รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 434

ของสิ่งนั้นถึงแม้จะไม่ได้ควักออกมาทั้งหมด แค่ควักออกมาครึ่งเดียว แต่คนขับรถรู้ได้ว่าของสิ่งนั้นมันคืออะไร มันคือปืน!

แก๊งค้ามนุษย์พวกนี้ มันมีปืนจริงๆ!

คนขับรถตัวสั่น มองพวกเขาด้วยสีหน้าซีดเซียวอย่างยิ่ง ปากก็สั่นอย่างควบคุมไม่ได้ เหมือนอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่เปล่งเสียงไม่ออก ราวกับคอเขาถูกใครบางคนบีบอยู่

“พอแล้วพี่ใหญ่ อย่าไปเสียเวลากับมันเลย ดูท่าทางมันสิ มันคงตกใจพี่ไม่น้อย ไม่ทำอะไรให้แผนเราผิดพลาดหรอก” ชายร่างใหญ่อีกคนเอ่ยเตือน

ชายร่างใหญ่ที่ขู่คนขับรถก็พยักหน้า “ได้ ไปกันเถอะ”

เขาหันตัวไปอีกครั้ง พามายมิ้นท์ไปพบกับองอาจ

หลังจากพวกเขาเดินไปไกลแล้ว คนขับรถคนนี้ถึงได้โล่งอกมาก นั่งลงกับพื้น ลูบหัวใจที่ยังคงเต้นแรงไม่หยุด รู้สึกโชคดีที่ตัวเองรอดชีวิตมาได้

ทางนั้น องอาจเห็นชายร่างใหญ่สองคนพามายมิ้นท์เดินมา ก็โบกฝ่ามือใหญ่ “ออกเดินทาง”

จากนั้นกลุ่มคนก็ปีนข้ามรั้วกั้น มุ่งหน้าไปที่ถนนเส้นเล็กขึ้นภูเขา

พวกเขาเพิ่งออกไปได้ไม่นาน เปปเปอร์ก็ปรากฏตัวข้างๆ รถที่พวกมันทิ้งไว้

เห็นรถตู้ว่างเปล่า ไม่มีใครสักคน หัวใจเปปเปอร์ก็จมลงไปสู่ก้นบึ้ง

คนล่ะ?

ทำไมคนไม่อยู่?

รถตู้ที่ไม่มีป้ายทะเบียน ต้องเป็นคันนี้แน่ไม่ผิดพลาด แต่ในนั้นกลับไม่มีคนเลย

เปปเปอร์กำหมัดแน่น สีหน้าเย็นชามาก

เขารีบเร่งมาตลอดทาง กว่าจะมาถึงที่นี่ได้ นึกว่าจะได้เจอมายมิ้นท์

แต่สิ่งที่เจอ กลับเป็นรถว่างเปล่า!

ปัง!

เปปเปอร์ระงับความโกรธภายในใจไม่ไหว กระแทกหมัดเข้าที่รถตู้ทันที

เนื่องจากออกแรงมากเกินไป ประตูรถของรถตู้ มันถูกเขาต่อจนบุบเข้าไปเป็นรูเล็กๆ

รถตู้ส่งเสียงเตือนวี้วอๆ ทำให้คนขับรถคันอื่นๆ ที่ติดอยู่ด้านหน้าและด้านหลัง ต่างชะโงกศีรษะออกมาจากกระจกรถเบาะคนขับ อยากดูว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

โดยเฉพาะคนขับรถคันนั้นที่อยู่ด้านหลังรถตู้ เมื่อเห็นว่าเป็นรถตู้คันนี้ ดวงตาก็ฉายแววหวาดกลัวทันที สีหน้าปรากฏความคิดมากสับสนและความลังเล

แต่สุดท้าย ความคิดมากสับสนและความลังเลนี้ มันพ่ายแพ้ให้กับความเมตตาและความใจดีภายในใจ

เขายื่นมือออกไปโบกใส่เปปเปอร์ “พี่สุดหล่อ”

เปปเปอร์หันศีรษะไปมอง “นายเรียกฉันเหรอ?”

คนขับรถพยักหน้า “พี่สุดหล่อ พี่มาช่วยคนใช่ไหม?”

ได้ยินคำว่าช่วยคนสองคำนี้

เปปเปอร์ก็รู้เลย ว่าคนขับรถคนนี้อาจจะรู้อะไรบางอย่าง รีบเดินไปทันที ยืนนอกประตูรถคนขับคนนั้น “นายรู้ได้ยังไงว่าฉันมาช่วยคน?”

“ผมเห็นสีหน้าคุณโกรธมาก ร้อนใจมาก ผมเลยเดาว่าคุณมาช่วยคน ซึ่งก็คือผู้หญิงที่ถูกแก๊งค้ามนุษย์ลักพาตัวไป”

ผู้หญิงจากปากคนขับรถ ทำให้เปปเปอร์มั่นใจว่าเป็นมายมิ้นท์

เขากำหมัดแน่น รีบถาม “ถูกต้อง ฉันมาช่วยคน เธอเป็นภรรยาฉัน ขอถามหน่อยว่าพวกมันเอาตัวเธอไปไหนแล้ว?”

รถยังอยู่ แต่คนไม่อยู่แล้ว ไอ้องอาจนั่น คงกลัวพวกเขาตามมาทัน เลยทิ้งรถออกไปสินะ

ยังไงแล้วถนนเส้นนี้ ก็ไม่มีใครรู้ว่าจะเดินทางได้ปกติเหมือนเดิมเมื่อไร

“ผมก็ไม่รู้ว่าพวกมันพาเธอไปที่ไหน แต่ผมเห็นพวกมันเดินไปจากถนนเส้นนี้” คนขับรถชี้ไปที่รั้วกันที่องอาจและกลุ่มคนของมันข้ามไปแล้วพูดขึ้น

เปปเปอร์หันไปมอง เห็นถนนเส้นเล็กระหว่างป่าด้านหลังรั้วกั้น ดวงตาก็หรี่ลง

ถนนเส้นนั้น มันนำไปสู่ภูเขาตรงหน้า

ดูเหมือน พวกมันจะเดินถนนภูเขา

“ฉันรู้แล้ว ขอบคุณมาก เรื่องในวันนี้ ฉันซาบซึ้งนาย” พูดจบ เปปเปอร์ก็กวาดตามองป้ายทะเบียนของคนขับคนนี้ หลังจากจำไว้แล้ว ก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโทร พร้อมข้ามรั้วกั้นตามไป

โทรศัพท์เชื่อมติดอย่างรวดเร็ว เสียงราเม็งดังขึ้น “ฉันรู้แล้วนายจะพูดอะไร ตอนนี้ฉันกำลังเพิ่มสัญญาณเบอร์นั้น เพราะบนเขาสัญญาณมันอ่อนมาก ถูกขัดจังหวะง่าย รอฉันเพิ่มก่อน ฉันจะส่งเส้นทางการเคลื่อนไหวขององอาจและกลุ่มคนของมันไปให้นาย”