รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 433

ราเม็งพยักหน้า “นายไม่ต้องพูดฉันก็รู้ แต่นายเป็นรถสปอร์ต เร็วกว่านิดหน่อย นายไปขวางพวกองอาจไว้ก่อน เราจะรีบไปทันที”

“อืม” เปปเปอร์ตอบอืม เร่งความเร็วขับไปข้างหน้าอีกครั้ง

ช่วงที่รถติด คนขับรถขององอาจก็ขมวดคิ้วกลับมาถึงขบวนรถ

“คุณชายสี่ ลำบากนิดหน่อยครับ” คนขับรถพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ข้างหน้ารถชนท้ายกัน คาดว่าต้องใช้เวลาชั่วโมงสองชั่วโมงถนนถึงจะโล่ง”

“ชั่วโมงสองชั่วโมง?” องอาจไม่พอใจกับผลลัพธ์นี้อย่างเห็นได้ชัด สีหน้าบิดเบี้ยว “ทำไมนานขนาดนี้?”

“ไม่มีทางเลือก รถชนท้ายกันเยอะเกินไป” คนขับรถตอบกลับอย่างหมดหนทาง

องอาจมองซ้ายขวา เห็นรถข้างหน้าไม่มีที่สิ้นสุด แล้วก็เห็นรถด้านหลังเริ่มต่อแถวยาว สีหน้าก็ย่ำแย่มาก

สถานการณ์ที่ไปข้างหน้าไม่ได้ ถอยหลังก็ไม่ได้ มันเลวร้ายสุดๆ

“ไม่ได้ จะรถติดอยู่ตรงนี้ต่อไปไม่ได้ ไม่งั้นถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป พวกธิติกับเปปเปอร์มันตามทันแน่” องอาจกำหมัดแน่น พูดด้วยเสียงมืดมน

คนขับรถก็รู้สึกเช่นนี้ มองเขาแล้วถามขึ้น “งั้นคุณชายสี่ครับ ตอนนี้เราควรทำยังไงดี?”

องอาจผลุบตาลง ราวกับกำลังคิดเกี่ยวกับปัญหานี้

ผ่านไปไม่กี่วินาที เขาก็ขบฟันตอบกลับ “ทิ้งรถ!”

“ทิ้งรถ?”

“ถูกต้อง รถมันไปไม่ได้ ถอยก็ไม่ได้ เพื่อไม่ให้ถูกตามทัน ต้องทิ้งรถไว้ที่ถนนเส้นนี้ เราจะเดินถนนภูเขา”

“เดินถนนภูเขาไปที่เขาคาวน์มิดเหรอครับ?” คนขับรถประหลาดใจอย่างยิ่ง

องอาจจ้องมองเขาอย่างเย็นชา “ไม่งั้นจะทำไง?”

“แต่เดินถนนภูเขามันไกลมากนะครับ เหลือไม่กี่ชั่วโมง ไม่ถึงเขาคาวน์มิดแน่ๆ” คนขับรถพูด

องอาจนวดขมับ “ฉันรู้ แต่นี่เป็นทางเดียว และพุ่มไม้วัชพืชในภูเขารก เต็มไปด้วยต้นไม้ เป็นที่ซ่อนได้ดีที่สุด ถึงแม้พวกธิติมันรู้แล้วว่าเราเข้าไปในภูเขา ก็หาเราเจอยากแน่นอน”

คนขับรถหายใจเข้าลึกๆ สุดท้ายก็พยักหน้า “ผมเข้าใจแล้วครับคุณชายสี่ ผมจะไปเตรียมการเดี๋ยวนี้ เริ่มทันที”

“อืม” องอาจหมุนนิ้วโป้งบนประแจ ผลุบตาลงตอบรับ

คนขับรถเดินไปที่รถตู้ ยกมือขึ้นเคาะกระจกรถเบาะคนขับ

กระจกรถเลื่อนลง ชายร่างใหญ่ที่ขับรถชะโงกศีรษะออกมา “มีอะไร?”

“คุณชายสี่บอกว่า ให้เราทิ้งรถตอนนี้ทันที แล้วเดินถนนภูเขาไปที่เขาคาวน์มิด” คนขับรถตอบ

“เดินถนนภูเขา?” ชายร่างใหญ่ก็ตกใจช็อก “แต่มันไกลมากนะ”

“ไม่มีทางเลือก ถ้าติดต่อไป พวกมันจะตามมาทัน” เมื่อคนขับรถพูดคำนี้ ก็เหลือบมองไปที่เบาะหลัง

เห็นเบาะหลังไม่มีคน สีหน้าก็เปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ เสียงก็แหลม “เธอล่ะ?”

“อะไรเหรอ?” ชายร่างใหญ่ที่นั่งเบาะผู้โดยสารกับชายร่างใหญ่ที่นั่งเบาะผู้โดยสารถามขึ้นพร้อมกัน

คนขับรถชี้ไปที่เบาะหลัง “ก็ผู้หญิงคนนั้นที่อยู่บนรถกับพวกนายไง!”

“ไม่ได้อยู่เบาะหลังเหรอ นั่งติดอยู่ใต้เบาะ” ชายร่างใหญ่ที่นั่งเบาะผู้โดยสารชี้ไปด้านหลังอย่างเบื่อหน่าย

คนขับรถยื่นศีรษะเข้าไปด้านใน สุดท้ายก็เห็นมายมิ้นท์ อดไม่ได้ที่จะพูดแซวขึ้นมา “เธอติดอยู่ตรงนั้นได้ไง?”

ชายร่างใหญ่ที่เบาะผู้โดยสารตบบ่าชายร่างใหญ่ที่อยู่เบาะคนขับ “ก็พี่ใหญ่น่ะสิ รีบเหวี่ยงยัยนั่นลงไป”

“งี้นี่เอง” ทั้งสามคนหัวเราะฮ่าๆ เสียงดัง

มายมิ้นท์ที่อยู่ด้านหลังทั้งโกรธทั้งอับอาย ทั้งหน้าแดงก่ำ

เธอรู้ ท่าที่เธอติดอยู่ตรงนี้มันน่าขำมาก

แต่ได้ยินคนพวกนี้หัวเราะเยาะเธอ ในใจเธอก็ยิ่งโกรธและหงุดหงิดมากจริงๆ

แต่โกรธและหงุดหงิดมากแค่ไหนแล้วยังไง ก็ทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่มองคนพวกนี้มองตัวเองเป็นตัวตลก

แต่ยังดีที่คนพวกนี้ไม่ได้หัวเราะนานเท่าไร ก็สงบลงอย่างรวดเร็ว