รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 439

“ดีมาก พวกนายยอดเยี่ยมมากจริง!” ผู้ช่วยเหมันตร์เหวี่ยงหัวหน้าบอดี้การ์ดออกไปอย่างแรง เดินวนอยู่กับที่ด้วยความโกรธ

ผ่านไปสักพัก เขาเห็นบอดี้การ์ดแต่ละคนก้มศีรษะลง เหมือนคนโง่เขลา ก็ตะคอกเสียงดังอีกครั้ง “ยังอึ้งอยู่ทำไม? ยังไม่หาวิธีลงภูเขาไปตามหาเขาอีก”

“ครับๆๆ” เหล่าบอดี้การ์ดได้ยินคำเตือนของผู้ช่วยเหมันตร์ รีบพยักหน้าตอบรับ จากนั้นก็แยกย้ายกันไปทั้งหมด เริ่มสำรวจภูมิประเทศ หาเส้นทางที่สามารถลงไปยังด้านล่างหน้าผาได้

ผู้ช่วยเหมันตร์ก็ไม่ได้ว่าง เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาด้วยดวงตาแดงก่ำ โทรหาทีมค้นหาและช่วยเหลือ

ไม่ว่ายังไง เขาต้องตามหาประธานเปปเปอร์ให้เจอ ถ้ายังมีชีวิตอยู่ก็ต้องเจอเขา ถ้าตาย……ก็ต้องเจอศพ!

และเปปเปอร์ที่ผู้ช่วยเหมันตร์เป็นห่วง ตอนนี้กำลังห้อยมือเดียวอยู่บนหน้าผาสูงชัน

มือข้างหนึ่งของเขากอดมายมิ้นท์ไว้ในอ้อมแขนแน่น อีกมือหนึ่งกำลำต้นของต้นไม้ที่หนาไม่เกินข้อมือ

กอดมายมิ้นท์เอาไว้ระหว่างตกหน้าผา เขาพบต้นไม้ไม่ใหญ่ขึ้นบนหน้าผา จากนั้นก็ยื่นมือออกไปจับลำต้นมันไว้โดยไม่รู้ตัว เขาและมายมิ้นท์จึงหยุดกลางอากาศได้

แค่ลำต้นของต้นไม้มันไม่หนา แบกน้ำหนักเขาคนเดียว จริงๆ ก็ฝืนมากแล้ว แต่นี่ต้องแบกสองคน

ปัจจุบันลำต้นนี้งอประมาณสามสิบองศาแล้ว และยังคงงอต่อไป เชื่อว่าอีกไม่กี่นาที ลำต้นจะหัก

ถึงตอนนั้น เขาและมายมิ้นท์ก็จะตกลงไปต่อ

เปปเปอร์ก้มศีรษะมองหน้าผาที่ลึกจนไม่เห็นก้นบึ้งที่ปลายเท้า แล้วมองลำต้นที่สั่นระริกอยู่เหนือศีรษะ สุดท้ายสายตาก็มองผู้หญิงในอ้อมกอด ใบหน้าซีดเซียวและหวาดกลัวนั้น พูดด้วยเสียงอ่อนโยน “ขอโทษนะมายมิ้นท์ ตอนแรกฉันมาช่วยคุณ แต่ไม่คิดว่าสุดท้ายก็ช่วยคุณไว้ไม่ได้”

มายมิ้นท์ส่ายหน้าซ้ำๆ

ไม่ เขาช่วยเธอได้แล้ว

ประการแรก เธอถูกลักพาตัว เดิมทีแล้วมันไม่ใช่เรื่องของเขา เขามาช่วยเธอได้ ก็ทำให้เธอประหลาดใจมากแล้ว ภายในใจหวั่นไหวมาก

ประการต่อมา แผนขององอาจนั้นสมบูรณ์แบบ ลักพาตัวเธอ ใช้เธอล่อราเม็ง จากนั้นก็ฆ่าราเม็ง ในแผนการทั้งหมดนี้ไม่มีกองกำลังอื่น ดังนั้นการปรากฏตัวของเปปเปอร์ จึงเป็นเรื่องไม่คาดคิด

