รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 437

เปปเปอร์ปิดเปลือกตา “ถ้าทำแล้วมันปล่อยมายมิ้นท์ไป ก็ไม่ใช่ว่าฉันทำไม่ได้”

“อื้อๆๆ!”

คุณกล้าเหรอ!

มายมิ้นท์เบิกตากว้าง จ้องมองเปปเปอร์ด้วยความโกรธ

ไม่คิดว่าเขาจะฆ่าราเม็งจริงๆ!

ถ้าเขาทำแบบนี้จริงๆ ถึงองอาจจะปล่อยเธอไป เธอก็ไม่มีทางมีชีวิตต่อไปได้

เธอจะมีหน้ามีชีวิตต่อไปได้อย่างไร?

อย่างไรแล้ว ชีวิตของเธอก็แลกกับชีวิตราเม็งมา

ดังนั้นเธอไม่อนุญาตให้เปปเปอร์ลงมือกับราเม็งเด็ดขาด เธอยอมให้องอาจจับเธอไว้ดีกว่า ไม่ยอมให้ราเม็งไปตาย

เปปเปอร์เห็นแววตาโกรธเคืองของมายมิ้นท์อยู่แล้ว ดวงตาเป็นประกาย แต่ในใจขุ่นมัว

เธอเป็นห่วงราเม็งขนาดนี้เชียว?

“ว่าไง? พวกนายปรึกษากันเสร็จหรือยัง?” องอาจเห็นเปปเปอร์กับราเม็งไม่เคลื่อนไหว ทั้งร่างก็ค่อนข้างใจร้อน มือที่บีบคอมายมิ้นท์ก็กระชับแรงอีกครั้ง

มายมิ้นท์เจ็บจนหน้าเปลี่ยนรูป คิ้วสวยขมวดเข้าหากัน

เปปเปอร์เห็นเธอเจ็บขนาดนี้ หัวใจก็เหมือนถูกใครกำเอาไว้ พูดคำรามเสียงทุ้ม “องอาจ แกกล้าทำร้ายเธอเหรอ?”

ราเม็งจ้องเขม็งองอาจเช่นกัน อยากฉีกองอาจมันเป็นชิ้นๆ

องอาจทำเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ “ฉันก็ไม่อยากหรอกนะ แต่ใครให้พวกนายให้คำตอบฉันช้าล่ะ ประธานเปปเปอร์ นายจะลงมือไหม? แน่นอนว่า ธิติมันฆ่าตัวตายเองก็ได้นะ ยังไงฉันก็แค่อยากให้มันตาย”

“แกนี่มันจริงๆ ……”

ราเม็งยังพูดไม่จบ ในขณะนี้ หัวหน้าบอดี้การ์ดก็เดินมาข้างหน้าทันที มองเปปเปอร์กับราเม็ง แล้วเอ่ยปากพูดขึ้น “ประธานเปปเปอร์ คุณราเม็ง ไม่งั้นให้ผมพาพวกพ้องพุ่งเข้าไปไหม พวกมันคนน้อย เราคนเยอะ จับพวกมัน แล้วช่วยคุณมายมิ้นท์กลับมาได้แน่นอน”

“ไม่ได้!” เปปเปอร์กับราเม็งปฏิเสธวิธีการนี้พร้อมกัน

เปปเปอร์พูดอย่างละเอียด “นายไม่เห็นเหรอว่าด้านหลังองอาจมันคืออะไร? มันเป็นเนินลาดชัน ตอนราเม็งกับพวกนายปรากฏตัว มันก็รู้ตัวแล้วว่ามันแพ้ในเรื่องจำนวนคน ถ้าเผชิญหน้าโดยตรง พวกมันแพ้อย่างไม่ต้องสงสัย มันเลยจงใจพามายมิ้นท์ไปตรงนั้น เพื่อเตือนและขู่พวกเรา แค่พวกเราพุ่งเข้าไป มันก็จะผลักมายมิ้นท์ลงไปได้ทุกเมื่อ”

ไม่งั้น เขาสั่งให้บอดี้การ์ดพวกนี้ไปจับตัวตั้งนานแล้ว

หัวหน้าบอดี้การ์ดพยักหน้า “งี้นี่เองครับ ขอโทษครับประธานเปปเปอร์ ผมไตร่ตรองไม่รอบคอบ”

“ไม่เป็นไร และสิ่งสำคัญที่สุดคือ ลูกน้องขององอาจมีคนหนึ่งมีปืน” เปปเปอร์หรี่ตาเล็กน้อย สายตากวาดมองเอวลูกน้องข้างกายองอาจ ต้องการหาคนที่ถือปืน และตำแหน่งของปืน

ที่เขารู้ว่าลูกน้องขององอาจมีปืน ก็เพราะบนทางที่รถติด คนขับรถคนนั้นบอกเขา

ดังนั้น นี่คือหนึ่งในเหตุผลที่เขาไม่กล้าให้เหล่าบอดี้การ์ดพุ่งเข้าไป

“ตอนนี้ผมทำยังไงดีครับ?” บอดี้การ์ดสีหน้าเคร่งขรึม “คงจะถกเถียงต่อไปแบบนี้ไม่ได้ไหมครับ? และไอ้องอาจนั่นมันก็ไม่อยากเถียงแล้ว มันกำลังรอให้เราจัดการคุณราเม็ง หรือคุณราเม็งจัดการตัวเอง ถ้ามันรอไม่ไหว อาจจะพาลโกรธ แล้วทำอะไรกับคุณมายมิ้นท์ก็ได้นะครับ”

ขณะที่พูด เขาก็มองไปที่ราเม็ง

ราเม็งกำหมัดแน่น จากนั้นก็หันไปด้านข้างเล็กน้อย กดเสียงทุ้มต่ำพูดขึ้น “เปปเปอร์ ฉันฆ่าตัวตายได้”

“ว่าไงนะ?” เปปเปอร์เลิกคิ้วอย่างประหลาดใจเล็กน้อย “นายอยากฆ่าตัวตายจริงเหรอ?”

“แกล้งฆ่าตัวตาย!” ราเม็งหลับตาลงพูดเสียงเรียบ “ฉันเลี่ยงจุดสำคัญในร่างกายได้ แล้วก็แกล้งตาย รอให้องอาจมันปล่อยมายมิ้นท์ นายก็ให้คนไปจับตัวพวกมันเลย วิธีนี้ได้ไหม?”

เปปเปอร์ถูนิ้วมือ ไม่ตอบ ราวกับกำลังพิจารณาความเป็นไปได้

พิจารณาประมาณสิบกว่าวินาที เขาก็พยักหน้าเล็กน้อย “งั้นก็ตามนี้ ก็มีแค่วิธีการนี้แหละ”