รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 438

“เถียงข้างๆ คูๆ” เปปเปอร์ตอบกลับอย่างเยาะเย้ย

องอาจก็ไม่โกรธ เมื่อมองไปที่ราเม็ง เขาก็หุบยิ้มบนใบหน้า สีหน้าเปลี่ยนเป็นรีบเร่งร้อนใจขึ้นมา “ธิติ แกยังอึ้งอยู่ทำไม ยังไม่ทำอีก!”

“แกไม่ต้องมาเร่งฉันหรอก ฉันลงมืออยู่แล้ว” ขณะที่ราเม็งพูด ก็ควักมีดสั้นจากเอวบอดี้การ์ดข้างกายออกมาหนึ่งเล่ม

ใบมีดสั้นแหลมคมมาก ปลายมีดส่องแสงสีเงินเย็นยะเยือกน่าขนลุก ทำให้กลัวจนตัวสั่น

มายมิ้นท์ดวงตาแดงก่ำหมดแล้ว มีเส้นเลือดบนนั้นเล็กน้อย กังวลจนน้ำตาไหลออกมา “อื้อๆๆ ……”

ราเม็ง อย่า หยุดนะ!

ราเม็งยิ้มให้เธอ จากนั้นก็ค่อยๆ เล็งปลายมีดไปที่อกซ้ายตัวเอง

แต่เมื่อราเม็งกำลังจะแทงตัวเอง เสียงใบพัดก็ดังมาจากกลางอากาศอีกครั้ง

เสียงคราวนี้มันดังเป็นพิเศษ และไม่ใช่เสียงเดียว

ทุกคนเงยหน้าขึ้นไปอีกครั้ง เห็นขอบฟ้าที่อยู่ไม่ไกล เฮลิคอปเตอร์สามลำบินมาแล้ว บนเฮลิคอปเตอร์ที่มาลำแรก มีตัวหนังสือคำว่านวบดินทร์ตัวใหญ่ แสดงความเป็นเจ้าของของเฮลิคอปเตอร์

นี่คือเฮลิคอปเตอร์ของเปปเปอร์

องอาจงุนงง หลายวินาทีก่อนได้สติกลับมา มองเปปเปอร์ด้วยนัยน์ตาโกรธเคือง “นายก็เรียกเฮลิคอปเตอร์มาเหรอ?”

“ฉันเรียกมาไม่ได้เหรอ?” เปปเปอร์ยกเปลือกตาขึ้นเล็กน้อย แล้วตอบกลับเรียบๆ

เพราะโกรธเกินไป มือองอาจที่บีบคอมายมิ้นท์อยู่กำลังสั่นระริก “ฉันรู้ ฉันถูกหลอก ฉันถูกหลอกมาตั้งแต่ต้น ตั้งแต่แรกเปปเปอร์คนอย่างแก ไม่คิดจะปล่อยฉันไป ถึงฉันจะปล่อยมายมิ้นท์ไป ออกไปจากที่นี่ก่อน เฮลิคอปเตอร์ของแกก็จะจับฉันไว้ทันที”

เปปเปอร์กระตุกปาก “แกก็ยังไม่โง่สินะ”

แม้แต่ราเม็งก็มองเขาอย่างประหลาดใจมาก เห็นได้ชัดว่าคิดไม่ถึงเช่นกันว่าเขาจะเรียกเฮลิคอปเตอร์มา

แต่มีเฮลิคอปเตอร์ก็ดี ตอนนี้องอาจและกลุ่มคนของมัน ก็หนีไม่พ้นแล้ว

เห็นเฮลิคอปเตอร์ของเปปเปอร์ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เข้าใกล้เฮลิคอปเตอร์ของเขาอย่างรวดเร็ว

ลูกน้ององอาจเริ่มร้อนใจ ตะโกนไปทางด้านล่าง “คุณชายสี่ เร็วๆ ครับ ไม่ต้องไปสนใจพวกมันแล้ว ปล่อยเธอไป แล้วรีบจับบันไดเชือก เราควรไปแล้ว ถ้ายังไม่ไปอีก เราจะไปไม่ได้จริงๆ แล้วนะ อยากฆ่าธิติ ต่อไปเรายังมีโอกาสอีก ตอนนี้การออกไปจากที่นี่ก่อนสำคัญที่สุด คุณชายสี่!”

องอาจทำไมจะไม่รู้ แต่การไปแบบนี้ เขาไม่ยินยอมจริงๆ เพราะคราวหน้าต้องการฆ่าธิติ ก็จะยากมากแล้ว

แต่ถ้าไม่ไป จะถูกเปปเปอร์จับตัวได้ ถ้าเปปเปอร์มอบเขาให้ธิติ เกรงว่าธิติจะฆ่าเขาแทน

ดังนั้นตอนนี้ควรเลือกเส้นทางไหน มันชัดเจนมากแล้ว นั่นก็คือการหนีไป

ถึงแม้สุดท้ายจะถูกเปปเปอร์ล้างแค้น แต่เขาไม่ได้ฆ่ามายมิ้นท์ เปปเปอร์ก็คงไม่ฆ่าเขา ตราบใดที่เขาไม่ตาย เขาก็ยังมีโอกาส

คิดถึงตรงนี้ องอาจก็กัดฟัน สุดท้ายก็หายใจเข้าลึกๆ ทิ้งมายมิ้นท์ไว้ข้างๆ จากนั้นก็กระโดดไปคว้าบันไดเชือกเอาไว้

แต่สิ่งที่องอาจคิดไม่ถึงก็คือ เขาเหวี่ยงมายมิ้นท์ค่อนข้างแรง ขณะที่มายมิ้นท์ล้มลงกับพื้น ร่างกายก็กลิ้งถอยหลังเป็นวงกลม

การกลิ้งครั้งนี้ มายมิ้นท์ตกลงไปยังเนินลาดชันโดยตรง

“มายมิ้นท์!” สีหน้าเปปเปอร์เปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่

ราเม็งก็เบิกตากว้างเช่นกัน “พี่!”

ทั้งสองรีบวิ่งไปที่ริมเนินลาดชัน ทั้งสองเห็นมายมิ้นท์กำลังกลิ้งตกหน้าผาด้านล่าง หัวใจก็จมลงทันที

“พี่!” ราเม็งยื่นมือออกไป ราวกับอยากจับมายมิ้นท์เอาไว้

แต่มายมิ้นท์อยู่ใต้ทางลาดชัน กลิ้งออกไปหลายสิบเมตร เขายืนด้านบนทางลาดชัน จะจับเธอได้อย่างไร

ขณะที่ราเม็งไม่รู้ควรทำอย่างไร สุดท้ายก็มองมายมิ้นท์ตกหน้าผาไปโดยที่ทำอะไรไม่ได้ จู่ๆ เขาก็รู้สึกถึงลมพัดแรงๆ ข้างหู จากนั้นก็เห็นร่างหนึ่งกระโดดลงไป

นั่นมัน……เปปเปอร์!

ไม่คิดว่าเปปเปอร์จะกระโดดลงไปจริงๆ!