และเพราะการปรากฏตัวของเปปเปอร์ ถึงได้ทำให้แผนการขององอาจเกิดความปั่นป่วน นำไปสู่ความล้มเหลวในที่สุด ดังนั้นราเม็งกับเธอถึงได้รอดชีวิตมาได้

ดังนั้นเปปเปอร์ไม่เพียงแต่ช่วยชีวิตเธอ แต่ช่วยชีวิตราเม็งด้วย

ด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่ต้องขอโทษเลย คนที่ควรขอโทษและขอบคุณก็คือเธอกับราเม็ง

แน่นอนว่าสิ่งที่ทำให้เธอใจสั่นมากที่สุด ก็คือฉากที่เปปเปอร์กระโดดลงหน้าผาเพื่อเธอ

ในขณะนั้น เธองุนงงไปหมด ความหวาดกลัวที่กลิ้งตกเนินลาดชันมันหายไปมาก ในสมองเต็มไปด้วยภาพที่เขากระโดดตามลงมา

เธอไม่เข้าใจ ทำไมเขาต้องทำแบบนี้ หรือเขาไม่กลัวตายเหรอ?

หรือเขาไม่รู้ว่าการกระทำนี้ของเขามันอันตรายมากแค่ไหน?

ไม่สิ เขารู้

เพราะตั้งแต่ต้นจนจบ เธอไม่เห็นความหวาดกลัวและความเสียใจบนใบหน้าและในดวงตาเขาเลย สิ่งที่เห็นมีแค่การบุกไปข้างหน้าอย่างห้าวหาญ และความมุ่งมั่น!

รวมถึงตอนนี้ก็เช่นกัน

คนจำนวนมาก อาจจะมีเหตุผลยิ่งใหญ่ที่กล้าหาญในการทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งในตอนแรก นั่นคือเมื่อสมองเขาหุนหันพลันแล่น ร่างกายก็ตอบสนองโดยไม่รู้ตัว และต่อมาก็จะเริ่มเสียใจภายหลัง

แต่เปปเปอร์ไม่ เขาไม่เสียใจจริงๆ ที่กระโดดหน้าผาตามเธอมา

ในชั่วขณะหนึ่ง ปลายจมูกมายมิ้นท์แสบเล็กน้อย ในใจซับซ้อนพูดไม่ถูก ขอบตาแดงก่ำขึ้นมา “อื้อๆๆ ……”

คุณไม่ควรทำแบบนี้

เธออยากพูดประโยคนี้กับเขา

แต่เปปเปอร์ไม่เข้าใจ แค่มองเธอแล้วพูดอย่างไร้เรี่ยวแรง “ฉันไม่รู้คุณกำลังพูดอะไร ฉันอยากช่วยคุณดึงเทปบนปากออก แต่ตอนนี้สองมือฉันทำไม่ได้”

มายมิ้นท์พยักหน้า บ่งบอกว่าตัวเองรู้

มือข้างหนึ่งของเขากอดเธอ อีกมือหนึ่งจับลำต้นอยู่

ถึงแม้จะมองไม่ออกว่าใบหน้าเขารู้สึกอย่างไร แต่เธอรู้ ตอนนี้เขาต้องรู้สึกทรมานมากแน่ๆ โดยเฉพาะแขนข้างที่จับลำต้นอยู่ มันต้องปวดมาก

ยังไงแล้วแขนนั้น มันแบกรับน้ำหนักของคนสองคน

และเธอเห็นว่า ข้อมือที่แขนข้างนั้นมันแดงแจ๋ มือที่จับลำต้นอยู่มันขาวซีด นั่นเพราะข้อมือเกาะไว้อย่างหนักหน่วง ทำให้เลือดคั่งมากเกินไปจนกลายเป็นสีแดง ส่วนมือก็เพราะออกแรงจับลำต้นมากเกินไป เลือดไหลเวียนไม่ดีจนทำให้กลายเป็นสีขาว

มือและแขนของเขา กำลังสั่นนิดๆ แสดงให้เห็นว่าใกล้ถึงขีดจำกัดเขาแล้ว จะจับลำต้นไว้ไม่ไหวแล้ว