รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 431

ในดวงตาเปปเปอร์ส่องแสงออกมา จากนั้นก็หมุนพวงมาลัยทันที รถสปอร์ตกระโดดออกไปเหมือนเสือชีตาห์ ขับเข้าไปบนทางลาดทางด่วน

ในเวลาเดียวกัน รถสองสามคันก็ตามเขามาอย่างรวดเร็ว

เพิ่มความเร็วตลอดทาง จากนั้นก็ขับไปประมาณครึ่งชั่วโมง จู่ๆ เปปเปอร์ก็เบรกแล้วหยุดกะทันหัน

เพราะด้านหน้ามันมีทางแยก!

เห็นทางแยกนี้ มือเปปเปอร์ที่จับพวงมาลัยก็กระชับแน่นขึ้นมา ข้อต่อขาวซีดเนื่องจากออกแรงมากเกินไป เส้นเลือดหลังมือแต่ละเส้นปูดขึ้นมา แสดงถึงความโกรธภายในใจเขาขณะนี้

บัดซบ!

ถึงทางแยกเร็วขนาดนี้

พอเป็นแบบนี้ เขาก็ไม่รู้ว่าคนที่จับตัวมายมิ้นท์ไป จะขับไปทางไหน

ถึงแม้ในมือเขาจะมีแผนที่เส้นทางสถานที่ที่ทางแยกนี้นำไป มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย

เพราะถ้าไปผิดทาง ไปยังถนนคนละเส้นของคนพวกนั้น เขาก็จะพลาดโอกาสเวลาที่ดีที่สุดในการช่วยมายมิ้นท์กลับมา

คิดถึงตรงนี้ เปปเปอร์ก็หายใจเข้าลึกๆ พยายามระงับคลื่นโหมกระหน่ำในใจ ให้ตัวเองใจเย็นก่อน จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาผู้ช่วยเหมันตร์

“ประธานเปปเปอร์” ผู้ช่วยเหมันตร์รู้ว่าหลังจากนี้เปปเปอร์ต้องติดต่อเขาบ่อยๆ จึงเฝ้าโทรศัพท์อยู่ตลอด แค่เปปเปอร์โทรมา เขาก็สามารถรับสายได้ทันที

“นายสืบได้ไหมว่าถนนที่คนกลุ่มนั้นไปเป็นทางแยกตอนใต้ของเมืองหรือเปล่า?” ลูกกระเดือกเปปเปอร์เคลื่อนไหว ถามเสียงเข้ม

ผู้ช่วยเหมันตร์ส่ายหน้า “ขอโทษครับประธานเปปเปอร์ สำหรับเรื่องนี้ก่อนหน้านี้ผมไตร่ตรองถึงมัน เลยติดต่อแผนกควบคุมการจราจรล่วงหน้า หวังว่าทางนั้นจะล็อกกล้องวงจรปิดทางแยกไว้ แต่แผนกตรวจสอบบอกผมว่า ทางแยกเส้นนั้นไม่มีกล้องวงจรผิดครับ”

“ไม่มีกล้องวงจรปิด……” เปปเปอร์กำโทรศัพท์แน่น ราวกับจะบีบมันให้แตกเป็นชิ้นๆ

ไม่มีกล้องวงจรปิด ก็หมายความว่าพลาดร่องรอยของคนพวกนั้น

ถ้างั้นต้องการช่วยมายมิ้นท์กลับมา ก็ยิ่งยากแล้ว

เห็นได้ชัดว่าผู้ช่วยเหมันตร์ก็รู้เรื่องนี้เช่นกัน หลังจากไตร่ตรองสักพัก ก็เอ่ยปากอีกครั้ง “ไม่งั้นเอางี้ไหมครับ ประธานเปปเปอร์ คุณแบ่งบอดี้การ์ดเป็นสามทีม แยกกันไล่ตามทางแยกทั้งสามเส้นดีไหม? ถึงแม้สุดท้ายทางที่คุณเลือก มันอาจจะไม่ใช่ถนนเส้นที่คุณมายมิ้นท์อยู่ แต่อย่างน้อยตอนคุณไม่อยู่ คนของเราก็ยังช่วยคุณมายมิ้นท์กลับมาได้”

เปปเปอร์หลับตาลง เมื่อลืมตาอีกครั้ง ในดวงตาเหลือแค่ความมุ่งมั่น “รู้แล้วล่ะ”

เขาวางสายไป เปิดประตูรถลงจากรถ เดินไปหารถบอดี้การ์ดคันแรกด้านหลัง

คนในรถเห็นเขาเดินมา ก็ลงจากรถทันที “ครับประธานเปปเปอร์”

“นายเตรียมคนของนาย ให้พวกเขาแบ่งเป็นสามทีม สองทีมตามถนนสองเส้นไป ที่เหลือมากับฉัน ไปถนนเส้นนี้” เขาชี้ไปที่เลนทางซ้ายแล้วพูดขึ้น

เพราะถนนเส้นนั้น จำกัดความเร็วที่หนึ่งร้อยกิโลเมตร ซึ่งสูงกว่าอีกสองเลนอื่น มันเป็นเลนที่รวดเร็ว

ดังนั้นเขากำลังคิดว่า ถ้าคนพวกนั้นอยากพามายมิ้นท์ออกไปจากเมืองเดอะซีให้เร็ว การไปเลนที่รวดเร็วนั้นมีความเป็นไปได้มากที่สุด

ไม่มีอะไรแน่นอนอย่างแท้จริง แต่เขาอยากเดิมพันสักครั้ง

หัวหน้าบอดี้การ์ดพยักหน้า “ผมทราบแล้วครับประธานเปปเปอร์ ผมจะไปเตรียมการ”

“เร็วหน่อยนะ” เปปเปอร์ตอบอืม แล้วพูดเร่ง

หัวหน้าบอดี้การ์ดตอบรับ แล้วเริ่มไปเตรียมการ

ประมาณสิบนาทีต่อมา รถเจ็ดคันแบ่งออกเป็นสามทีม รถสองคันเข้าเลนกลางและเลนขวาสุดตามลำดับ ที่เหลืออีกสามคันตามเปปเปอร์ไป

ยังไงแล้วเปปเปอร์ก็เป็นหัวหน้าใหญ่ ต้องมีคนไปปกป้องมากหน่อย

ขณะที่เปปเปอร์กลับไปที่รถสปอร์ต เตรียมจะออกเดินทางอีกครั้ง จู่ๆ ด้านหลังก็มีเสียงแตรดังขึ้นมาอย่างเร่งรีบ เร่งให้เขาหลีกทาง

เปปเปอร์หรี่ตามองไปทางกระจกหน้าด้านซ้าย เห็นรถรถG-Classสีดำคันหนึ่ง