเธอก็ไม่เต็มใจที่จะคุยเล่นกับเขา

“วางเถอะครับ”เปปเปอร์ถอนหายใจเล็กน้อย พลางตอบกลับป้าทิพย์

เมื่อป้าทิพย์ได้ยินก็วางสาย

ตอนเย็น มายมิ้นท์ก็ได้รับการ์ดเชิญที่เปปเปอร์สั่งให้คนเอามาให้

เธอมองไม่เห็นเนื้อหาข้างใน ทำได้เพียงให้ป้าทิพย์ช่วยอ่านให้ฟัง หลักๆคือรายละเอียดของเวลาและสถานที่งานฉลองของท่านย่า

หลังจากจดจำสิ่งเหล่านี้แล้ว มายมิ้นท์ก็ให้ป้าทิพย์เอาการ์ดเชิญไปเก็บ

งานเลี้ยงฉลองวันเกิดแปดสิบปีของท่านย่า อีกครึ่งเดือนถึงจะจัดขึ้น ในระยะเวลาครึ่งเดือนนี้ ดวงตาของเธอจะต้องกลับมาเป็นปกติอย่างแน่นอน

หลังจากที่รอให้ฟื้นตัวกลับมาเป็นปกติแล้ว ค่อยไปเตรียมตัวชุดที่จะใส่ไปงานเลี้ยง รวมทั้งของขวัญที่จะมอบให้ท่านย่าก็ยังไม่ถือว่าช้า

เช้าวันรุ่งขึ้น มายมิ้นท์ได้รับความช่วยเหลือจากป้าทิพย์ หลังจากล้างหน้าแปรงฟันเรียบร้อยแล้ว ก็มานั่งรับประทานอาหารเช้าที่โต๊ะรับประทานอาหาร

ในเวลานี้ กริ่งประตูก็ดังขึ้น

ป้าทิพย์กำลังเทนมใส่แก้วให้กับมายมิ้นท์ เมื่อได้ยินเสียงกริ่งประตู ก็วางขวดนมลงพลางพูดขึ้นว่า：“คุณมายมิ้นท์ เดี๋ยวฉันไปเปิดประตูก่อนนะคะ”

“ได้ค่ะ”มายมิ้นท์กัดแซนด์วิชหนึ่งคำพลางพยักหน้า

ป้าทิพย์เช็ดมือบนผ้ากันเปื้อน แล้วเขาก็เดินไปที่ทางเข้า

เมื่อเปิดประตูออก ราเม็งมองมายังป้าทิพย์ ดวงตาหรี่ขึ้นเล็กน้อย“คุณเป็นใครครับ？”

“ฉันเป็นพี่เลี้ยงของคุณมายมิ้นท์ค่ะ”ป้าทิพย์ตอบกลับ จากนั้นจึงถามขึ้นว่า“คุณผู้ชาย คุณคือ？”

“ผมชื่อราเม็งครับ”ราเม็งแนะนำตัวเอง

ป้าทิพย์นึกขึ้นได้ทันใด“ที่แท้ก็คือคุณราเม็ง”

“คุณรู้จักผมเหรอครับ？”ราเม็งประหลาดใจเล็กน้อย

ป้าทิพย์ยิ้มพลางพูดขึ้นว่า “เคยได้ยินคุณมายมิ้นท์พูดถึงค่ะ คุณราเม็งเชิญเข้ามาเถอะค่ะ”

“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้”เมื่อได้ยินป้าทิพย์พูดว่ามายมิ้นท์เคยเอ่ยถึงเขา เขาอารมณ์ดีและยกมุมปากขึ้น พลางก้าวเท้าเข้าไปในห้อง

“พี่”เมื่อมาถึงห้องรับแขก ราเม็งเห็นมายมิ้นท์กำลังกินอาหารเช้าอยู่ ก็เอ่ยปากขึ้นถาม

มายมิ้นท์ได้ยินเสียงของเขา ใบหน้าก็เผยความดีใจออกมาเล็กน้อย “ราเม็ง คุณมาได้ยังไง？”

“ผู้จัดการของผมรับบทภาพยนตร์ไว้ให้ผมเรื่องหนึ่ง ให้ผมไปแสดงเป็นนายแบบในเรื่อง ก็เลยกำลังจะไปถ่ายหนังที่โรงถ่ายหนัง พอดีผ่านมาที่นี่ก็เลยขึ้นมาเยี่ยมพี่”ราเม็งยิ้มพลางตอบกลับ

มายมิ้นท์พยักหน้า“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง ไม่เลวเลย กระโดดจากวงการนายแบบสู่วงการภาพยนตร์แล้ว ต่อไปวางแผนที่จะพัฒนาตัวเองในวงการภาพยนตร์แล้วใช่ไหม？”

“ไม่หรอกครับ ผมก็แค่คิดว่าถ่ายทำภาพยนตร์น่าสนุก ก็เลยอยากจะเสพติดมันสักหน่อย”ราเม็งส่ายศีรษะพลางพูดขึ้น

มายมิ้นท์ยิ้มเล็กน้อย“เสพติดสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน ใช่สิ กินข้าวเช้าหรือยัง？”